Willibrordvertaling

De Willibrordvertaling is een Nederlandstalige Bijbelvertaling, uitgegeven door de Katholieke Bijbelstichting (KBS).

Deze vertaling kreeg de naam van Willibrord, de „apostel der Nederlanden”.

De katholieke Bijbelvertaling die eraan vooraf ging, was de Petrus Canisiusvertaling. Deze werd door de Apologetische Vereniging Petrus Canisius vernoemd naar Petrus Canisius, een apologetisch rooms-katholiek theoloog. Later werd uit de Apologetische Vereniging Petrus Canisius de St. Willibrordusvereniging gevormd. Deze streeft niet langer een defensieve apologie na, maar heeft herkerstening van Nederland en de hereniging der Kerken als doelstelling genomen. De keuze van deze naam wijst op een veranderende houding van de katholieken tegenover andersdenkenden.^[1]

Geschiedenis

De Katholieke Bijbestichting (KBS) werd opgericht in 1961 in Oegstgeest als een afdeling van de Sint Willibrordvereniging voor Oecumene. In 1965 werd deze stichting zelfstandig en was toen werkzaam vanuit Boxel. In 1961 verscheen het Nieuwe Testament van de Willibrordvertaling. De vertalers waren Petrus Josephus Cools m.s.c. (1904–1973) en Willem Karel Maria Grossouw (1906–1990).

In 1975 verscheen de volledige Willibrordvertaling voor het eerst in één band. De reeds in 1972 gepubliceerde psalmenvertaling van Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde was erin opgenomen.

De uitgave van 1978 werd als de definitieve versie van de Willibrordvertaling gezien, en deze tekstversie werd geaccepteerd voor het gebruik in de katholieke liturgie en opgenomen in lectionaria.

Uitgave 1995

In 1995 verscheen een geheel herziene versie. Onder andere werd hierin de psalmenvertaling van Gerhard en Van der Zeyde volledig vervangen door een nieuwe vertaling.