Adrienne d'Aulnis de Bourouill

Bestand:Adrienne d'Aulnis de Bourouill 1970.jpg

Adrienne van Till - d'Aulnis de Bourouill (1970)

Dr mr Hester Adrienne Henriëtte barones d'Aulnis de Bourouill (Den Haag, 3 september 1920 – aldaar, 29 december 1997) was een Nederlands juriste en bestuurder van het Nederlandse Rode Kruis.

Jeugd

De vader van Adrienne d'Aulnis overleed in Stockholm op 9 april 1927. Haar moeder hertrouwde niet en overleed op 2 juni 1949. In Den Haag deed d'Aulnis eindexamen gymnasium op het Vrijzinnig-Christelijk Lyceum, waarna ze in 1939 aan de Rijksuniversiteit Leiden rechten ging studeren. Daar studeerde ook haar oudere broer Louis d’Aulnis. Ze werd lid van de VVSL en woonde van september 1939 - september 1940 op Steenschuur 11. Daarna verhuisde ze naar Nieuwe Rijn 15a.

Hun moeder woonde in de Parkstraat in Den Haag, schuin tegenover Landry & van Till. Op 16 oktober 1943 trouwde Adrienne d'Aulnis in Den Haag met Jaap van Till. Ze kregen op 25 juli 1944 hun eerste dochter, Pauline, gevolgd door zoon Willem (1946) en dochter Elisabeth (1951). In 1977 werd ze weduwe.

Bestand:Tulpenrallye.jpg

Tulpenrallye

Sport

In haar eerste huwelijksjaren deed ze veel aan sport. Ze deed mee aan autorally's in een Fiat 1400, o.a. de Scheveningen-Luxemburg-Scheveningen en de eerste en tweede Tulpenrallye (1949 en 1950).
Met de Pampus met zeilnummer 4 zeilde ze veel wedstrijden. De pampus werd vervangen door een oudhollandse platbodem, 'de Sampan', die zeewaardig was. Met een geheel vrouwelijke bemanning zeilde ze daarmee in 1967 naar Londen om de tocht naar Chatham te herdenken. Het was toen 300 jaar geleden dat op 6 juni 1667 's Lands vloot vertrok onder bevel van luitenant-admiraal De Ruyter van de rede van Texel naar zee. De Sampan werd vervangen door de meer comfortabel 11m lange Westerley, waarmee ze nog een paar jaar zeilde.

Werk

Bestand:Rode Kruis medaille.JPG

Rode Kruis medaille

Langzamerhand ontstond de behoefte iets anders te doen. Ze werd secretaris van de Commissie Orgaantransplantatie, ingesteld door het Nederlandse Rode Kruis die moest gaan omschrijven wanneer een mens 'onomkeerbaar' dood is. Hieraan was dringend behoefte omdat in die tijd medici begonnen met het doen van orgaantransplantaties. In april 1969 verscheen het "Interimrapport van de Commissie Orgaantransplantatie van het Nederlandsche Roode Kruis". Het eindrapport verscheen in mei 1971.

In alle volgende jaren heeft zij veel steun gehad van Prof. dr George W. Bruyn (Delft, 1928 - La Salvetat, 2002). die haar voorzag van de benodigde medische lectuur en toelichting daarop. Hij was professor neurologie aan de Leidse Universiteit.

Onomkeerbaar dood

Op 18 december 1970, op haar 50ste, promoveerde Van Till aan de Rijksuniversiteit Leiden op het onderwerp "Medisch-juridsche aspecten van het einde van het menselijk leven".
Vroeger was je dood omdat je hart stil stond, maar in de zeventiger jaren kent de medisch-juridische wereld verschillende manieren van dood zijn: hartdood, klinisch dood, schijndood en hersendood. Zij benadrukt dat je pas echt dood bent als je onomkeerbaar dood bent. Dit kan aangetoond worden met angiografie.
In 1979-1983 was zij lid van de Commissie Hersendoodcriteria, ingesteld door de Gezondheidsraad. Dit leidde tot het tweede Advies inzake Hersendoodscriteria.

Euthanasie

In Nederland was de officiële discussie over de diagnose van de dood bij beademde patiënten op hoog niveau vastgelopen. Het onderwerp lag in de ambtelijke ijskast. Zij probeerde het er weer uit te krijgen.
In 1971-1974 was zij lid van de Commissie Medische Ethiek, ingesteld door de Gezondheidsraad.
In 1973 verscheen het eindrapport "Advies inzake Euthanasie" en in 1975 het rapport "Advies inzake Euthanasie bij Pasgeborenen".
Eind 1972 was zij mede-oprichter van de Nederlandse Stichting Vrijwillige Euthanasie (NVVE) (voorloper van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde) en was daar secretaris van tot 1985, toen de stichting werd opgeheven.
In 1976-1978 was zij lid van de Commissie Muntendam, ingesteld door de NVVE.
Van 1980-1982 was zij lid van de Commissie Belinfante, ingesteld door de Gezondheidsraad om een basisrapport te maken voor het werk van de Staatscommissie Euthanasie. Het rapport werd in 1982 ingediend.
Van 1980-1984 was zij bestuurslid van de World Federation of Right-to-Die Societies en secretaris van de Europese afdeling.

In april 1985 maakt de Stichting Vrijwillige Euthanasie haar opheffing bekend. Er zijn inmiddels veel andere instantiesdie zich met euthanasie bemoeien en voorlichting doen. Het geld van de stichting ging naar de Landelijke Stichting voor Terminale Zorg.

Abortus

In de daaropvolgende jaren verdiepte zij zich op het begin van het menselijk leven. Wat is menselijk leven in de zin van het strafrecht? Wanneer begint het? Waarom juist dan? In 1972 behandelde ze haar visie in "Vrije abortus, nu reeds mogelijk?".
In 1985 stuurde zij zichzelf met pensioen. Zoals dr. Leo Fretz, filosoof aan de Technische Hogeschool Delft, in 1985 in NRC Handelsblad schreef: "Ze heeft met haar geschriften een onschatbare bijdrage geleverd aan de kwaliteit van het abortus- en euthanasiedebat".

Ze overleed op 77-jarige leeftijd in Den Haag.

Publicaties

• Medisch-juridische aspecten van het einde van het menselijk leven. Deventer, Kluwer, 1970. ISBN 90-268-0478-4
• Vrije abortus nu reeds mogelijk? Wat is menselijk leven in de zin van het strafrecht? Wanneer begint het? Waarom juist dan? Deventer, Kluwer, 1972. ISBN 90-268-0604-3
• Doodgaan, wat is dat? Hartdood, klinisch dood, schijndood, hersendood. Utrecht, Bohn, Scheltema & Holkema, 1984. ISBN 90-313-0681-9

Onderscheiding

• Op 17 mei 1971 kreeg zij de Zilveren Medaille van Verdiensten van het Nederlandse Rode Kruis.
• Op 28 april 1986 werd ze op voordracht van minister Korthals benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties Eigen CV d.d. 30 maart 1985 Boeken Commissie Belinfante: ledenlijst