Zwaartekrachtimplosie

Bestand:Core collapse scenario.png

De kern van een massieve ster in een geavanceerd evolutie stadium (a), de kernfusie eindigt met de synthese van ijzer, en leidt tot een inerte kern (b) in korte tijd bereikt deze kern een massa gelijk aan Chandrasekhar-limiet, en begint te imploderen. De materie van het binnenste deel van de kern degenereert tot neutronen (c), en veroorzaakt een terugkaatsing (d) die leidt tot een schokfront (rood). Het schokfront wordt eerst langzamer (e), maar wordt versterkt door onder andere interaktie met neutrino's. De schok stoot de buitenste lagen van de kern weg (f), en laat een residu van ontaarde materie achter: een neutronenster of een zwart gat.

De zwaartekrachtsimplosie, zwaartekrachtinstorting of gravitatie-instorting is het ineenstorten van het inwendige van een ster. Het instorten gebeurt doordat de inwaarts gerichte zwaartekracht (gravitatie) de overhand krijgt op de uitwaarts gerichte gasdruk. Het verschijnsel treedt op in het laatste stadium van de evolutie van sterren, wanneer er een eind is gekomen aan de kernfusie die een hydrostatisch evenwicht op peil houdt.

Tijdens het instorten komt er veel energie vrij die de buitenste lagen van de ster wegslingert en waarschijnlijk de oorzaak is van het ontstaan van een supernova. De rest van een geïmplodeerde ster kan een neutronenster of zwart gat worden, of eventueel een (hypothetische) naakte singulariteit.