Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Leendert Johannes Breman
Leendert Johannes Breman (Amsterdam, 9 maart 1892 – Rapallo, 7 april 1965) was een Nederlands consul.
Werk
Breman werkte na een opleiding aan de Openbare Handelsschool in Amsterdam[1] van 1910 tot 1913 bij de Koninklijke Hollandsche Lloyd en van 1913 tot 1916 bij de Stoomvaart-Maatschappij Nederland. Van 1917 tot 1935 vertegenwoordigde hij de Stoomvaart-Maatschappij Nederland in Genua, Italië, waar veel Nederlandse passagiers, die per trein uit Nederland waren gekomen, inscheepten voor de reis naar Nederlands-Indië.
In Genua fungeerde Breman vanaf 1917 als vice-consul[2] en van 1930[3] tot 1 oktober 1938[4] als consul van Nederland. Het ressort van het consulaat-generaal omvatte de (Italiaanse) provincies Genua, Massa-Carrara, Savona en Imperia.[5] Voor zijn werkzaamheden ’buiten bezwaar van ’s lands schatkist’ werd Breman in 1932 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.[6]
De oorlogsjaren bracht hij door in Nederland. In werd 1945 werd hij door het ministerie van Buitenlandse Zaken benoemd tot consul-generaal in Milaan, Italië,[7] een functie die hij tot 1 februari 1958 bekleedde.[8] In 1954 werd hij samen met Gerrit Rietveld benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau omdat zij ervoor hadden gezorgd dat Nederland op de Biënnale kunsttentoonstelling in Venetië het meest bewonderde paviljoen had. Het ontwerp voor het paviljoen was van de heer Rietveld. Ze kregen de onderscheiding uit handen van de Nederlandse ambassadeur in Italië, dr. H. N. Boon.[9]
Breman hield veel voordrachten,[10] schreef artikelen en publiceerde in 1935 bij uitgeverij Van Gorcum in Assen het boek Wereldcrisis. Is er een uitweg, deel 4 in de serie „In de Branding”. Het werd positief besproken in onder meer Het Nieuwsblad van het Noorden[11] en De Tijd.[12]
Persoonlijk
Breman was de zoon van Evert Breman, stadsarchitect van Amsterdam, en Martha Maria Neumeijer. Het echtpaar kreeg nog een andere zoon, de schrijver en componist Willem Frederik Breman. Zij waren neven van de kunstenaar Co Breman, de broer van Evert. Hij trouwde met de Engelse Ethel Yeats Brown en kreeg een zoon, Jan Breman.
Bronnen, noten en/of referenties
|