Zeilvaarttijdperk

Het zeilvaarttijdperk of zeiltijdperk (ook bekend als de Age of Sail) is een periode die duurde vanaf de 16e eeuw tot en met het begin van de 20e eeuw. De internationale handel en maritieme oorlogsvoering werd toen gedomineerd door zeilschepen. In deze periode werden met behulp van zeilschepen met beweegbare zeilen (die een innovatie waren op de eerdere galeien, die wanneer ze niet rechtstreeks op de wind konden zeilen gemanoeuvreerd moesten worden doormiddel van roeiriemen, vaak aangedreven door slaven) grote delen van de wereld gekoloniseerd door Europeanen.

Het zeilvaarttijdperk wordt in de krijgsgeschiedenis beschouwd als de periode tussen Slag bij Lepanto in 1571, wat de laatste grote zeeslag was waarbij galeien een belangrijke rol speelden en de Slag bij Hampton Roads in 1862, de eerste zeeslag tussen stoomaangedreven pantserschepen.

Zeilschepen speelden een belangrijke rol in de wereldhandel tot in het begin van de 20e eeuw, toen de rol van de klippers (snelle zeilschepen) steeds meer werd overgenomen door stoomschepen vanwege het snelheidsvoordeel, waarbij de reistijd soms gehalveerd werd en tegenwind geen rol speelde. Uiteindelijk speelden zeilschepen zo goed als geen rol meer in de handelsvaart en werden ze bijna uitsluitend voor pleziervaart gebruikt.

In Nederland waren de skûtsjes de laatste zeilschepen die voor de binnenvaart gebruikt werden.

Afgekeurde of oude zeilen waren een belangrijke grondstof voor de papiermakers uit die tijd. Toen er minder zeilen werden gebruikt, moest men meer papier op basis van hout gaan produceren. Het papier uit de periode van de omschakeling van gebruikte zeilen naar hout was vaak van slechte kwaliteit.