Dries Coolens

Dries Coolens
Geboren	24 januari 1923 Gent
Land/partij	nazi-Duitsland
Onderdeel	Schutzstaffel (Waffen-SS)
Slagen/oorlogen	Tweede Wereldoorlog Oostfront
Onderscheidingen	Zie decoraties

Dries Coolens (Gent, 24 januari 1923 - Metzingen, 4 Juni 2021) is een voormalig Belgisch onderofficier (Oberscharführer) binnen de Waffen-SS en Oostfronter.

Biografie

De vader van Dries Coolens, Jan-Baptist, kwam uit Aalst en was een sociaal- en Vlaamsgezind daensist. Na de Eerste Wereldoorlog sloot Jan-Baptist Coolens zich aan bij het Vlaamsche Front dat later opging in het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV) van Staf Declercq. De familie ging vaak naar de IJzerbedevaart.

Dries Coolens volgde moderne humaniora aan het Sint-Amanduscollege te Gent. Reeds in de jaren 1930 waarschuwden de priesters er voor het goddeloze communisme. In januari 1941 trad Coolens toe tot de Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen. Een aantal maanden later, vanaf 21 juni 1941, lanceerde Hitler met Operatie Barbarossa de aanval op de Sovjet-Unie. Overal gingen de Duitsers soldaten ronselen om mee te vechten. Dit betekende het begin van de strijd aan het Oostfront. Op 18-jarige leeftijd sloot Coolens aan bij het Vlaams Legioen. Op 6 augustus 1941 trok hij samen met een 400-tal andere vrijwilligers onder luid applaus in defilé door Brussel naar station Brussel-Noord, waar de colonne vertrok. Onder meer Reimond Tollenaere was daarbij aanwezig. De eerste ontnuchterende ervaringen kwamen reeds in de Poolse trainingskampen te Orzysz en Dębica. Tegen alle beloften in beschouwden de Duitse officieren de Vlaamse vrijwilligers als minderwaardig en blaften hen af. In mei 1943 werd het Vlaams Legioen omgevormd tot de 6. SS-Freiwilligen-Sturmbrigade Langemarck en later de 27. SS-Freiwilligen-Grenadier-Division Langemarck. Dries Coolens nam zo goed als ononderbroken deel aan alle veldslagen van het Vlaams Legioen en de Sturmbrigade Langemarck; hij vocht in de Vierde Compagnie als mortierschutter. In de winter van 1942 nam hij deel aan het beleg van Leningrad. Reimond Tollenaere sneuvelde reeds op 22 januari 1942 tijdens dat beleg.

Dries Coolens werd dan gekozen om een opleiding als officier te volgen in Bad Tölz, maar al snel werd bij hem geelzucht vastgesteld, waardoor hij in quarantaine moest. Daarna werd hij terug ingezet met het Vlaams Legioen. Eind 1943 werd de Sturmbrigade Langemarck ingezet bij Jampol, waar ze echter moesten vluchten voor de Russen. Coolens overleefde de vlucht over de rivier de Dnjestr, maar van de Sturmbrigade Langemarck bleven slechts een 400-tal manschappen over van de 2000. De eenheid werd weer aangevuld in in 1944 hielp Coolens bij de verdediging van Narva (Estland).

Na de Tweede Wereldoorlog wou Coolens vluchten naar Zuid-Amerika, maar in het station van Brussel werd hij herkend, aangehouden en in de gevangenis van Sint-Gillis opgesloten. Het Gentse hof van assisen sprak tweemaal de doodstraf over hem uit, maar deze werd niet uitgevoerd: hij kreeg een keer levenslang en een keer 15 jaar. Hij kwam echter reeds vrij in 1950.

Bekendheid

Dries Coolens verwierf vooral bekendheid sinds hij in 2015 op televisie kwam in een reportage van Chris Michel over de laatste Oostfronters. Deze reportage werd zowel uitgezonden op de Belgische VRT in het programma Koppen, als op de Nederlandse televisie in EenVandaag.

Privé

In de jaren 1950 ging Coolens in Duitsland wonen en bekwam hij de Duitse nationaliteit. Anno 2017 verblijf hij nog steeds in Metzingen, waar hij sinds de dood van zijn vrouw alleen woont. Coolens heeft geen spijt van wat hij gedaan heeft.

Decoraties

• IJzeren Kruis (Duitsland), 1e en 2e klasse

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen W. Pauli: Dries Coolens: 'Ik slaap goed. Mijn geweten is zuiver.' Knack, 20 september 2017, 12-19. Literatuur J. Trigg: Het testament van de Vlaamse Waffen-SS. De allerlaatste Oostfronters getuigen. Antwerpen: Horizon, 2017. ISBN 9789492626486.