Wu Peifu

Wu Peifu (Wu Pei-Fu, traditioneel Chinees: 吳佩孚, vereenvoudigd Chinees: 吴佩孚, 22 april 1874 – 4 december 1939) was een Chinees krijgsheer. Hij speelde een belangrijke rol in de strijd tussen de krijgsheren die de Chinese Republiek van 1916 tot 1927 beheersten.

Leven

Wu Peifu kreeg een traditionele Chinese opvoeding en ging uiteindelijk naar de Baoding Militaire Academie (保定軍校) in Peking en werd beroepsmilitair. Hij klom snel op tot een hogere militaire rang. Hij sloot zich aan bij het nieuwe leger (新軍, vanaf 1902 het Beiyangleger genoemd), dat was opgericht door de moderniserende generaal Yuan Shikai. Yuan Shikai was de laatste leidende generaal van de Qing dynasty (1644–1911/12). Na de val van de Qing-dynastie in 1911 en nadat Yuan president van de Republiek China werd en zijn daaropvolgende mislukte poging om zichzelf tot keizer te kronen, versplinterde de politieke macht in het land snel tussen een aantal regionale militaire commandanten. Dit luidde het tijdperk in dat bekend staat als het tijdperk van de krijgsheren (Warlord Age). Na het overlijden van president Yuan in 1916, was Wu de belangrijkste militaire steun van de regering in Beijing.

Het Beiyangleger splitste zich op in een aantal rivaliserende facties en de machtsstrijd tussen hen duurde meerdere jaren. Enkele van de belangrijkste facties waren de Anhui-factie onder Duan Qirui, de Fengtian-factie onder Zhang Zuolin en de Zhilik-factie onder Feng Guozhang, waartoe ook Wu Peifu behoorde. Duan Qirui’s factie domineerde Beijing politiek tussen 1916 en 1920, maar moest een evenwicht vinden ten opzichte van de factie van Feng Guozhang om een ​​zekere mate van stabiliteit te behouden. De twee waren het oneens over hoe om te gaan met de onrust in het Zuiden; Duan wilde een militaire verovering, terwijl Feng de voorkeur gaf aan onderhandelingen.

Feng overleed in 1919 en de leiding van de Zhilik-factie werd overgenomen door Cao Kun met de steun van Wu Peifu en Sun Chuanfang. Cao en Wu begonnen te ageren tegen Duan en de Anhui-factie en stuurden telegrammen waarin ze hem aankloegen wegens collaboratie met Japan. Toen ze erin slaagden de president onder druk te zetten om Duans belangrijkste ondergeschikte generaal, Xu Shuzheng, te ontslaan, begon Duan zich voor te bereiden op de strijd tegen de Zhilik-factie. Op hun beurt begonnen Cao Kun en Wu Peifu een brede alliantie op te bouwen die alle tegenstanders van de Anhui-factie omvatte. In november 1919 ontmoette Wu Peifu vertegenwoordigers van Tang Jiyao en Lu Rongting (krijgsheren van Yunnan en Guangxi) in Hengyang, waar zij een overeenkomst tekenden met de naam Rough Draft of the Allied National Salvation Army (救国同盟军草约). Dit werd de basis van de anti-Anhui-alliantie die ook Zhang Zuolin en zijn machtige Fengtian-factie omvatten.

In 1922 kwam Wu in conflict met Zhang Zuolin, een Mantsjoerees krijgsheer, die zijn gebied in het noorden van China tot in de omgeving van Beijing aan het uitbreiden was. Wu kon hem in een serie van veldslagen terugslaan, en verkreeg hierdoor de overheersende positie in het noorden. Hierdoor gemotiveerd, besloot hij het hele land militair te verenigen.

Door zijn hardvochtige neerslaan van een staking van spoorwegarbeiders in 1923, boette hij heel wat van zijn populariteit in. In 1924 organiseerde Zhang Zuolin een nieuwe aanval en versloeg Wu deze keer. In 1926 werd Wu’s leger definitief verslagen door het nationalistische leger onder Chiang Kai-shek. Wu vluchtte in 1927 naar Sichuan.

Na het uitbreken van de Tweede Chinees-Japanse Oorlog weigerde Wu samen te werken met de Japanners. In 1939 boden de Japanners hem aan om leider te worden van hun marionettenregering in Noord-China. Wu antwoordde in een toespraak dat hij graag de leider van Noord-China zou worden namens The New Order in Asia, maar pas nadat de laatste Japanse soldaat op Chinese bodem zijn post had verlaten en naar huis was teruggekeerd naar Japan.

Hij overleed later onder omstandigheden die sommigen verdacht vonden. Toen hij stierf was hij een nationale held, een status die hij in de periode toen hij aan de macht was nooit had bereikt.