Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Suzanne Grégoire-Cloes
Suzanne Nelly Barbe Grégoire-Cloes (Geraardsbergen, 21 januari 1906 - Brussel, 18 december 1982) was een Belgisch volksvertegenwoordiger.
Levensloop
Haar vader was arbeider in een pasteibakkerij. Linkse militant, sloot hij in 1924 aan bij de Kommunistische Partij van België. Haar moeder was actief bij de Socialistische Vooruitziende Vrouwen. Ze trouwde met N. Cloes.
Eerst in opleiding voor naaister, werd ze frazer in Herstal. In 1934 werd ze lid van de communistische partij en van 1935 tot 1937 volgde ze in Moskou de lessen aan de Internationale Leninistische school.
Terug in België werd ze voltijds tewerkgesteld door de partij, verantwoordelijk voor de afdeling Herstal en nationaal voor de vrouwenwerking. Ze werd gemeenteraadslid van Herstal van 1938 tot 1946 en werd in 1939 lid van het Centraal Comité.
Tijdens de Bezetting trad ze toe tot het Verzet. Vanaf juni 1941 publiceerde ze een sluikblaadje La Voix des femmes. Ze maakte deel uit van de partizanen binnen het Onafhankelijkheidsfront. Begin maart 1943 secretaris van de partij geworden voor Brussel, werd ze diezelfde man gearresteerd door de Gestapo en naar Ravensbrück gedeporteerd.
Na de oorlog teruggekeerd, hernam ze haar activiteiten binnen de communistische partij en vestigde zich in Schaarbeek. In 1946 werd ze verkozen tot communistisch volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel. Ze oefende dit mandaat uit tot in 1949, maar werd niet meer als kandidaat weerhouden voor de verkiezingen van 1949. Ze was immers in meningsverschil geraakt met de leiding. Het ging vooral over de plaats van de vrouw binnen de partij. Grégoire stelde vergeefs voor om de vrouwenwerkingen af te schaffen en de vrouwen gewoon in de partijgeledingen, samen met de mannen, in te schakelen.
Ze verliet het Centraal Comité in 1951, maar bleef een basismilitante van de partij. In 1952 werd ze tot gemeenteraadslid gekozen in Schaarbeek.
In 1966 steunde ze zeer actief de langdurige staking van de vrouwen in de Fabrique Nationale van Herstal, waar 3.000 arbeidsters een gelijk loon eisten met dat van de mannen. Ze werd penningmeester van het comité Gelijk werk, gelijk loon.
In 2008 besliste de gemeenteraad van Herstal een straat naar haar te noemen.
Literatuur
- Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
- Eliane GUBIN (dir.), Dictionnaire des femmes belges XIXe et XXe siècles, Ed Racine, Brussel, 2006.