Fraktur

De Fraktur is de over de eeuwen heen meestgebruikte lettersoort van het type gebroken schrift.

Fraktur ontstond als drukschrift, afgeleid van de Textura-letters. De Textura was een lettertype dat ontstond omdat men de rondingen van de letters met een ganzenveer tekende met verschillende rechte stukjes. In de Fraktur wordt deze stijl van gebroken rechte lijntjes vermengd met gebogen vormen. Een ander voorbeeld van gebroken schrift met gebogen vornen is de Schwabacher. De Fraktur onderscheidt zich hiervan door het ’olifantenslurfje’ (Elephantenrüssel) een S-vormig sierelement, dat aan een aantal kapitaalletters wordt aangehangen.

Met Frakturschreibschrift bedoelt men handgeschreven Sütterlinletters.

Gebruik

Na verloop van tijd ontstonden een aantal regels of afspraken voor het gebruik van de Fraktur of andere gebroken lettertypes. Hiertoe behoorden het gebruik van typografische ligaturen en de twee verschillende vormen van de letter s: de ’gewone’ korte s en de lange s (ſ).

ſ, s en ß

De korte s werd gebruikt op het einde van een woord, lettergreep, als tussen-s in een samengesteld woord, of voor de -k in uit andere talen afkomstige woorden zoals arabesk, bruusk, grotesk, kiosk en obelisk. Op andere plaatsen in een woord gebruikte men de lange s (ſ). Voorbeelden: rechtsgeleerden, godsdienſten, misverſtand.

Het gebruik van de s en de ſ kon soms handig zijn om het verschil te zien tussen woorden met vershillende betekenis, die echter hetzelfde geschreven werden. Een voorbeeld in het Duits is Wachſtube' en Wachstube. Aan de ſ ziet men dat het eerste woord Wach-Stube is, een waakhuisje; het tweede woord is echter een Wachs-Tube, een wastube, dus een tube met was.

In het hedendaagse gebruik van de Fraktur, bijvoorbeeld in herbergnamen, wordt, omdat de lezers niet meer zo vertrouwd zijn met de ſ, vaak een s gebruikt waar volgens de traditionele regels een ſ hoorde te staan.

Hoofdletters

Op hoofdletters zette men geen umlaut: men gebruikte Ae, Oe en Ue in de plaats van Ä, Ö en Ü.

De hoofdletters I en J zien er hetzelfde uit. Moderne digitale versies hebben soms wel een hoofdletter J gekregen. Indien men een tekst in een historisch gebroken schrift wil zetten, wordt aangeraden om in de plaats van de J een I te gebruiken.

Afkortingen en letterwoorden in hoofdletters werden niet in Fraktur gezet, maar in de Antiqua.

Ligaturen

Voor de lettercombinaties ch, ck, tz is het gebruik van een ligatuur verplicht. Wanneer de letterspatiëring werd vergroot, had dit geen invloed op deze ligaturen. Andere ligaturen zijn optioneel: ſch, ſp, ſt (ſt), th. Bij een vergrote letterspatiëring hoeven deze niet bij elkaar te blijven staan.

De ß wordt vaak gezien als een ligatuur tussen een lange (ſ) en een korte s.

In de plaats van de r werd ook wel de ꝛ (ronde r) gebruikt.

Klemtoon

Het was niet gebruikelijk om Frakturletters cursief of vet te zetten. Om een woord te benadrukken kon men eventueel een grotere letterspatiëring gebruiken, of het woord in een ander lettertype plaatsen. Een te beklemtonen woord of zinsnede werd ook vaak in een andere kleur gedrukt, gewoonlijk rood.

Leesmoeilijkheden

Ongeoefende lezers kunnen de indruk hebben dat de lange ſ op een f lijkt. Bij de ſ ontbreekt het rechterdeel van de dwarsbalk, en om het verschil duidelijker te maken, is vaak ook het linkerdeel weggelaten.

De k lijkt op de t, maar verschilt vooral omdat er een kleine lus bovenaan de dwarsbalk zit.

De x lijkt op de r, maar heeft links aan de voet een extra boogje.

Ook lijken de y en de h op elkaar, maar bij de y ontbreekt de stok, het stukje van de h dat in de hoogte gaat.

Foute letter?

Rondschrijven van 3 januari 1941 van Martin Bormann, hoofd van de NSDAP, in opdracht van Adolf Hitler, waarmee de Fraktur officieel werd afgeschaft.

In Duitsland bleef de Fraktur nog wat in gebruik terwijl in andere landen werd overgegaan op de Antiqua. Rond 1900 werd ook in Duitsland de Antiqua meer en meer gebruikt. De Fraktur beleefde kortstondig een hernieuwde populariteit als lettertype voor titeltjes, toen het onder het nationaalsocialisme werd voorgesteld als „Duits schrift”. Omdat Duitsland in andere landen binnenviel en men Verordnungen met titels in Fraktur uithing, bleven deze letters in andere landen in herinnering als Duitse letters uit de oorlog.

Toch waren het de nazi’s zelf die ervoor zorgden dat de Fraktur afgeschaft werd. Op 3 januari 1941 werd de Fraktur in een rondschrijven van Martin Bormann, hoofd van de NSDAP, in opdracht van Adolf Hitler, voorgesteld als Schwabacher Judenletter, die te wijten was aan de invloed van de joden sinds het begin van de boekdrukkunst, en stelde men dat het niet juist zou zijn deze als „Duits schrift” te zien. Een meer praktische reden was wellicht dat men hoopte dat de communicatie in de ingenomen landen verbeterd zou worden door voor de mededelingen een lettersoort te gebruiken die men in deze landen gewoon was om lezen. De Fraktur werd vervangen door de Antiqua (de geschreefde Romeinse letter) en de Futura (een moderne geschreefde letter). De Futura was nota bene ontworpen door Paul Renner, die jarenlang door het naziregime vervolgd was.

Meer lezen

• Judith Schalansky, Fraktur mon Amour, (eerste uitgave:) 2006.

  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)