Gebruiker:Franciscus/kladblok

Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)

Edward Elgar omstreeks 1925

>> Paul Dukas ( 1865 - 1935 ) >

Franciscus 20 jul 2009 13:33 (UTC)

• sin α = BC / AB = ½ AB / AB = 0,5

Voor zijde AC wordt de stelling van Pythagoras toegepast, en wel als volgt:

• AC = √ ( AB ) ² – ( BC ) ² = √ ( AB ) ² – ( ½ AB ) ² = √ ¾ (AB) ² = ½ AB√3

Hieruit volgt dan :

• cos α = AC / AB = ½ AB √ 3 / AB = ½ √ 3 ( = 8,66 )

en :

• tg α = BC / AC = ½ AB / ½ AB√3 = 1/3 . √3 = 0,577

Quotiënt	Φ
1 : 1	1
2 : 1	2
3 : 2	1,5
5 : 3	1,67
8 : 5	1,6
13 : 8	1.62500
89 : 55	1,6181818
610 : 377	1,61537135
4181 : 2584	1,61803405
28657 : 17711	1,61803399
196418 : 121393	1,618033989

Dit artikel valt onder beheer van Dorp:Luisterrijk.

Gabriel Fauré geschilderd door John Singer Sargent, omstreeks 1889

Gabriel Urban Faurë (Ariège, 13 mei 1845 – Parijs, 4 november 1924) was een uiterst begaafd Franse componist, organist en pedagoog, die op alle gebied heeft uitgeblonken.

Jeugdig talent

Op 12 mei 1845 wordt in Pamiers aan de voet van de Pyreneeën, Gabriel Urbain Fauré geboren, als jongste van 6 kinderen. In 1854 wordt de dan negenjarige Fauré wegens zijn grote muzikale talent naar Parijs gestuurd, naar de Ecole de Musique Religieuse et Classique ook wel Ecole Niedermeyer genoemd. Daar krijgt hij les van onder meer Saint-Saëns in compositie, en ook piano- en orgelles.

Eerste ontwikkelingen

Zijn eerste composities stammen uit circa 1861. In 1865 wint Fauré een eerste prijs voor compositie met zijn Cantique de Jean Racine, opus 11. Datzelfde jaar verlaat hij de school en bezet hij achtereenvolgens diverse organistenplaatsen.
Na zijn militaire diensplicht te hebben vervuld in de oorlog van 1870, werd hij organist in Rennes en in Parijs en docent aan hetzelfde instituut waar hij muziek studeerde.
In 1883 trouwde hij met een dochter van de Franse beeldhouwer Frémiet, en in 1896 volgde hij Jules Massenet op als leraar compositieleer aan het conservatorium te Parijs. De componist Maurice Ravel was een van zijn vele leerlingen.
In 1905 wordt hij ook directeur van het Parijse conservatorium en blijft dat tot 1920, als hij ontslag moet nemen wegens hardhorendheid.

Verdere ontwikkelingen

Met Cesar Franck behoorde Fauré tot de oprichters van de Société Nationale de Musique, met als doel op te komen voor de artistieke belangen van jonge musici. Ook Claude Debussy, Maurice Ravel en Paul Dukas beijverden zich hiervoor.Deze Sociéte splitste zich later af in de Société Musicale Indépendante , waarvan Fauré de eerste voorzitter werd.

Composities

Fauré heeft zeer veel muziek geschreven en is bekend om zijn eigen stijl, die later een van de kenmerkende eigenschappen is geworden van het impressionisme in de muziek waarvan hij een van de wegbereiders is geweest. Zijn muzikale stijl past in de Franse traditie die hij via Saint-Saëns heeft meegekregen. Deze kenmerkt zich, in vergelijking met romantischer Franse componisten door het gematigde karakter, de grote logica en het teruggrijpen op klassieke vormen.
In zijn composities zocht hij naar een evenwicht tussen zijn aangeboren romantische gevoeligheid en de strenge compositieregels om te komen tot een eigen stijl, een compromis tussen muzikale taal en vormgeving.
Als zijn mooiste werk geldt alom zijn Requiem, maar ook zijn toneelmuziek bij Pelléas et Mélisande van de Belgische schrijver Maurice Maeterlinck, staat op een hoog peil. Het toneelstuk beleefde in 1893 in Parijs zijn prémiere.
Dit stuk vraagt door zijn opbouw van korte, elkaar opvolgende scènes bijna automatisch om een muzikale begeleiding.
Ook zijn collega Claude Debussy heeft bij dit drama toneelmuziek geschreven. Later schreven ook Arnold Schönberg en Jan Sibelius muziek bij dit drama.
Voor uitvoering in de concertzaal stelde Fauré later een suite samen, waaraan de schitterende Sicilienne opus 78 voor cello is toegevoegd. Ook vele pianostukken, barcarolles en impromptu's schreef hij.
Ook zijn Berceuse voor viool en piano (1880) en zijn eerste vioolsonate uit 1876 zijn veel gespeelde muziekstukken.
Van zijn talloze liederen zijn het belangrijkst de bundels La bonne chanson (1892) op teksten van Paul Verlaine en L'horizon chimérique bij de gedichten van Jean de la Ville de Mirmont.

Requiem

Fauré was jarenlang verbonden aan de Parijse Madeleinekerk, eerst als koordirigient, daarna -vanaf 1896 - als organist. Hij schreef er onder meer zijn beroemd geworden Requiem opus 48. Het behoort vandaag nog tot zijn meest uitgevoerde werk. De compositie is opgebouwd rond het overbekende Pie Jesu. In de keuze van de teksten voor zijn requiemmis was hij kieskeurig. De hardste woorden liet hij weg. Zijn opvattingen over de dood waren niet gitzwart.

• Het zal een vreugdevolle bevrijding worden, een verlangen naar geluk aan de andere kant van het graf, eerder dan een pijnlijke ervaring.

Die hoopvolle, harmonische toon is in zijn Requiem duidelijk merkbaar. De melodiek en harmoniek van het Gregoriaans hielp hem zijn gevoel voor romantische hopeloosheid en overdaad te bedwingen. Zijn muziek is vooral ingetogen en fijnzinnig. Hij schreef vooral voor kleine bezettingen.

Lijst van composities

• Ballade in Fis-groot voor piano en orkest (1881), op. 19 (oorspronkelijk voor piano solo)
• Pavane op. 50 (1887)
• Pelléas et Mélisande orkestsuite, op. 80 (1898), met als delen:

• 1. Prelude
• 2. Fileuse
• 3. Sicilienne
• 4. Molto adagio

• Fantaisie G-groot voor piano en orkest (1918), op. 111
• Masques et Bergamasques orkestsuite, op. 112 (1919)
• Après un rêve
• Cantique de Jean Racine
• Elégie voor cello en orkest
• Intégrale voor orkest

Hij sterft in Parijs op 4 november 1924.

Externe link

un rêve op YouTube