Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Winfried Otto Schumann: verschil tussen versies
(infobox) |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 2: | Regel 2: | ||
| naam = | | naam = | ||
| afbeelding = Winfried Otto Schumann.jpg | | afbeelding = Winfried Otto Schumann.jpg | ||
| onderschrift = Winfried Otto Schumann | | onderschrift = Winfried Otto Schumann in 1974 | ||
| volledigenaam = Winfried Otto Schumann | | volledigenaam = Winfried Otto Schumann | ||
| handtekening = | | handtekening = | ||
| Regel 23: | Regel 23: | ||
Winfried Otto Schumann bracht zijn jeugd door in [[Kassel]] en in [[Berndorf (Nederoostenrijk)|Berndorf]] bij [[Wenen]]. Hij studeerde [[elektrotechniek]] aan de polytechnische school te [[Karlsruhe]]. In 1912 promoveerde hij op het vakgebied van de [[hoogspanning]]stechnologie. | Winfried Otto Schumann bracht zijn jeugd door in [[Kassel]] en in [[Berndorf (Nederoostenrijk)|Berndorf]] bij [[Wenen]]. Hij studeerde [[elektrotechniek]] aan de polytechnische school te [[Karlsruhe]]. In 1912 promoveerde hij op het vakgebied van de [[hoogspanning]]stechnologie. | ||
Voor de [[Eerste Wereldoorlog]] was hij leider van het hoogspanningslaboratorium bij Brown, Boveri & Cie. In 1914 werd hij opgeroepen voor de militaire dienst. Hij bediende de radiozender in Polen, Servië en in de afdeling voor oorlogsgrondstoffen te Berlijn. In 1920 behaalde hij zijn [[habilitatie|habilitaat]] aan de Technische Hogeschool Stuttgart, waar hij voorheen actief was als onderzoeksassistent. Hij werd daarop dadelijk benoemd tot professor in de toegepaste fysica aan de Universiteit van Jena. Daarop werd hij in 1924 professor in de theoretische elektrotechniek aan het elektrofysisch laboratorium van de Technische Universiteit München (het latere ''Elektrophysisches Institut''; Elektrofysisch Instituut). Hij werd ook directeur van dit Instituut.<ref>http://timelineimages.sueddeutsche.de/blog/die-etwas-andere-jahresvorschau/</ref> | Voor de [[Eerste Wereldoorlog]] was hij leider van het hoogspanningslaboratorium bij Brown, Boveri & Cie. In 1914 werd hij opgeroepen voor de militaire dienst. Hij bediende de radiozender in [[Polen]], [[Servië]] en in de afdeling voor oorlogsgrondstoffen te [[Berlijn]]. In 1920 behaalde hij zijn [[habilitatie|habilitaat]] aan de Technische Hogeschool Stuttgart, waar hij voorheen actief was als onderzoeksassistent. Hij werd daarop dadelijk benoemd tot professor in de toegepaste fysica aan de Universiteit van Jena. Daarop werd hij in 1924 professor in de theoretische elektrotechniek aan het elektrofysisch laboratorium van de Technische Universiteit München (het latere ''Elektrophysisches Institut''; Elektrofysisch Instituut). Hij werd ook directeur van dit Instituut.<ref>http://timelineimages.sueddeutsche.de/blog/die-etwas-andere-jahresvorschau/</ref> | ||
In de jaren 1947 en 1948 werkte hij in Ohio in de [[Verenigde Staten]] aan de Wright-Patterson luchtmachtbasis, waarna hij terugkeerde naar zijn werk in München. | In de jaren 1947 en 1948 werkte hij in Ohio in de [[Verenigde Staten]] aan de Wright-Patterson luchtmachtbasis, waarna hij terugkeerde naar zijn werk in München. | ||
De naam van het Elektrofysisch Laboratorium werd vervolgens gewijzigd in Elektrofysisch Instituut. Schumann werkte er tot met zijn pensioen in 1961 en gaf nog les tot op 75-jarige leeftijd. In 1947 werd hij verkozen tot lid van de Beierse Academie der Wetenschappen. | De naam van het Elektrofysisch Laboratorium werd vervolgens gewijzigd in Elektrofysisch Instituut. Schumann werkte er tot met zijn pensioen in 1961 en gaf nog les tot op 75-jarige leeftijd. In 1947 werd hij verkozen tot lid van de [[Beieren|Beierse]] Academie der Wetenschappen. | ||
Hij overleed in 1974 op 86-jarige leeftijd. | Hij overleed in 1974 op 86-jarige leeftijd. | ||
Huidige versie van 13 apr 2015 om 20:57
| Winfried Otto Schumann | ||
| ||
| Winfried Otto Schumann in 1974 | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Winfried Otto Schumann | |
| Geboren | 20 mei 1888, Tübingen | |
| Overleden | 22 september 1974, München | |
| Nationaliteit |  Duitsland | |
| Beroep | fysicus | |
Prof. dr. ing. Winfried Otto Schumann (Tübingen, 20 mei 1888 – München, 22 september 1974) was een Duits fysicus, die bekend werd door zijn berekening van de Schumann-resonantie.
Leven
Winfried Otto Schumann bracht zijn jeugd door in Kassel en in Berndorf bij Wenen. Hij studeerde elektrotechniek aan de polytechnische school te Karlsruhe. In 1912 promoveerde hij op het vakgebied van de hoogspanningstechnologie.
Voor de Eerste Wereldoorlog was hij leider van het hoogspanningslaboratorium bij Brown, Boveri & Cie. In 1914 werd hij opgeroepen voor de militaire dienst. Hij bediende de radiozender in Polen, Servië en in de afdeling voor oorlogsgrondstoffen te Berlijn. In 1920 behaalde hij zijn habilitaat aan de Technische Hogeschool Stuttgart, waar hij voorheen actief was als onderzoeksassistent. Hij werd daarop dadelijk benoemd tot professor in de toegepaste fysica aan de Universiteit van Jena. Daarop werd hij in 1924 professor in de theoretische elektrotechniek aan het elektrofysisch laboratorium van de Technische Universiteit München (het latere Elektrophysisches Institut; Elektrofysisch Instituut). Hij werd ook directeur van dit Instituut.[1]
In de jaren 1947 en 1948 werkte hij in Ohio in de Verenigde Staten aan de Wright-Patterson luchtmachtbasis, waarna hij terugkeerde naar zijn werk in München.
De naam van het Elektrofysisch Laboratorium werd vervolgens gewijzigd in Elektrofysisch Instituut. Schumann werkte er tot met zijn pensioen in 1961 en gaf nog les tot op 75-jarige leeftijd. In 1947 werd hij verkozen tot lid van de Beierse Academie der Wetenschappen.
Hij overleed in 1974 op 86-jarige leeftijd.
Werk
Schumann onderzocht vele jaren de problemen in verband met de hoogspanningstechniek. Sinds rond 1940 deed hij onderzoek naar elektrische ontladingen in gassen (plasma’s). Hij trok hieruit conclusies in verband met de ionosfeer. Hij stelde dat de ionosfeer, een deel van de aardatmosfeer, een trilholte vormt, waarin staande golven op bepaalde resonantiefrequenties trillen. Hij onderzocht dit fenomeen, waarbij hij rekening hield met demping en beïnvloeding door bliksem, in een serie artikelen in de jaren 1952 tot 1957. Deze resonantiegolven kregen later de naam Schumann-resonantie en werden in 1960 experimenteel aangetoond.
Schumann en het Vril-genootschap?
Er wordt beweerd dat Schumann een leidende figuur was van het Vril-genootschap, dat hij baanbrekend werk deed in de ontwikkeling van elektromagnetische velden door draaiende schijven, en dat een prototype van een op deze „antigravitatie-levitatie” gebaseerde „vliegende schotel” werd gebouwd bij München in 1922. Zijn onderzoek zou gedurende het volgende decennium hebben geleid tot verscheidene Duitse „vliegende schotels”.[2]
In deze context verwijst men vaak naar volgend citaat, dat van hem zou stammen:
- „We herkennen in alles twee principes die de gebeurtenissen bestemmen: licht en duisternis, goed en kwaad, schepping en vernietiging – zoals we ook in de elektriciteit plus en min kennen. Het is altijd het ene óf het andere.
- Deze twee principes – die we concreet het creatieve en het destructieve kunnen noemen – bestemmen ook onze technische middelen... Al het destructieve is van satanische oorsprong; het opbouwende is van goddelijke afkomst... Elke op explosie of verbranding gebaseerde techniek kan dus satanisch worden genoemd. Het komende nieuwe tijdperk zal een tijdperk zijn van een nieuwe, positieve, goddelijke techniek!...”[3]
Literatuur
- (de) Margot Fuchs, Gerhard Haerendel: Schumann, Winfried Otto (In: Neue Deutsche Biographie (NDB)) Duncker & Humblot, te Berlijn 2007, deel 23, p. 773. (Online).
Weblinks
Literatuur van en over Winfried Otto Schumann in de catalogus van de Deutsche Nationalbibliothek- Fuchs, Margot; Haerendel, Gerhard, "Schumann, Winfried Otto" in: Neue Deutsche Biographie 23 (2007), p. 753-754 [Onlinefassung]; URL: http://www.deutsche-biographie.de/ppn117303615.html
- 50 Years of Schumann Resonance, Kristian Schlegel and Martin Füllekrug (PDF-bestand; 656 kB)
- Examples of the Zeroth Theorem of the History of Science (PDF-bestand; 542 kB)
- Patent
- US patent 2297256, Tube control, Winfried Otto Schumann, 29 september 1942
Verwijzingen
- º http://timelineimages.sueddeutsche.de/blog/die-etwas-andere-jahresvorschau/
- º Verwijzing in: Nicholas Goodrick-Clarke, Black Sun – Aryan Cults, Esoteric Nazism and the Politics of Identity, New York University Press, New York en Londen, 2002. p. 167. ISBN 0-8147-3124-4
- º „Wir kennen in allem und jedem zwei Prinzipien, welche die Dinge des Geschehens bestimmen – Licht und Finsternis, Gut und Böse, Schaffen und Zerstören – wie wir auch bei der Elektrizität Plus und Minus kennen. Es heißt stets: Entweder – Oder!
Diese beiden Prinzipien – konkret zu bezeichnen als das Schaffende und das Zerstörende – bestimmen auch unsere technischen Mittel...
Alles Zerstörende ist satanischen Ursprungs – alles aufbauende göttlicher Herkunft... Jede auf dem Explosionsprinzip oder auch der Verbrennung beruhende Technik kann daher als satanische Technik bezeichnet werden. Das bevorstehende neue Zeitalter wird ein Zeitalter neuer, positiver, göttlicher Technik werden!...”
—o.a. in: George Piccard, Liquid Conspiracy, p. 41; en Jan van Helsing, Geheimgesellschaften, online.
Beweerd wordt dat dit citaat afkomstig is uit geheime nazi-archieven. (Reichsdeutsches SSGeheimarchiv)
