Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Acoemetae: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
De '''acoemetae''', Grieks: {{Grieks|ἀκοιμῆται}}, „slapelozen”, waren een Byzantijnse monnikencongregatie. | De '''acoemetae''', (ook geschreven als '''acoemeten, akoimites,''' e.d., Grieks: {{Grieks|ἀκοιμῆται}}, „slapelozen”, waren een Byzantijnse monnikencongregatie. De monniken wisselden elkaar in drie groepen af om dag en nacht zonder onderbreking het koorgebed te zingen. | ||
==Geschiedenis== | |||
De stichter van de acoemeten was een zekere Alexander (ca. 350 – ca. 430) uit een adellijke familie. Hij werkte als een ambtenaar van keizer [[Theodosius I]], maar ontvluchtte de stad om in de woestijn een leven van gebed te kunnen leiden en om te voorkomen dat men hem als bisschop zou benoemen. | |||
Hij deed zijn eerste ervaring op in het leiden van een kloostergemeenschap aan de oever van de Eufraat. Mannen die hier in contact kwamen met deze vorm van kloosterleven, verspreidden dit later in alle windrichtingen. Later keerde Alexander terug naar de omgeving van Constantinopel en bracht ongeveer driehonderd monniken mee. Omstreeks 425 werd het eerste acoemetenklooster bij Constantinopel gesticht. | |||
Alexanders opvolger, abt Johannes, vestigde een klooster aan de oostelijke zijde van de Bosporus. Deze vestiging werd het „Grote Klooster” genoemd. | |||
Rond 448 liet de derde abt, Marcellus van Apamea, het hoofdklooster dichter bij de hoofdstad bouwen. De acoemeten behoorden toen tot de strengste en geestelijk actiefste gemeenschappen van monniken in de omgeving van Constantinopel. De persoonlijkheid van Marcellus en de reputatie van de monniken leidden tot een grotere toename. Als gevolg werden meerdere bijhuizen gebouwd. | |||
Zij verdedigden de besluiten van het [[Concilie van Chalcedon]] en verzetten zich tijdens het zogenaamde [[acaciaanse schisma]] (484-519) tegen het [[Henotikon]] dat door patriarch [[Acacius van Constantinopel]] werd opgesteld in opdracht van keizer [[Zeno van Byzantium|Zeno]] als poging om de [[monofysieten]] te verzoenen met de rijkskerk. | |||
Keizer [[Justianus I|Justinianus]] veroordeelde hen op verdenking van [[nestorianisme]]. Wegens hun vroegere goede verstandhouding met Rome, stuurden zij daarom twee monniken naar Rome om hun zaak te bepleiten. Maar een door paus [[Johannes II]] van Rome in 532 bijeengeroepen concilie veroordeelde de acoemeten. Uiteindelijk verdwenen zij in de late zesde eeuw. | |||
Hun manier van ononderbroken gebed vond nog navolgers, en de term acoemeten wordt bij uitbreiding ook gebruikt voor de anderen na hen die aan deze manier van voortdurend gebed vasthielden. | |||
==Zie ook== | ==Zie ook== | ||
*[[Getijdengebed]] | *[[Getijdengebed]] | ||
==Bronnen en weblinks== | |||
* http://universal_lexikon.deacademic.com/203662/Akoimeten | |||
* Oude Franstalige encyclopedieën op [http://tinyurl.com/huewf4j gallica.bnf.fr] | |||
[[Categorie: Kloosterorde in het christendom]] | |||
Huidige versie van 29 mei 2016 om 03:28
De acoemetae, (ook geschreven als acoemeten, akoimites, e.d., Grieks: ἀκοιμῆται, „slapelozen”, waren een Byzantijnse monnikencongregatie. De monniken wisselden elkaar in drie groepen af om dag en nacht zonder onderbreking het koorgebed te zingen.
Geschiedenis
De stichter van de acoemeten was een zekere Alexander (ca. 350 – ca. 430) uit een adellijke familie. Hij werkte als een ambtenaar van keizer Theodosius I, maar ontvluchtte de stad om in de woestijn een leven van gebed te kunnen leiden en om te voorkomen dat men hem als bisschop zou benoemen.
Hij deed zijn eerste ervaring op in het leiden van een kloostergemeenschap aan de oever van de Eufraat. Mannen die hier in contact kwamen met deze vorm van kloosterleven, verspreidden dit later in alle windrichtingen. Later keerde Alexander terug naar de omgeving van Constantinopel en bracht ongeveer driehonderd monniken mee. Omstreeks 425 werd het eerste acoemetenklooster bij Constantinopel gesticht.
Alexanders opvolger, abt Johannes, vestigde een klooster aan de oostelijke zijde van de Bosporus. Deze vestiging werd het „Grote Klooster” genoemd.
Rond 448 liet de derde abt, Marcellus van Apamea, het hoofdklooster dichter bij de hoofdstad bouwen. De acoemeten behoorden toen tot de strengste en geestelijk actiefste gemeenschappen van monniken in de omgeving van Constantinopel. De persoonlijkheid van Marcellus en de reputatie van de monniken leidden tot een grotere toename. Als gevolg werden meerdere bijhuizen gebouwd.
Zij verdedigden de besluiten van het Concilie van Chalcedon en verzetten zich tijdens het zogenaamde acaciaanse schisma (484-519) tegen het Henotikon dat door patriarch Acacius van Constantinopel werd opgesteld in opdracht van keizer Zeno als poging om de monofysieten te verzoenen met de rijkskerk.
Keizer Justinianus veroordeelde hen op verdenking van nestorianisme. Wegens hun vroegere goede verstandhouding met Rome, stuurden zij daarom twee monniken naar Rome om hun zaak te bepleiten. Maar een door paus Johannes II van Rome in 532 bijeengeroepen concilie veroordeelde de acoemeten. Uiteindelijk verdwenen zij in de late zesde eeuw.
Hun manier van ononderbroken gebed vond nog navolgers, en de term acoemeten wordt bij uitbreiding ook gebruikt voor de anderen na hen die aan deze manier van voortdurend gebed vasthielden.
Zie ook
Bronnen en weblinks
- http://universal_lexikon.deacademic.com/203662/Akoimeten
- Oude Franstalige encyclopedieën op gallica.bnf.fr