Ronald Naar

Ronald Edwin Naar (Den Haag, 19 april 1955 - Cho Oyu, 22 mei 2011) is een Nederlandse bergbeklimmer/alpinist, avonturier en schrijver.

Ronald Naar was een markant persoon en een icoon van de bergsport. Naar beklom in de jaren zeventig talrijke zeer moeilijke bergwanden in de Alpen, waaronder de noordwand van de Eiger. Op vrijwel al deze extreme beklimmingen in steil terrein van rots en ijs klom hij als eerste Nederlander. Vanaf 1980 richtte hij zich op enkele van de hoogste bergtoppen van de wereld, waaronder de Nanga Parbat, Mount Everest, Broad Peak en Makalu, en maakte hij expedities naar tropische sneeuwbergen in onder meer Oeganda, Peru, Ecuador en op Nieuw-Guinea. In de jaren negentig organiseerde Naar expedities naar de Himalaya-reuzen Mount Everest en K2, alsmede skitochten over de ijskappen van Groenland en Antarctica. In die tijd maakte hij ook pionierstochten in de Himalaya van Bhutan en Assam. De laatste jaren organiseerde hij vooral kleinschalige expedities naar berggebieden die om politieke of geografische redenen moeilijk te bereiken zijn. In 2003 beklom hij vulkanen op Kamchatka, in 2005 reisde hij door het tropische regenwoud van Suriname naar de granietberg Duivelsei en in 2006 beklom hij in Irak de Halgurd. In de zomer van 2008 voer hij per klipper Abel Tasman door de Chileense fjorden van Tierra del Fuego en Patagonia, deed vanaf het schip een beklimmingspoging op de Monte Sarmiento en traverseerde de zuidelijke Patagoonse IJskap ter hoogte van de Cerro Torre. In de zomer van 2009 beklom hij met een team van zes studenten van de TU Delft, waaronder zijn oudste zoon Victor (18), de 7546 meter hoge Mustagh Ata in het uiterste westen van China. Tijdens deze expeditie functioneerde hij als mentor van het team van jonge alpinisten.

Behalve met het schrijven van boeken en tijdschriftartikelen en het uitbaten van zijn fotografie houdt Naar zich in het dagelijks leven bezig met het geven van lezingen en workshops over onder meer inspirerend leiderschap, risicomanagement, de essentie van team work (samenwerking) en het ontwikkelen van visie. Over dit laatste onderwerp schreef hij in 2007 het boek "Naar de top" dat onder de titel "Going for the top" ook voor het Engelse taalgebied verscheen.

Prestaties

• Eerste Nederlander op de Eiger-noordwand en nog eens 20 andere noordwanden (Matterhorn, Dent Blanche, Gletscherhorn, Aiguille du Dru, Lauterbrunnen Breithorn, Grandes Jorasses, Les Courtes, Lyskamm Westtop)
• Eerste Nederlander die, samen met Bas Gresnigt, de Freney-pijler op Mont Blanc beklom (1979)
• Leidde eerste Nederlandse expeditie naar de top van de 8125 meter hoge Nanga Parbat waarbij hij zelf ook de top bereikte. (1981).
• Eerste Nederlander die de Zeven Toppen heeft beklommen (tussen 1984 en 1992)
• Leidde eerste Nederlandse expeditie naar de top van de 8616 meter hoge K2 die hij ook zelf bereikte, samen met Hans van der Meulen en Rajab Sjah en Mehrban Sjah, twee Pakistaanse hoogtedragers van het team.
• Doorkruiste samen met Ekon Hartog en Coen Hofstede op ski's de ijskap van Groenland over de 69ste breedtegraad (1997) waarbij en passant de hoogste berg van Groenland, Gunnbjorn Fjeld, werd beklommen
• Beklom alle Zwitserse vierduizenders
• Skiede als eerste Nederlander, samen met glacioloog Coen Hofstede, van de kust naar de geografische zuidpool, 2263 km in 63 dagen (1998-1999)
• Doorkruiste op ski's beide Patagonische ijskappen - de noordelijk in 2003 waarbij onderweg de Cerro San Valentin wordt beklommen, en de zuidelijke in 2008, waarbij ze werden gedropt door het zeilschip Abel Tasman.
• Samen met rotsklimmers Martin Fickweiler en Gerke Hoekstra trekt hij in 2005 door de jungle van Suriname naar de afgelegen granietkolos Duivelsei, waarvan de eerste beklimming wordt volbracht.
• Beklom tot 2011 tien toppen als eerste mens, waaronder Peak 6393 in de Karakorum, Djo Drake in Bhutan, Tilleketinda op Groenland en het Duivelsei in Suriname.
• Beklom in 2009 op 54-jarige leeftijd in elf dagen tijd de 7546 meter hoge Muztagh Ata in het Chinese Kun Lun-gebergte.

Controverse

In 1998 kreeg Naar het aan de stok met de Britse alpinist Joe Simpson over het feit dat Naar - althans volgens Simpson - op de Mount Everest een stervende Indiër aan zijn lot zou hebben overgelaten en derhalve onethisch zou hebben gehandeld. Naar maakte naar aanleiding van die beschuldigingen transcripties van TV-interviews, bestudeerde dagboeken van andere betrokken, en verwerkte die tot het boek "Leven en Dood op de Mount Everest (2004). Het beeld dat uit dit boek naar voren komt is dat de feiten genuanceerder lagen dan Simpson ze beschreef.

In mei 2003 werd Naar in het buitensportblad Op pad en vervolgens ook in de landelijke media ervan beschuldigd dat hij destijds nooit de top van de 8125 meter hoge Nanga Parbat zou hebben bereikt. In juni 2003 won Naar een rechtszaak tegen de cameraman Frank Moll en het tijdschrift Op Pad. In het najaar van 2003 schreef Naar over deze zaak het boek "Hoge toppen vangen veel wind". In mei 2006 spande de cameraman een hoger beroep aan. Hij kwam hierbij met nieuwe verklaringen die zijn beweringen zouden moeten onderstrepen. Naar slaagde er tijdens de zitting in de onjuistheid van deze verklaringen aan te tonen. Daarop schoof het hof de vrijheid van meningsuiting van de cameraman terzijde en won Naar het hoger beroep.

In het najaar van 2006 slaagden medewerkers van het gerenommeerde MMM (Messner Mountain Museum) beweringen van een van Molls belangrijkste getuigen jegens Naar, de Oostenrijker Robert Schauer, te ontmaskeren. Schauer heeft jarenlang beweerd (onder andere in De Volkskrant en in een uitzending van het tv-programma Zembla waarvoor Moll in die periode zelf werkzaam was) dat hij de fotograaf van het door Naar gevonden fotorolletje zou zijn waarop het laatste traject naar de top is vastgelegd, en dat eindigt met een topfoto van de Nanga Parbat.

Schauer erkende in 2002 dat hij het filmpje op de top van de Nanga Parbat moest zijn verloren, maar veranderde zijn standpunt vervolgens herhaaldelijk. Naar heeft altijd beweerd dat hij dit rolletje op de top moet hebben gevonden, hoewel hij zich door de inspanningen op grote hoogte niet goed kan herinneren waar exact en hoe hij het heeft gevonden.

De werkelijke fotograaf bleek in 2006 Schauers expeditieleider Hanns Schell die meteen verklaarde dat hij - het rolletje bekijkend en zijn geheugen raadplegend - ook geen andere plaats kan bedenken dan de top als plaats van verlies.

Ronald naar kwam om het leven tijdens zijn beklimming van de Cho Oyu (Tibet) op 22 mei 2011. Ronald Naar is 56 jaar oud geworden.

Boeken

• Klimmen - op zoek naar evenwicht (1981)
• Eenzame Hoogten (1988)
• IJle Horizon (1990)
• Alleen de top telt (1992)
• Sneeuwhoogten (1994)
• Geen berg te hoog (1996)
• Op zoek naar evenwicht (1997/2007)
• Dwars door Groenland (1998)
• Adembenemende Hoogten (1999)
• De Plaag van de IJswind (2001)
• Hoge toppen vangen veel wind (2003)
• Leven en dood op de Mount Everest (2004)
• Naar de top (februari 2007)
• Going for the Top (februari 2007)
• Verliefd op Sneeuw (februari 2008)
• Extreme uitdagingen (augustus 2010)
• Passie voor sneeuw (september 2010, pocketuitgave van Verliefd op sneeuw)

Externe links

• Website Ronald Naar
• Het arrest in Hoger Beroep in de zaak omtrent de Nanga Parbat tussen Moll en Naar
• Zembla over strijd in bergsportwereld: "Ruzie om de top", inclusief de uitzending zelf. Met o.a. toenmalige beelden van Everest van de gestorven Indier en gesprekken daarover. Ook over Nanga Parbat diverse ooggetuigeverslagen en beelden. Ronald Naar wilde niet meewerken aan dit programma.

  Citaten van of over Ronald_Naar op Wikiquote