Plato

Plato (Grieks: Πλάτων, Plátōn, ("breed"), geboren in Athene, ca. 427 – gestorven in Athene 347 v.Chr.), was een Oud-Griekse filosoof, wiskundige, schrijver van filosofische dialogen en stichter van de Atheense Akademeia (Academie), de eerste 'universiteit' van West-Europa. Zijn leermeester was Socrates en zijn belangrijkste leerling was Aristoteles.

Leven

Jeugd

Plato was de zoon van Ariston en Perictione. Hij werd geboren in Athene of misschien in Aegina omstreeks 428 v.Chr., een jaar na de dood van de grote staatsman Pericles. Zijn familie behoorde aan beide zijden tot de voornaamste van Athene. Van Ariston werd gezegd dat hij beweerde af te stammen van de zeegod Poseidon via Codrus, de laatste koning van Athene. De moeder van Plato was verwant met Solon, de Vroeg-Griekse wetgever. Niets is geweten over de omstandigheden van de dood van Plato's vader. Waarschijnlijk stierf hij toen Plato nog een jongen was. Perictione trouwde dan met haar oom Pyrilampes, een bekend aanhanger van Pericles, en Plato werd waarschijnlijk in het huis van Pyrilampes opgevoed.

Later leven

Aanvankelijk leek Plato zoals de meeste jongeren van zijn milieu voorbestemd te zijn tot een politieke carrière. De wreedheid van de oligarchen, die toen het bewind in handen hadden, moet hem echter afgeschrikt hebben. Na de val van de oligarchie leek het tij voor de democratie te keren, maar na de veroordeling van zijn leermeester en mentor Socrates in 499 v.Chr., keerde Plato zich af van een leven als politicus en besloot zich aan de filosofie te wijden. Plato en andere Socratici weken tijdelijk uit naar Megara waar ze onderricht kregen van Euclides. De volgende jaren zou hij naar verluidt met reizen in Griekenland en naar Egypte en Italië hebben gevuld. In zijn (niet onbetwiste) zevende brief beweert Plato dat hij op veertigjarige leeftijd Italiê en Sicilië bezocht. De genotzuchtige en zinnelijke manier waarop de mensen daar leefden vond hij weerzinwekkend, maar hij vond een zielsverwant in Dion, de schoonbroer van Dyonisius I, de heerser van Syracuse.

Oprichting van de Academie

Omstreeks 387 v.Chr. stichtte Plato de Academie als instituut voor systematisch onderricht en research in filosofie en wetenschap. Hij zou tot aan zijn dood hoofd van de Academie blijven. Zijn leerling Aristoteles was 20 jaar aan de Academie verbonden, eerst als student,later als leraar.

Syracuse: politiek intermezzo

Een wat vreemde periode in het leven van Plato is zijn bemoeienis met de politiek van Syracuse. Toen Dyonisius I in 367 v.Chr. stierf, nodigde Plato's vroegere vriend Dion hem uit om in Syracuse de opvoeding van de nog jonge troonopvolger, Dionysius II, op zich te nemen. Zijn plan was om zijn ideeën over de filosoof-koning in de praktijk om te zetten, en hij onderrichte Dyonisius in filosofie en wetenschap. Het plan stierf een vroegtijdige dood doordat de jonge Dyonisius uit jaloezie Plato's vriend Dion liet verbannen. Dion zou later een staatsgreep plegen, maar werd na enkele jaren gevangenisstraf in 345 v.Chr. vermoord. Plato zelf stierf in 348/347 v.Chr.

Wijsgerige stellingen

Plato's belangrijkste filosofische denkbeelden kunnen we als volgt samenvatten:

• zijn ontwerp van een ideale staat (zijn versie van een 'utopia'), vooral uitgewerkt in de Politeia.
• zijn ideeënleer, in Phaedo, Phaedrus, Symposium en Meno.
• zijn opvatting van de ziel en de onsterfelijkheid, in Phaedo
• zijn kosmogonie, vooral in Timaeus
• zijn concept van kennis als herinnering in plaats van als gewaarwording, in Theaetetus.

Plato's Utopia

In Politeia ontwikkelt Plato zijn ideeën over een ideale staat. In dat werk staat zijn idee van rechtvaardigheid centraal. In de utopische samenleving die Plato schetst bestaan er drie klassen van mensen, die elk hun hun welbepaalde rol en functie toegewezen krijgen:

• De laagste klasse (de meeste mensen) vertegenwoordigen de economische functie. Zij vormen de materiële grondslag van de samenleving en produceren de goederen.
• De klasse der 'wachters' (soldaten e.d.) heeft een beschermende en verdedigende taak. Kenmerkende deugd: dapperheid.
• De leidende klasse ten slotte bestuurt en ordent de staat. Kenmerkende deugd: wijsheid.

De matigheid en zelfbeheersing is in de ideale staat de deugd die de drie klassen samen delen, waardoor ze tevreden zijn met de rol die hen werd toebedeeld. Elke klasse moet werken voor het welzijn van de anderen. De leidende klasse beschermt het volk en het volk steunt de leidende klasse. Omdat iedereen de taak toebedeeld krijgt waarvoor hij bekwaam is, zou men deze samenleving aanvoelen als rechtvaardig.

Plato's idee van 'rechtvaardigheid' wijkt dus af van wat wij er gewoonlijk onder verstaan. Met 'rechtvaardigheid bedoelt hij eerder de toestand van orde en evenwicht in de staat, die ontstaat doordat alle delen goed met elkaar samenwerken. Deze indeling komt overeen met Plato's tripartiete opvatting van de ziel, waarbij elke 'functie' moet samenwerken voor innerlijke harmonie en 'rechtvaardigheid'.

Metafysica

Allegorie van de grot

Bestand:Deep Cover.jpg

Impressie van de Allegorie van de grot

De Allegorie van de grot is mogelijk de beroemdste passage uit het werk van Plato en beschrijft in 'Politeia' (De Staat)' de opvoeding van filosofen die later aan het hoofd van de ideale staat zullen staan. Het is daarbij van belang dat zij kennis zullen hebben van de ware vorm van het Goede. Dit zal hen in staat stellen om met beter inzicht de wereldse zaken af te handelen. Hun opvoeding vergelijkt Plato met die van gevangenen in een grot die moeten leren zich naar het ware licht te keren. De tocht uit de grot (de waarneembare werkelijkheid) naar buiten (de werkelijkheid van de Ideeën), symboliseert het opvoedings- en onderwijsproces dat de filosoof-regeerder moet volgen, wil hij aan het hoofd kunnen staan van Plato's ideale staat. Plato is vrij elitair en heeft met deze opvoeding dus alleen filosofen voor ogen, die pas na jaren intellectuele en morele opvoeding de leiding van de staat op zich kunnen nemen. Plato's ontologie, metafysica en kennisleer zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden verbonden. Zo gelooft hij bijvoorbeeld dat ware kennis niet verkregen wordt door zintuiglijke waarneming, maar door contact met 'het Goede' of het idee van het Goede. De geïncarneerde ziel gaat als het ware opnieuw op zoek naar de kennis die hij eens (in vorige levens) bezat en dat proces wordt begeleid door de filosoof.

Kennisleer

Plato maakte om te beginnen een scherp onderscheid tussen ware kennis en, aan de andere kant, meningen of geloof. (doxia) het is die ware kennis die we (de filosofen) moeten nastreven en niet andere, veranderlijke vormen van kennis. Plato stelt dat die ware kennis aangeboren is, zodat leren neerkomt op het ontwikkelen van ideeën die ergens diep in de ziel verborgen zitten. Het zich her-inneren van de kennis die de ziel voor de geboorte bezat wordt door middel van de activiteit van een 'ondervrager' op gang gebracht. Deze vorm van dialectiek vergelijkt Plato met het werk van een vroedvrouw die een kind helpt te wereld brengen. De ziel, zo betoogt hij, had voor de geboorte contact met het 'Idee (de 'Vorm') van het Goede en was in het bezit van een volmaakte kennis. Pedagogie (paideia) heeft dus als taak het begeleiden van de ziel uit deze donkere situatie (de grot) naar het licht van de ware kennis. Plato's kennisleer is daardoor onlosmakelijk verbonden met zijn metafysica.

In onder meer de Sofist, de Staat en Parmenides associeert Plato kennis met het begrijpen van de onveranderlijke Ideeën en hun onderlinge relatie (wat hij zelf aanduidt als expertise in de dialectiek). In de Timaeus geeft Plato expliciet aan dat kennis, ontleend uit ervaringen, inferieur is omdat alles wat wij ervaren via onze zintuigen onderhevig is aan verandering. Als Plato de term 'kennis' gebruikt is dit dus alleen in de betekenis die hij in zijn leer van onveranderlijke vormen geeft. In de Meno maakt Socrates gebruik van een meetkundig voorbeeld om het concept van 'kennis verkregen door herinnering' uit te leggen. Hij wijst erop dat een aanwezige jonge slaaf die erin slaagt een meetkundige constructie te maken, dit alleen kan doordat hij zich kennis herinnert, want onderwijs heeft hij nooit genoten. Die kennis, zo besluit hij, moet al aanwezig geweest zijn, in een eeuwige, niet ervaren vorm.

Werken

Plato is een van de weinige Griekse schrijvers uit de klassieke periode van wie vrijwel zeker het integrale gepubliceerde werk bewaard is gebleven. Ongeveer vijfendertig dialogen en dertien brieven zijn traditioneel toegeschreven aan hem, hoewel moderne onderzoekers de authenticiteit van enkele ervan betwijfelen.

Chronologie en authenticiteit van de werken

De oudste ons bekende poging tot chronologische ordening stamt van Thrasyllus van Mendes aan het begin van onze jaartelling. Hij verdeelde Plato's dialogen in tetralogieën. Het lijkt erop dat de 36 dialogen (met de 'Epistles' tellend als 1 werk) door geleerden van die tijd allemaal aan Plato werden toegeschreven. Reeds in de oudheid rezen twijfels aangaande de authenticiteit van deze werken. Zo vernemen we van Athenaeus (ca. 228 v.Chr.) dat sommigen 'Alcibiades II' toeschreven aan Xenophon. En Proclus verwierp niet alleen 'Epinomis' en de 'Epistles', maar zelfs de 'Nomoi' (Wetten) en 'Politeia' (Staat). De culminatie van dit 'snoeiproces' vond plaats in de 19e eeuw in Duitsland, onder het initiatief van Ueberweg en Schaarschmidt: "Als we de aanvallen (op de dialogen) van oude en moderne critici combineren, dan blijven er van de 36 items van de tetralogieën van Thrasyllus slechts 5 gevrijwaard." De huidige kritiek over de dialogen van Plato is meer terughoudend. In het algemeen is er consensus over de belangrijkste dialogen, en ook min of meer overeenkomst in de verwerping van de 'verdachte' dialogen.

Dialogen van Plato

Er is eigenlijk geen consensus tot welke periode de dialogen precies behoren. De volgende indeling is dus niet vaststaand.

Werken uit de vroegste periode

De 'Socratische dialogen':

• Apologie van Socrates: verdedigingsrede van Socrates
• Charmides: over (on)bezonnenheid en zelfbeheersing
• Crito (Kritoon): over gehoorzaamheid aan de wetten
• Euthyphro (Euthyphron): over het wezen van de deugd (vroomheid)
• Ion (Ioon): over de inspiratie van de dichters
• Laches: over moed
• Hippias Minor: is het beter om het slechte met opzet te doen of ongewild?
• Lysis: over vriendschap
• Menexenus (Menexenos): een parodie op de retorica
• Protagoras: over de vraag 'Kan men de deugd aanleren?'

Overgangsperiode

• Euthydemus (Euthydemos): over de valse logica van sofisten
• Gorgias: over de praktische politicus, over rechtvaardigheid ten koste van alles
• Meno (Menoon): over de leerbaarheid van de deugd, in verband gebracht met de ideeënleer

Werken uit de middenperiode

Waarin Plato eigen inzichten begint naar voren te brengen, zoals de gelijkstelling van kennis met het Goede en de onveranderlijke Vormen. Ook ideeën over de onsterfelijke ziel duiken op.

• Cratylus (Kratylos): over de taaltheorie
• Parmenides: verdediging van de ideeënleer tegenover kritiek
• Phaedo (Phaidoon): waarin de omstandigheden van Socrates' dood worden verhaald, over onsterfelijkheid
• Phaedrus (Phaidros): over de aard van de liefde, over filosofische retoriek
• Politeia: over de ideale staat, over metafysisch dualisme, de tripartiete ziel
• Symposium (Symposion) over liefde en erotiek
• Theaetetus (Theaitetos): Plato’s belangrijkste kentheoretische werk, met kritiek op Ideeënleer

Werken uit de laatste periode

De rijpe Plato is hier aan het woord. De figuur van Socrates komt nog zelden op het voorplan.

• Timaeus (Timaios): natuurwetenschappelijk. Eerste deel over de mythische strijd tussen Atlantis en Athene, de demiurg, kennis is niet gelijk aan zintuiglijke perceptie
• Critias (Kritias): tweede deel van de trilogie over de strijd tussen Atlantis en Athene; de ideale agrarische staat tegenover de ideale zeestaat Atlantis. Het derde geplande deel ('Hermocrates') is waarschijnlijk nooit geschreven
• Nomoi (wetten): een uitvoerige wetgeving voor een nieuw op te richten stad, praktischer dan de Politeia, Plato doet hier concessies en neemt wat afstand van het utopisme van de Politeia
• Philebus (Philebos): de relatie tussen plezier en (idee van) 'het Goede'
• Sophistes: de ideeënleer opnieuw geëvalueerd
• Politicus: de ware politicus is hij die kennis bezit, de rechtsstaat is slechts een noodoplossing

Betwiste geschriften

• Alcibiades I (Alkibiades); Socrates probeert Alcibiades over te halen niet in de politiek te gaan, maar eerst zelfonderzoek te doen.
• Hippias Maior: een poging tot definitie van het schone
• Clitophon (Cleitophon): de kortste van de dialogen; gesprek tussen Clitophon en Socrates, waarbij Socrates het debat niet wint

Niet-authentieke geschriften

• Alcibiades II: discussie tussen Alcibiades en Socrates
• Hipparchus: het onderwerp van de dialoog is de tiran Hipparchus
• Amatores (Rivales): een dispuut over knapenliefde
• Theages: een gesprek tussen Demodocus, Socrates en Theages
• Minos: Socrates vraagt zijn gesprekspartner: 'Wat is de wet voor ons?'
• Epinomis: sluit aan bij 'De Wetten', met dezelfde figuranten: Clinias van Kreta, Megillus van Sparta, en een Atheense vreemdeling
• Epistles: een verzameling brieven, mogelijk van Plato

Externe links

• http://www.arsfloreat.nl/documents/Plato10.pdf Plato's Politeia (De Staat) op het web] (pdf)
• (nl) Plato's Nomoi (De Wetten) op het web (pdf)
• (en) Plato's werken op het web

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties:
Zijn verzameld werk, vertaald door Xaveer de Win, ISBN 90-289-2548-1 (België) / ISBN 90-391-0750-5 (Nederland).