Sebastian Kneipp

Sebastian Anton Kneipp (Stephansried, 17 mei 1821 – Wörishofen, 17 juni 1897), was een rooms-katholiek pastoor uit Beieren, bekend om de door hem ontwikkelde Kneippkuur: een vorm van hydrotherapie, die op verschillende manieren gebruikmaakt van water, temperatuur en druk.

Sebastian Kneipp werd geboren in het gezin van de wever Xaver Kneipp en zijn echtgenote Rosina. Hij had twee oudere zussen en twee oudere halfzussen. Hij voelde al jong zijn roeping om priester te worden. Ten laatste in 1846 kreeg Kneipp te maken met een longziekte, vermoedelijk tuberculose. In 1848 vindt hij in een bibliotheek in München een heruitgave van het boek Unterricht von Krafft und Würkung des frischen Wassers in die Leiber der Menschen (over de kracht van water in het menselijke lichaam) van Johann Siegmund Hahn uit 1743. Hij begreep het principe over de sterkende kracht van koud water die in dit boek wordt uitgelegd en ging het toepassen. Hij baadde toen twee of drie keer per week kort in het ijskoude Donauwater bij Dillingen. Spoedig genas hij en herwon zijn vitaliteit, en dit tegen alle geneeskundige prognoses in.

OP 6 augustus 1852 werd hij door bisschop Peter von Richarz in de domkathedraal van Augsburg tot priester gewijd. Tot 1855 was hij in drie parochies toegewezen als kapelaan (onderpastoor): in Markt Biberbach bij Augsburg, Boos en St. Georg in Augsburg.

In februari 1853 kwamen de eerste klachten binnen over de onwettige uitoefening van de geneeskunde (in het Duits toen: Kurpfuscherei). Kneipp had een dienstmeid cholera had, met hete wikkels behandeld. Hij moest een boete betalen van twee gulden. De rechter maakte van de gelegenheid gebruik om zich raad te laten geven voor het behandelen van zijn jicht.

In 1854 klaagde een apotheker uit Babenhausen in Zwaben wegens „schaden van de beroepsbelangen”. Kneipp legde aan de rechtbank uit dat hij altijd mensen behandelde die door een jarenlange behandeling door artsen en apothekers niet geholpen waren of die niet eens geld hadden om naar de dokter te gaan. Hij moest daarop een verklaring ondertekenen dat hij mensen, die bij artsen geen hulp vonden, niet mocht helpen. Datzelfde jaar brak er in München een cholera-epidemie uit, die zich door heel Opper-Beieren en Zwaben verspreidde. Kneipps eigen vader was een van de eerste dodelijke slachtoffers van de cholera in Stephansried. Toen de epidemie ook in de gemeente Boos uitbrak, handelde Kneipp in strijd met de door hem ondertekende verklaring. Men schreef later de genezing van 42 cholerapatiënten aan hem toe. De vicaris-generaal van de bisschop werd erop opmerkzaam. In de volksmond noemde men Kneipp de „Cholera-kapelaan”. Eind 1854 werd hij verplaatst naar de stad Augsburg.

Hij maakte geen scheiding tussen pastorale activiteit en therapie. Veel van zijn succesvolle genezingen voor ernstige ziekten kunnen versterkt zijn door het geloof van de patiënt. Hij raadpleegde vaak artsen.