Real Madrid 5-3 Santos (1959)

Real Madrid 5-3 Santos was een vriendschappelijke voetbalwedstrijd op 17 juni 1959. Het was de enige confrontatie tussen de beste generaties van twee van de teams die tot de grootste van de 20e eeuw worden gerekend. Het was ook het enige duel tussen Alfredo Di Stéfano en Pelé.

Voor de wedstrijd

De vriendschappelijke wedstrijd werd twee weken nadat Real Madrid hun vierde Europese titel had gewonnen gehouden. Santos was de huidige Paulista kampioen en was op tournee door Europa. Tijdens de tournee had Santos 11 van de 13 wedstrijden gewonnen. In hun laatste drie wedstrijden versloeg het Paulista team Hamburg, dat dat jaar de Duitse titel zou winnen, met 6-0, 7-1 tegen Hannover en 5-0 tegen Twente. Santos had in hun laatste drie wedstrijden een totale score van 18-1 bereikt.

De wedstrijd was opgedragen als eerbetoon aan Miguel Muñoz, die zijn carrière beëindigde. De Spaanse pers verkocht het duel als een krachtmeting tussen Alfredo Di Stéfano, die 32 jaar oud was en beschouwd werd als de grootste speler ooit in het Europese voetbal, en de 18-jarige Pelé, die de wereld versteld had doen staan met zijn prestaties op het wereldkampioenschap voetbal van 1958.

Met een verblijf in het oude Alexandra hotel werd de santista delegatie feestelijk ontvangen en omgeven door verwachtingen in de Spaanse hoofdstad. Coach Lula wilde echter niet dat zijn team zich liet meeslepen. Hij legde strikte concentratie op en legde zijn spelers de noodzaak uit van individuele markering van de sterspeler van de tegenstander. "We moesten oppassen voor de aanval van Real Madrid, vooral voor Alfredo Di Stefano. Hun team was bijna perfect", herinnert Pelé zich. De dag voor de wedstrijd noemde de Jornal dos Sports het duel "een authentieke finale van het wereldkampioenschap voor clubs". Geconfronteerd met de verwachtingen die de wedstrijd opriep, vroeg Santos om een neutrale scheidsrechter, en zo werd de Nederlander Leo Horn aangesteld.

De wedstrijd

In de tiende minuut opende Pelé met een schot van buiten het strafschopgebied de score voor de bezoekers. Maar overweldigd door het aanvalsspel van Real, hadden ze binnen 20 minuten drie doelpunten van Enrique Mateos, die hun sterspelers overschaduwde door drie waardevolle assists van Alfredo Di Stefano. De Brazilianen reageerden in de tweede helft met Pepe, die fel uithaalde na een door Pele toegekende penalty. De gastheren namen vervolgens de leiding via Ferenc Puskas, die laag dook om de bal in het strafschopgebied te testen. Het schot van Pelé werd door de keeper over getikt en de rebound kwam terecht bij Coutinho, 16 jaar jonger dan hij, die de bal in het net schoof.

In de 38e minuut gaf Di Stéfano zijn laatste en vierde assist van de wedstrijd. Hij stormde door het midden en gaf een perfecte pass op Gento, die de score afrondde.

Na de wedstrijd

Na de wedstrijd prees Real Madrid-coach Luis Carniglia Pelé: "Pelé toonde een grote schietvaardigheid en veel malícia, malandragem. Hij draagt de bal heel goed en infiltreert gevaarlijk. Maar hij werd zeer goed gemerkt." De toenmalige voorzitter van de Merengue club, Santiago Bernabéu, kwam langs in het Alexandra hotel om de Santista delegatie te bezoeken, maar concludeerde, hoewel opgetogen over het voetbal van Pelé, dat hij nog te jong was.

Voor Marca bewees de clash dat Alfredo Di Stéfano de beste speler ter wereld was. De krant beschreef het "geweldige werk van Alfredo Di Stéfano, een dirigent die in staat is een trage en pretentieuze rivaal letterlijk te vernietigen." De conclusie in Madrid was dat Santos vier geweldige spitsen had (Pepe, Pelé, Pagão en Coutinho), maar een ongelooflijk trage en zwakke verdediging. En Pelé was een grote belofte, hoewel zeer individualistisch. In tegenstelling tot Alfredo Di Stéfano. "Bij Santos speelt het team voor Pelé. Bij Madrid speelt Alfredo Di Stéfano voor het team," analyseerde Agustín Gaínza.

Vasco da Gama-coach Gradim was getuige van de wedstrijd en liet zijn indrukken achter: "Ik ben ervan overtuigd dat Alfredo Di Stéfano inderdaad een buitengewone crack is. Beter heb ik niet gezien. Jammer dat hij het gas verliest. Zijn benen helpen niet meer (...) Zo compleet, dat ik me alleen Leonidas da Silva herinner". Gradim bekent dat hij de Argentijn nooit had zien spelen: "En ik vreesde eerlijk gezegd dat hij zou wegkwijnen zonder hem te kunnen bewonderen. Maar tegen Santos was hij perfect. Alfredo is een complete speler. Een genie. Hij heeft alles. Hij doet alles met de voorzichtige ervaring die de jaren hem hebben gegeven. Hij is een geweldig talent. Hij heeft me betoverd". Over de wedstrijd klaagde hij: "Jammer dat Santos in de eerste helft niets had gedaan. In de tweede werden ze wakker, maar het was al te laat."

De Jornal dos Sports wees er in zijn kroniek na de wedstrijd op dat "het een geweldige wedstrijd was" en dat "zelfs Santos, dat de wedstrijd verloor, applaus kreeg en het veld verliet zonder afbreuk te doen aan het prestige van het Braziliaanse voetbal". De krant van Rio de Janeiro was het ermee eens dat het verschil in de verdediging zat: "Op een theoretische balans zouden de twee aanvallen als gelijkwaardig kunnen worden beschouwd. Maar de verdediging is zeer ongelijk". De krant vervolgde: "Real beschikt over Domínguez, een geweldige Argentijnse doelman, en Santamaría, een beroemde Uruguayaanse stopper. (...) De verdediging van Santos daarentegen is weinig meer dan acceptabel."

Pepe erkende de defensieve tekortkomingen van Santos, maar schreef ze toe aan de stijl van het team: "Kijk, zo was Santos. Zij hadden een spectaculaire aanval en een zwakkere verdediging. Wij scoorden veel goals en maakten ook veel goals. In die wedstrijd had Pavão, onze verdediger, veel last van Gento. Hij moet over hem gedroomd hebben. Hij was een hel. En er was ook Ferenc Puskás, die er daarna in kwam." De defensieve zwakte van het Braziliaanse team werd echter ook opgemerkt door Vicente Feola, die vanwege tactische zekerheid Zagallo verkoos boven Pepe in de nationale ploeg.De krant ABC beschreef in haar kop: "Gemakkelijke en eerlijke overwinning van Real Madrid op Santos (5-3) in wedstrijd als eerbetoon aan Munoz". Voor de kroniek van de krant "legde de snelheid van de Europese kampioenen zich op aan de trage virtuositeit van de Brazilianen". De krant ging verder: "Deze 5-3 nederlaag van de grote Braziliaanse ploeg zal in uw land een diepe sensatie veroorzaken. In Rio de Janeiro werd gezegd dat de hoge prijs die Real Madrid voor hun vriendschappelijke wedstrijden vroeg niets anders was dan een procedure om hun angst voor een grote nederlaag in het Maracana te verbergen. Mogelijk zal het nieuws van de zware nederlaag van Santos F. C. de Brazilianen dwingen hun arrogante mening te herhalen". De krant concludeerde: "Santos F. C. verloor de wedstrijd door slechts één, maar voldoende, oorzaak. Want hij speelde met een trage, majestueuze cadans, zeer technisch maar weinig levendig, en tegen Real Madrid kun je zo niet spelen. Meer dan eens hebben we gezegd dat de Europees kampioen een achilleshiel heeft. De dart die die achilleshiel van Real Madrid kan raken is snelheid. Het is mogelijk Real Madrid te verslaan door ze in snelheid in te halen, door een zeer levendig tempo op te leggen. Als Real Madrid op hun eigenaardige cadans mag spelen, zal de kampioen met de overwinning eindigen."

De spelers van Santos gaven de marathon van wedstrijden de schuld van de nederlaag. Er waren 14 wedstrijden in 25 dagen in zes verschillende landen. Aan de andere kant had Real Madrid twee weken eerder de Europese kampioensbeker voor clubs 1958-59 gewonnen en had het nog een kater van die titel, vandaar dat Ferenc Puskás op de bank begon.

Een revanche

De spelers van Santos beweerden dat ze een rematch probeerden, maar de Spaanse ploeg beweerde steeds kalenderproblemen. In 1965 namen de twee teams deel aan een quadrangular in Buenos Aires, maar Real Madrid zag af van de finale en stond de trofee af aan Santos. Pelé verklaarde: "Op dat moment bewees Santos dat ze een beter team waren dan Real. Met alle respect, wat er in Spanje gebeurde was een ongeluk."

Het Real Madrid van 1965 bestond echter niet meer uit Di Stéfano en het merendeel van de winnende ploeg van de jaren vijftig. Voor velen eindigde dat Real Madrid in 1960.

Hoewel ze tijdgenoten waren, waren Alfredo Di Stéfano's Real Madrid en Pelé's Santos dus van verschillende generaties en piekten ze niet op hetzelfde moment. De piek van Alfredo Di Stéfano's Real Madrid ligt tussen 1955 en 1960, toen het vijf UEFA Champions League-titels won. De piek van Pelé's Santos ligt tussen 1961 en 1965, toen het Braziliaanse team negen titels op rij won en de cyclus eindigde met het Braziliaanse kampioenschap van Cruzeiro in 1966. Pelé's Santos daarentegen ligt tussen 1961 en 1965, toen het Braziliaanse team negen titels op rij won en de cyclus eindigde met het Braziliaanse kampioenschap van Cruzeiro in 1966.

Alfredo Di Stéfano en Pelé zouden nooit meer tegenover elkaar komen te staan. Beiden waren op het WK 1962, toen Brazilië en Spanje in dezelfde fase in de groepsfase vielen. Maar Pelé raakte geblesseerd in de eerste wedstrijd en Di Stéfano, geblesseerd, speelde in geen van de WK-wedstrijden.

Referenties

Bronnen, noten en/of referenties

Bron