Wie het lest lacht

Wie ’t lest lacht…: een Wamels verhaal dat nergens op slaat

Door Ruud Stoeten

Tussen 2001 en 2004 filmde Jos Kruisbergen in zijn geboortedorp Wamel van alles en nog wat. Hij maakte er een prachtig document van: over karakteristieke mensen uit een knotsgezellig dorp; een verhaal dat eigenlijk nergens op slaat. Het is een klucht geworden waarin de ene rel de andere opvolgt. Iedereen moet het ontgelden, vooral ook de cineast zelf. De kijker vraagt zich af: Wat is er in Wamel toch aan de hand? Is het er allemaal wel koek en ei? Welke rol spelen mensen als Henk van Rossum, Piet Post, Has Gerritsen, Rien de postbode en tal van andere dorpelingen, inclusief dus cineast Jos Kruisbergen?

Wat er wel en wat er niet waar is, mag de toeschouwer zelf beoordelen. Opmerkelijk: er is spontaan geacteerd. De rollen die de Wamelnaren zich daarbij zelf aanmeten, staan niet op papier. Het verhaal is geboren tijdens de opnamen. Maar een speelfilm of een klucht is het nou ook weer niet, die olijke documentaire met de titel Wie ’t lest lacht... De fratsen en grollen maken deel uit van iets wat je gerust een uniek tijdsdocument mag noemen. Onder invloed van enige witgekraagde goudgele versnaperingen werd na afloop van de eerste filmavond in 2013 al meteen een comité opgericht, dat de vier hoofdrolspelers wilde eren met een monument in de Kerkstraat. “Of iets anders op een sokkel.”

Kijk maar eens naar de trailer van de film die tijdens eerdere voorstellingen in D’n Bogerd in Druten een enorme dijenkletser bleek te zijn.