Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Metaxa

Uit Wikisage
Versie door Mendelo (overleg | bijdragen) op 25 feb 2015 om 22:45
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Een vat waarin de metaxa wordt bewaard.

Metaxa (Grieks: Μεταξά) is de merknaam van een Grieks wijndistillaat met een hoog alcoholpercentage. Het merk is sinds 2000 eigendom van het Franse bedrijf Remy Cointreau.

Ontstaan

In 1880 vestigde de wijnmaker Spyros (Spyridon) Metaxas (Grieks: Σπύρος (Σπυρίδων) Μεταξάς) zich in Piraeus en verwierf enkele wijngaarden op Attica. Na enige tijd experimenteren begon Metaxas met zijn broer Elias (Ηλίας) in 1888 met de verkoop van een wijnbrand onder hun achternaam Metaxa. Zij hadden de machinerie van een oude distilleerderij in Piraeus opgekocht. Dit resulteerde uiteindelijk na toetreding van nog een broer, Alexandros (Αλέξανδρος), in de onderneming Εργοστασιο κονιακ Σ.&Η.&Α. ΜΕΤΑΧΑ. (Cognacfabriek S.&I.&A. METAXA)

Het procedé is heden ten dage nog altijd hetzelfde. Het most van de Savatiano-, de Sultanina- en de Korinthiakidruif wordt gemengd en daarna twee maal gedistilleerd. Het alcoholpercentage ligt dan tussen de 80 en 85%.

Hierna wordt het distillaat minstens drie jaar bewaard in grote limousin eikenhouten vaten. Tijdens de bewaarperiode verdampt een kleine hoeveelheid alcohol, dit wordt door de keldermeester de tol aan de engelen genoemd. Hierna wordt het distillaat gemengd met een muskaatwijn die op Samos en Limnos gemaakt wordt. Dit mengsel wordt langs rozenblaadjes en diverse kruiden geleid en met gedistilleerd water aangelengd. De samenstelling van de kruiden is bedrijfsgeheim. Na een periode van enkele maanden bij lage temperatuur te zijn bewaard, wordt de Metaxa gefilterd en gebotteld. Het alcoholgehalte bedraagt dan minstens 38%.

Als bedrijfslogo werd een antieke munt gekozen die tijdens de bouw van de eerste fabriek zou zijn gevonden en waarop een krijger staat afgebeeld die op een boot staat met een uil op de boeg. In 1890 opende Metaxa in Odessa een tweede destilleerderij. De wijnbrand Metaxa won een gouden medaille tijdens de wereldtentoonstelling te Bremen in 1895. De drank werd populair onder de hoge adel in vele landen waaronder het hof van Servië en het hof van koning George I van Griekenland. Ook sultan Abdülhamit waardeerde Metaxa bijzonder, waardoor Metaxa op de Turkse markt kwam. In 1915 won Metaxa een grote prijs op de Internationale Tentoonstelling van San Francisco.

In 1968 werd de fabriek verplaatst naar Kifisia, een voorstad van Athene. Sinds 1989 is het merk Metaxa niet meer in handen van de familie Metaxa, en vin 2000 werd het bedrijf opgekocht door het Franse drankconcern Remy Cointreau.

Kwaliteitsaanduiding

Het aantal jaren dat de Metaxa op eiken vaten rijpte, staat op het etiket aangegeven met sterren. Hoe meer sterren, hoe hoger de kwaliteit.

Types

  • De eenvoudigste Metaxa met drie sterren.
  • De bekendste Metaxa is de vijf sterren Metaxa, de oorspronkelijke Metaxa die Spyros Metaxa in 1888 ontwikkelde.
  • Metaxa met zeven sterren.
  • Metaxa met twaalf sterren.
  • Metaxa master’s private reserve.
  • Metaxa AEN.[1]

Overig

Uit de nalatenschap van Angelo Metaxas, die overleed in 1954, werd in Piraeus het Metaxa kankerziekenhuis in Piraeus gebouwd wat op 17 november 1967 geopend is.[2]


Wikimedia Commons  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Metaxa op Wikimedia Commons.

rel=nofollow

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
rel=nofollow

  • Marianthi Milona; Andrea Euerle et al Culinaria Griekenland: Griekse specialiteiten, Könemann Verlag, 2004. ISBN 3833110554
rel=nofollow