Lefgozer

Lefgozer komt uit het Nederlands-Jiddisch van het woord lefchoser en betekent waaghals. Lef komt via het Jiddisch van het Hebreeuwse woord voor "hart", en gozer komt van chosen, wat "bruidegom" betekent. "Een man met hart" dus, waarmee "een moedig man" bedoeld werd. In het Nederlands wordt het woord nu gebruikt in de betekenis van opschepper en druktemaker.

De Joden die in Nederland kwamen wonen namen ook hun eigen taal mee. Maar ze woonden al honderden jaren in de andere landen waar vandaan ze verjaagd werden. Ook daar was hun taal een menging van de plaatselijke taal en eigen woorden. Deze eigen woorden waren in het Hebreeuws. Deze taal werd niet meer gesproken nadat de Joden grotendeels vertrokken waren uit het gebied waar nu Israël ligt, maar deze taal werd nog wel gebruikt bij de godsdienst. En die godsdienst was het belangrijkst binnen de cultuur.

Het was anders met de Asjkenazische Joden die na 1630 naar Nederland kwamen. Die groep was groter en armer. Ze konden moeilijk werk vinden en de contacten met de Nederlanders waren in eerste instantie beperkter. Ze konden langer de eigen taal blijven spreken, dus hun taal bleef veel langer bestaan. Daarom kon de invloed van die taal heel langzaam in het Nederlands doordringen én die taal lag dichter bij het Nederlands. Die taal noemen we Jiddisch en heeft naast Hebreeuwse ook veel Duitse en Poolse woorden.

Jiddisch