Dysorthografie

Dysorthografie (Grieks δυσορθογραφία, δυσ- dys- (moeilijk, slecht), ορθος orthos (recht, correct) en γραφία (schrift), dus moeite met correct schrijven) is een stoornis bij het spellen van woorden. Bij 95% van de patiënten met dysorthografie komt ook dyslexie voor.

Dysorthografie verstoort het overzetten van spraak in spelling, het onderscheiden van de componenten van een zin, het toepassen van de spellingsregels, het vervoegen van werkwoorden, en het verbuigen van naamvallen. Dysorthografie is gekoppeld aan de genetica (een gen dat een slechte ontwikkeling van het hersengebied met betrekking tot het zich eigen maken van de spelling veroorzaakt), en soms aan een slechte manier van leren spellen. De aandoening is vooralsnog ongeneeslijk; wel kunnen oefeningen onder begeleiding van een logopedist enig soelaas bieden.

Algemene kenmerken die kunnen voorkomen, zijn onder meer:

• weglaten van letters, lettergrepen en woorden;
• aaneenschrijven van woorden en zinsdelen die los behoren geschreven te worden;
• onregelmatig, slecht leesbaar handschrift;
• langzaam schrijven;
• opdelen van woorden in losse componenten;
• zwak langetermijngeheugen;

kenmerken specifiek voor het schrijven in het Nederlands:

• geen onderscheid kunnen maken tussen au/auw/ou/ouw (nauw/rouw/nou), ei/ij (leiden/lijden), i/ie (pi/die);
• geen onderscheid kunnen maken tussen d/dt/t (houd/houdt/hout);
• letters op de verkeerde plaats zetten (dorp in plaats van drop);
• letter(s) te veel schrijven (drorp in plaats van drop of dorp);
• geen onderscheid kunnen maken tussen eu/uu (deur/duur);

Zie ook

• dyslexie – stoornis bij het lezen
• dyspraxie – stoornis bij het correct verwerken van informatie
• dyscalculie – stoornis bij het rekenen
• dysfasie – stoornis bij het spreken

Literatuur

Ludo Cuyvers (2009), Therapie bij dysorthografie en dyslexie, Antwerpen: Garant