Ragnar Berg

Ragnar Berg (Göteborg (Zweden), 1 september 1873 – Borstel bij Bad Oldesloe (Sleeswijk-Holstein, Duitsland), 31 maart 1956) was een Zweedse chemicus en voedingsdeskundige.

Ragnar Berg was de zoon van de historicus en archeoloog Wilhelm Berg (1839-1915). Vanaf 1891 studeerde hij aan de Chalmers Polytechnische School in Göteborg en studeerde in 1895 af. Daarna ging hij aan de slag in een fabriek in Göteborg. Vanaf 1898 werkte hij aan het Chemische Untersuchungsamt in Giessen, Duitsland, en in 1899 aan het Landwirtschaftlichen Versuchsanstalt (landbouwkundig onderzoeksinstituut) in Darmstadt. Vanaf 1902 was hij bij Karl Lingners Centraal Bureau voor Tandhygiene in Dresden, waar hij zijn samenwerking begon met de tandarts Carl Röse, met wie hij nauw samenwerkte in het voedingsonderzoek. Van 1909 tot 1921 was hij hoofd van het laboratorium voor voedingsfysiologie in het homeopathisch sanatorium van Heinrich Lahmann am Weißen Hirsch in Dresden. In 1921 werd hij tijdens de inflatieperiode ontslagen, omdat de eigenaars het sanatorium heroriënteerden naar meer lucratieve bedrijfsgebieden (gynaecologie, psychotherapie). Berg zette zijn privé-onderzoek voort in Dresden. Vanaf 1927 was hij in het ziekenhuis in Dresden-Friedrichstadt, waar hij van 1934 tot 1945 de fysiologische afdeling leidde. In 1945 werkte hij terug in Zweden, in een privé-laboratorium van een Stockholms ziekenhuis (tot 1951). In 1954 overleed zijn echtgenote Ella (met wie hij in 1902 was getrouwd en met wie hij twee zonen had, een van hen was de arts Gunnar Berg) en hijzelf werd ziek en verhuisde naar zijn zoon in Duitsland.

Hij onderzocht de rol van sporenelementen en mineralen (zoals calcium, mangaan, zink, koper, goud) in de voeding en toonde de pathologische gevolgen van verschillende vormen van ondervoeding (bijvoorbeeld schade veroorzaakt door stikstofhoudende verbindingen in het geval van mineralentekorten). In het voedingsonderzoek ondernam hij regelmatig experimenten op zichzelf.

Hij stelde een zuur-base-voedingstheorie voor met passende additieven (basica) om te helpen tegen hyperaciditeit. De theorie werd in de jaren 1920 en 1930 populair en op grote schaal gebruikt in de alternatieve geneeskunde, maar werd en wordt grotendeels afgewezen door voedingsdeskundigen. Hij knoopte in zijn theorie aan op het eerdere werk van Ernst Leopold Salkowski. Later pleitte hij voor een vegetarisch dieet.

Literatuur

• Der Einfluss des Abbrühens auf den Nährwert unserer Gemüsekost, Dresden, 1911
• Die Nahrungs- und Genussmittel, ihre Zusammensetzung und ihr Einfluss auf die Gesundheit, mit besonderer Berücksichtigung der Aschenbestandteile, Dresden: Holze & Pahl, 1913
• Die Vitamine: kritische Übersicht der Lehre von den Ergänzungsstoffen, Leipzig: Hirzel, 1922.
• met Martin Vogel: Die Grundlagen einer richtigen Ernährung, Dresden 1930
• Eiweißbedarf und Mineralstoffwechsel bei einfachster Ernährung, Hirzel 1931
• Die Mangelkrankheiten, 1935