Verkrachting

Verkrachting is het ongewenst seksueel binnendringen van het lichaam door een ander. De precieze juridische definitie van de term verschilt per land.

Bij dit seksueel binnendringen (seksuele penetratie) gaat het niet alleen om het gedwongen ondergaan van een geslachtsgemeenschap. Een verkrachting kan ook het ongewenst binnendringen zijn in anus of mond. De penetratie hoeft niet per se met de penis te worden uitgevoerd: binnendringen met vingers, voorwerpen of tong (tongzoenen) kan verkrachting opleveren.

Zowel mannen als vrouwen kunnen het slachtoffer zijn van een verkrachting. Ook tussen huwelijkspartners kan sprake zijn van verkrachting, aangezien partnerschap geen automatische toestemming tot seksuele handelingen met zich meebrengt.

Het grote verschil met aanranding is dat bij een aanranding geen sprake is van binnendringen van het lichaam en bij verkrachting wel.

Opmerkelijk is dat verkrachting binnen het huwelijk pas sinds 1991 verboden is. Voor die tijd hadden partners binnen de echt zogenaamde verplichtingen en daarmee was gedwongen seks tussen getrouwden geen verkrachting, maar eerder ongehoorzaamheid aan de plichten, meestal door de vrouw, die de huwelijkse staat met zich meebracht. In deze, door zowel de feministen als de maatschappelijke opinie tot stand gekomen wetswijziging, werd het begrip verkrachting ook verruimd. Niet alleen geweld maar ook andere dwangmiddelen om seks te verkrijgen, kunnen daardoor leiden tot een veroordeling wegens verkrachting.

Speciale situaties

Indien seksuele binnendringing gebeurt bij een kind (wettelijke leeftijdsgrens verschilt per land), spreekt men soms ongeacht eventuele dwang of toestemming van verkrachting. Dit omdat een kind niet in staat geacht wordt de handeling een halt toe te roepen, dan wel volgens verschillende rechtsystemen (waaronder het Amerikaanse) geen juridisch geldige toestemming kan verlenen. Dit kan ook gelden voor een mentaal geretardeerd of bewusteloos persoon. Los van de term verkrachting zijn deze handelingen in de Nederlandse wet in ieder geval apart strafbaar gesteld.

Er is ook een geval bekend waarin een man bij een vrouw haar slaapkamer wist binnen te dringen en bij haar in bed kroop. Hij wist geslachtsgemeenschap met haar te krijgen door zich voor te doen als haar vriend. In haar "slaapdronken" toestand staat zij toe dat de man gemeenschap met haar heeft. Dit werd door de rechter niet als verkrachting gezien, omdat de vrouw wel toestemming had gegeven. Verder is er ook een geval bekend van een vrouw die eerst toestemming gaf aan een man om geslachtsgemeenschap met haar te hebben, en tijdens het vrijen zei dat ze niet meer wilde. De man ging echter door met vrijen. Ook hij werd vrijgesproken.

Eens heeft de Hoge Raad in Nederland een zaak gekregen van een man die berecht werd omdat hij zijn vrouw tot anale en orale seks met zijn hond had gedwongen. Hij betoogde dat hij de ontucht niet zelf had gepleegd, en dat een hond geen rechtssubject is (dieren zijn roerende zaken in het recht), en dus geen ontucht kan plegen. De Hoge Raad maakte echter uit dat ook iemand dwingen tot seks met een dier waarbij "seksueel binnendringen" plaatsvindt, verkrachting is. De hond werd gezien als middel waarmee de man zijn vrouw op bovengenoemde wijze verkrachtte.

Een fenomeen apart is de groepsverkrachting, waarbij een groep mensen, meestal jongens, één of enkele slachtoffers, gewoonlijk van het vrouwelijk geslacht, achter elkaar verkrachten. Opmerkelijk is dat het daderprofiel van een groepsverkrachter doorgaans volkomen afwijkt van dat van de gemiddelde individuele verkrachter.

Bewijs

Het bewijzen van verkrachting is vaak zeer lastig. Geslachtsgemeenschap en sperma zijn vaak wel aan te tonen, maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken, is de verkrachter doorgaans een bekende van het slachtoffer en niet een man in de bosjes. Hij zal kunnen aanvoeren dat ze weliswaar geslachtgemeenschap hadden, maar dat het slachtoffer dit zelf ook wilde. De rechterlijke macht heeft dan ook veel verdachten bij gebrek aan bewijs vrijgesproken.

Het komt ook voor dat (meestal) vrouwen uit woede of wanhopigheid iemand valselijk beschuldigen van verkrachting, bijvoorbeeld als iemand verliefd is op een ander persoon die de liefde niet beantwoordt. Een ander gevolg van valse beschuldiging is dat in situaties waarin het wel gaat om verkrachting, het slachtoffer minder snel wordt geloofd en eerder als aanstelster of zelfs uitlokster gezien wordt.