Remy Van Sluys

Remy van Sluys (Berchem, 1907 - 1994) was een Belgisch kunstschilder.

Hij kwam uit een artistieke familie. Grootvader Theofiel, Grootmoeder Eugenie oom René en Tante Marie schilderden. Remy Van Sluys stelde een eerste maal tentoon in 1932.

Terecht heeft men van hem gezegd, dat hij in een verfpot werd geboren. Zoals vele voorzaten bleef hij verknocht aan penseel en palet, naar het woord van Rodenbach «echt en trouw gelijk een kind».

Hoewel op latere leeftijd gehinderd door reuma en een visuele handicap bleef hij zeer productief en had hij nog een heel vaste hand. Hij sukkelde met het éne echte oog dat hij nog bezat, maar hij schilderde onverdroten voort. Het optische statief dat hij als hulpmiddel bij het schilderen zelf ingenieus in elkaar heeft gestoken, kreeg eerst de verbazing en later de goedkeuring van zijn oogarts mee.

Remy’s werk, ruisend-intiem en fris tegelijk, blijft een weelde voor het oog, zonder dat het ooit opdringerig wordt. Ondanks handicaps en heel wat rampspoed in zijn leven, bleef hij een optimist.

Hij was niet alleen een waterval van welsprekendheid, maar ook van kleurenkundigheid. Hij beleefde de wellust van de kleur. Het zijn kleuren om in te bijten, bijna om van te eten. Van Sluys schilderde met een dionysische kleurenbezetenheid. Hij was een kleurenschilder in de optimale zin. Een bloemstuk wordt in zijn hand een boeket van kleuren of een vuurwerk van bloemen.

De schilder besteedde veel aandacht aan de kompositie en aan de keuze van de passende attributen in een schilderij. Remy van Sluys was altijd verliefd op zijn model of het nu een appel of een peer was of iets anders, uitgenomen wellicht wanneer het om een zelfportret ging. Zeker wanneer het bloemen of stillevens betreft. Alles zit vol leven en beweging.

De leuze van Remy van Sluys was: schilderen en nog eens schilderen. En met niks alles bekomen.