Simon de Boer

Simon de Boer (Schoorl, 1960) is een Nederlandse ontwerper van meubels, interieurs en mode. Daarnaast is hij schrijver, essayist en columnist. Simon de Boer is eveneens bekend geworden als Bakker Baard.

Van zijn ouders mocht hij niet naar de kunstacademie. 'Kunst, dat is niet voor ons soort mensen, kies maar een echt beroep', zeiden zijn ouders. En dus werd de jonge Simon kok. Om vervolgens op zijn 27e alsnog naar de Rietveld-academie te gaan waar hij architectuur studeerde.

Hierna vestigde hij zich als autonoom vormgever en interieurarchitect en opende hij een galerie aan de Bloemgracht in Amsterdam. Als vormgever spitste hij zich in eerste instantie toe op gebruiksvoorwerpen, zoals meubels en serviezen. Meubels van zijn hand werden aangekocht door tal van particulieren of ontstonden in opdracht. Een complete eetkamer werd aangekocht door de Rijksdienst Beeldende Kunst; een doorbraak omdat de Boer vormgeving eveneens als beeldende kunst beschouwt. De Boer’s werk werd niet alleen gerecenseerd in tal van Nederlandse kranten en tijdschriften, maar ook gepubliceerd in het International Design Yearbook (1994).

Als interieurarchitect ontwierp de Boer voor particulieren, bedrijven en instellingen waaronder winkels voor Mail&Female, kapsalon Shampoo Planet, het Maurits Binger Film Instituut, meubelfabriek Artifort en keramiekfabriek Goedewaagen. Vroeg meubelwerk van de Boer werd onlangs op Marktplaats te koop aangeboden.

In 1995 begon de Boer – als autodidact – kleding te ontwerpen en richtte hij het label Be Your Own Master and Creator op - naar een citaat van de filosoof Friedrich Nietzsche. Onder dat label ontwierp hij twaalf collecties plus nog drietal projecten. De presentaties van die collecties waren spraakmakende happenings. In 1999 bijvoorbeeld presenteerde hij zijn nieuwste ontwerpen op de klanken van de Passacaglia van de Russische componist Alfred Schnittke, een stuk dat werd uitgevoerd door een tachtigkoppig symfonieorkest. Voor zijn Jeanscollectie gebruikte hij een smalle straat in de Amsterdamse hoerenbuurt als catwalk. Voor de collectie Dood/Wij Leven werkte hij met autowrakken waar de modellen op, in of onder gingen liggen. “Alsof een gek uit de zaal met een mitrailleur de hele boel op het podium neermaaide”, schreef het Parool.

In 2006 presenteerde de Boer zijn Hapax-systeem aan de modewereld: een concept waarmee je binnen massaproducties unieke stukken (hapaxen) kunt creëren. The Bride - A Therapeutic Catwalk is de Boers laatste mode project; een bruidsjurk van meer dan driehonderd kilo gedragen bruidsjurken. Door rigoureuze veranderingen binnen het cultuurbeleid van de overheid en het uitblijven van structurele subsidies werd de Boer gedwongen zijn modelabel op te heffen: hij werd Bakker Baard.

Simon de De Boer schreef eveneens een aantal filosofisch getinte essays: het kleinood Over uiterlijk, lifestyle, mode en cynische filosofen, het vitalistisch essay Dood/Wij leven!, A cat in the Studio en het essay The Bride. Van 2003 tot 2010 schreef de Boer de column Kleren voor het modetijdschrift Link. Ook werkte hij met een groep filosofen aan een bundel kritische reflecties op het neoliberalisme. Het boek, met de titel Liberticide, is najaar 2008 bij uitgeverij IJzer, Utrecht verschenen. De Boers bijdrage is ‘Brief aan mijn zorgverzekeraar’. Als Bakker Baard schreef de Boer een column voor Het Parool