Zaugato

Zaugato is een Vlaamse schrijver, geboren eind jaren 80, begin jaren 90. Over zijn verdere afkomst is weinig bekend. Het typische taalgebruik van zijn personages laat uitschijnen dat Zaugato Limburgse wortels heeft. Dit blijkt ook als we kijken naar het informele taalgebruik van zijn personages. De naam “Zaugato” is geen rechtstreekse verwijzing naar iets specifieks. Het is een afgeleide van “Zagato”, een Italiaanse koetswerkontwerper bekend van zijn elegante en verheven creaties. Zaugato is dan ook een liefhebber van de betere automobiel, een gegeven dat rugbaarheid vindt in zijn werken. Hij verwijst vaak concreet naar bijzondere wagens.

Als we mogen afgaan op zijn literair werk, dan kunnen we hieruit afleiden dat Zaugato eerder introvert is. Bovendien lijkt hij moeilijkheden te hebben met de traditionele levensvragen (zie verder).

Schrijfstijl

Zaugato hanteert een vlotte pen die niet vies is van wat cynische humor in de stijl van Willem Elsschot. Over het algemeen worden de personages beschreven in hun normale habitat, waarna de protagonisten langzaamaan evolueren. Dit terwijl ze onderhevig zijn aan externe elementen die hen voor bepaalde keuzes stellen. Zaugato spendeert dan ook veel letters aan de gedachtegang van zijn personages. Of zij nu maagkerend belangrijke beslissingen moeten nemen, of gewoon uit routine de meest evidente handelingen stellen. Bovendien schotelt hij de hoofdrolspelers de klassieke en niet zo klassieke levensvragen voor. Dit creëert een spanningsveld waarin de protagonisten gaan afwegen, wikken en twijfelen, en dit geheel volgens hun eigen karakter, opvoeding, verstandelijke capaciteiten, kwaliteiten, instinct en potentieel. Uiteraard beïnvloedt dit hun keuzes en respectieve levensloop binnen het verhaal. Binnen dit spanningsveld betrekt de schrijver zijn publiek. Hij laat de lezer meedenken wat empathie met het ene of andere personage oproept. Of de lezer nu akkoord gaat of niet met de visie, hij ontwikkelt zich samen met het verhaal. Iedereen wordt nu eenmaal in zijn leven geconfronteerd met levensbeïnvloedende keuzes. Hierin schuilt dan ook Zaugato’s grootste kracht, want uiteindelijk biedt zijn visie ook geen absolute antwoorden, maar het laat de lezer wel toe na te denken en zijn eigen interpretatie vorm te geven.

Daarenboven zitten er vaak kaderverhalen en verdoken maatschappijkritiek in de boeken. Dit geheel volgens zijn eigen credo “De beste schrijver schildert zijn verhaal tussen de regels”.

Het doet echter wel vermoeden dat Zaugato zelf worstelt met al deze uitdagingen van het leven, ongeacht zijn leeftijd. Of misschien juist daarom?

In zijn meest bekende boek “Herinneringen Van Morgen” verdient het vertelstandpunt enige extra aandacht. Er wordt voornamelijk vanuit het ik-standpunt vertelt, maar dit standpunt staat zowel boven als in het verhaal (enerzijds de schrijver, anderzijds het hoofdpersonage?). Daarenboven blikt de verteller als hoofdpersonage terug op zijn leven en keuzes (kaderverhaal oude man op het terras), terwijl hij plots midden terug in de verhaallijn kan stappen en het verhaal dus terugkeert naar de onvoltooid tegenwoordige tijd (het nu-moment). En dit uiteraard zonder die gedachtegang uit het oog te verliezen.

Zaugato volgt niet direct een bepaalde stijl, hij is eerder een eclecticus die te rade gaat zowel bij het Epicurisme, Hedonisme als het existentialisme en de romantiek. De klemtoon ligt wel op het existentialisme, de personages worden geacht bij een afwezigheid van een transcendente god zelf hun beslissingen te nemen op basis van rationele overwegingen. Echter, vindt de schrijver, kan de mens nooit geheel zijn emoties uitschakelen. Het (zoog)dierlijke instinct zit bovendien bij elke mens ingeworteld. Ook Sturm und Drang komt aan bod, want de schrijver houdt zich allesbehalve aan de traditionele regeltjes van de literatuur. Daarom ook dat de gangbare uitgeverijen zijn manuscript verwierpen als “te experimenteel”.

Zaugato maakt graag gebruik van stijlfiguren, waarbij hij zich niet enkel beperkt tot de voor de hand liggende alliteraties. Hij schuwt geen zeugma of oxymoron. Ook zinspeelt hij graag op zinsneden uit andere literaire klassiekers (Hebban olla uogola, Marc groet ‘s morgens de dingen, …). Zaugato wordt dan ook best als ware woordkunstenaar omschreven.

Inspiratiebronnen

Zaugato haalt voornamelijk de mosterd bij bekende, oudere Nederlandstalige schrijvers zoals Willem Elsschot, Gerard Walschap, Paul Van Ostaijen, Louis Paul Boon en Filip de Pillecyn. Maar ook zijn er sporen van beïnvloeding door modernere auteurs zoals Herman Brusselmans terug te vinden. Uit het verhaal kunnen we echter afleiden dat Zaugato evenzeer geïnspireerd werd door anderstalige schrijvers. De namen of signatuur van Oscar Wilde, Cicero en Johann Wolfgang von Goethe vallen geregeld op.

Maar ook buiten het literaire gebied vallen er mosterdzaadjes terug te vinden. Opvallend veel kenmerken van het fictieve personage “Doctor House” uit de serie “House M.D.” vindt men ook terug bij de protagonisten van Zaugato.

Muziek lijkt eveneens een enorme inspiratiebron te zijn voor Zaugato. De verheven muziek van Jim Morison of Jimi Hendrix heeft zeker en vast invloed gehad op de gedachtegang en sfeerschepping van Zaugato.

Trivia

Over het privéleven van Zaugato is zeer weinig bekend. Uit zijn schrijfsels kan worden afgeleid dat hij een zwak heeft voor de Romeinse cultuur van weleer. Ook lijkt er een economische opleiding tijdens de recente crisistijden door te schemeren. Tevens heeft hij noties van voetbal en de voetbalwereld in het algemeen.

De opmerkelijke cover van het boek “Herinneringen Van Morgen” doet her en der stof opwaaien. Het vormt de belichaming van het verhaal, iemand die vanuit het huidige standpunt naar zichzelf kijkt, en daar de latere variant van zichzelf arrogant ziet terugstaren. Desalniettemin wordt er druk gespeculeerd wie de jongeman op de cover is. De schrijver zelf? Of is het een bestaande auteur die onder een nieuw pseudoniem wil experimenteren? Het gerucht doet eveneens de ronde dat dit een postume publicatie is.