William M. Branham

William Marrion Branham (Kentucky, 10 maart 1907, 8 april 1908 of 6 april 1909 – Friona, Texas, 24 december 1965) was een Amerikaans christelijk gebedsgenezer. Hij was een grondlegger van de gebedsgenezingsbeweging die na de Tweede Wereldoorlog opkwam en had een grote invloed op de charismatische beweging.

Leven

Branham was de oudste in een gezin van tien kinderen. Zijn vader Charles Branham (1887 – 30 november 1936) was een houthakker van Ierse afstamming; zijn moeder was Ella Rhea Harvey (24 juni 1887 – 27 oktober 1961). Ella’s grootmoeder was een Cherokee, waardoor later het onnauwkeurige verhaal opkwam dat William Branhams moeder ’halfindiaans’ was.

Zijn ouders waren in naam rooms-katholiek, maar besteedden weinig aandacht aan godsdienst. De dichtstbijzijnde kerk in de omgeving was een baptistenkerk.

Branham beweerde later dat hij op driejarige leeftijd een openbaring van God had.

Met 19 jaar trok hij naar Phoenix, Arizona. Vanaf 1926 maakte hij carrière als bokser. In de jaren daarop zou hij in Evansville (Indiana) in totaal vijftien professionele bokswedstrijden hebben gewonnen. Toen zijn broer in 1929 overleed, trok hij terug naar Jeffersonville. Hij vertelde dat hij op de begrafenis van zijn broer voor het eerst een gebed hoorde.

Kort daarop werkte hij voor de Public Service Company van Indiana. Een ongeluk met gas werd hem bijna fataal. Tijdens zijn herstelperiode zou hij een stem hebben gehoord, en op dat moment begon hij God te zoeken. Hij raakte betrokken bij de pinksterbeweging en werd uiteindelijk tot onafhankelijk doopsgezind predikant gewijd (’Independant Baptist’) door dominee Roy Davis, hoewel hij de leer van het ’Oneness Pentecostalism’ onderschreef. De baptistenkerk in Jeffersonville volgde een aantal leren en praktijken van de pinksterbeweging, zoals gebedsgenezing. Branham kwam waarschijnlijk toen al in aanraking met gedachtengoed van de pinksterkerk.

Hij beweerde dat hij regelmatig visioenen en openbaringen van God kreeg. Omdat hij weigerde om vrouwen te benoemen als predikant, verliet hij de baptistenkerk.

Branham begon in 1946 als gebedsgenezer en maakte een aantal ongelooflijke, spraakmakende beweringen die later werden betwist of weerlegd (aangezien de genezen personen overleden). Hij zei dat dezelfde engel die de Israëlieten in de woestijn bijstond, hem hielp. In 1950 werd er een foto gemaakt die naar Branham beweerde deze engel op film had vastgelegd. Het fotografische ’bewijs’ toont een soort halo over Branham terwijl hij predikte. De foto werd gemaakt tijdens een debat over de Bijbelse onderbouwing van gebedsgenezing. George J. Lacy, een privé-detective en onderzoeker van omstreden documenten, kwam na onderzoek tot de conclusie dat er niet met het origineel was geknoeid.

In 1948 werd begonnen met het uitgeven van het blad The Voice of Healing, waarin veel aandacht werd besteed aan Branhams campagnes en die van andere gebedsgenezers. Branham begon ook in het buitenland te spreken. In Durban, in Zuid-Afrika, bezochten naar schatting honderdduizenden de samenkomsten. De lutherse legeraalmoezenier Julius Stadsklev, die de opdracht had om de groep rond Branham in Zuid-Afrika in het oog te houden, schreef hierover een gedetailleerd verslag in het boek Een profeet bezoekt Zuid-Afrika uit 1952.

Gedurende de opwekkingsdiensten in de jaren vijftig en zestig zouden velen door hem genezen zijn, onder wie het Amerikaanse congreslid William D. Upshaw. Ook beïnvloedde hij andere beroemd geworden gebedsgenezers, zoals Thomas Lee Osborn.

In het midden van de jaren vijftig begon zijn aanhang af te nemen, en er kwamen steeds meer controversiële en sensationele leerstellingen.

Hij leerde dat de Drie-eenheid, die in vele kerken als centrale christelijke leerstelling wordt gezien, geen Bijbelse basis had. Maar hij nam ook afstand van de theologie van de Oneness-beweging, een unitaristische stroming binnen de pinksterbeweging. Hij leerde dat er één God was, die zich op verschillende manieren manifesteerde. Hij vond dat de waterdoop in de Naam van de Here Jezus Christus moest gebeuren zonder de formule ’in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’, en baseerde zich hiervoor op Matteüs 28 en de uitleg van Petrus daarvan in Handelingen 2:38.

Een omstreden leer was ook zijn zienswijze dat Kaïn geen zoon was van Adam, maar voortkwam uit seksuele gemeenschap tussen Eva en de slang in het paradijs uit het Bijbelboek Genesis. Volgens Branham leerde de Bijbel dat de slang in het paradijs een ander wezen was dan de slang die we vandaag kennen. De slang werd na de zondeval vervloekt door God om op zijn buik te gaan (Genesis 3:14), waaruit hij afleidde dat de slang een rechtopgaand wezen was. De slang was een listig dier, dat volgens de Bijbel zelfs kon spreken met de vrouw (Eva). Branham gebruikte ook 1Johannes 3:12 als onderbouwing hiervoor, waar staat: „Niet gelijk Kaïn, die uit den boze was...” (Statenvertaling).

Dood en begrafenis

Op 18 december 1965 waren de Branhams waren op weg naar Jeffersonville, waar zij de feestdagen wilden doorbrengen. Op de Highway 60 in Texas botste de wagen frontaal met een tegenligger. De andere bestuurder en de andere persoon die vooraan in de wagen zat, stierven ter plaatse. Ook de twee inzittenden op de achterbank raakten ernstig verwond. Branhams echtgenote raakte ernstig verwond, en hun dochter Sarah op de achterbank was ook verwond. Branham werd na 45 minuten uit de auto halen, en een ziekenwagen bracht hem naar het ziekenhuis in Friona. Later werd hij overgebracht naar het ziekenhuis in Amarillo, Texas. Op kerstavond 1965 overleed William Branham als gevolg van zijn verwondingen.

Zijn lichaam werd overgebracht naar naar Jeffersonville, Indiana. Een begrafenistoespraak werd gehouden op 29 december. Omdat zijn volgelingen aanvankelijk dachten dat hij uit de dood zou worden opgewekt, werd zijn begrafenis uitgesteld. Uiteindelijk werd hij begraven op paasmaandag, 11 april 1966 op de oostelijke begraafplaats in Jefferson, Indiana. Zijn grafmonument bestaat uit een marmeren piramide met een arend op de top. Aan de ene kant van de grafsteen staan de namen van de zeven gemeenten (kerken) uit de Openbaring, en aan de andere kant de namen van de ’engelen’ van deze kerken. Branham en zijn volgelingen interpreteerden dit als zeven tijdperken in de kerkgeschiedenis en de belangrijkste dienaar van de kerk in die zeven periodes.

Heden

• Vandaag de dag zijn er wereldwijd nog personen die geloven in de boodschap die Branham uitdroeg. Naar schatting zijn dit wereldomvattend een half miljoen tot een miljoen volgelingen. Ze geloven dat de Bijbel de komst van een profeet beloofde, voor de tweede komst van Jezus Christus. De bediening van Branham zou zijn bedoeld om de ’Christelijke Bruid’ (de kerk) gereed te maken voor de komst van de ’Bruidegom’ (Jezus Christus).
• Een meerderheid van christenen en niet-christenen heeft nog nooit iets over hem gehoord.
• Door vele tegenstrijdigheden in zijn levensverhaal zijn er ook voormalige aanhangers die hem nu zien als een valse profeet of als iemand met onbehandelde psychische problemen.

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met William Marrion Branham op Wikimedia Commons.

Verwijzingen

 

artikelkiem