Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Paula Witkam
| Paula Witkam en Margo Heijnsbroek | ||
| ||
| Paula Witkam (links) en Margo Heijnsbroek (rechts), bij hun aankomst op 21 november 1974, na hun vrijlating door de Israëlische regering. | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Paula Paulina Witkam | |
| Geboren | 2 mei 1948, Leiden | |
| Overleden | maart 1985, Leiden | |
| Doodsoorzaak | zelfdoding | |
Paula Paulina Witkam (Leiden, 2 mei 1948 – Leiden, maart 1985) studeerde klassieke talen aan de Universiteit van Leiden en publiceerde geschiedkundige werken.[1]
Paula Witkam was na haar gymnasiumdiploma in 1965 naar Israël gegaan, en werkte daar als vrijwilliger in een kibboets. Na terugkomst schreef ze zich in voor een studie klassieke talen. In die zelfde periode werd ze ook lid van de Leidse Palestina Werkgroep die kort daarvoor was opgericht. Op 21 augustus 1974 maakten Paula en Margo Heijnsbroek onder auspiciën van het Nederlands Palestina Komitee een rondreis door het Midden-Oosten. Van het Palestina-comité hadden zij een pakket medicamenten meegekregen voor de Rode Halvemaan in Beiroet, het Palestijnse Rode Kruis.[2][3] De reis ging via Syrië, Jordanië naar Israël. Bij de grensovergang tussen Jordanië en Israël werden beide studentes aangehouden op verdenking van terrorisme. Na enige maanden gevangenschap werden zij vrijgelaten. De Israëlische autoriteiten begrepen dat beide vrouwen als onwetende koeriers door Al Fatah waren ingezet, en zij kwamen er met een lichte straf vanaf.
Na terugkomst bleek Paula grote moeite te hebben met het verwerken van de gebeurtenissen. Ze voelde zich als speelbal gebruikt door het Palestina Komitee, Al Fatah en door medelid Wim Thierens. Hij had geregeld dat de twee voor een slaapplek bij zijn schoonfamilie terecht konden in Damascus bij zijn zwager George. De avond voor hun vertrek verzocht deze Palestijnse gastheer de twee een brief op de Westelijke Jordaanoever te bezorgen, waarin met onzichtbare inkt een blauwdruk voor het maken van een bom stond beschreven.[4][5][6][7] Uiteindelijk pleegde ze in 1985 zelfmoord.[8][9]
Bronnen, noten en/of referenties
|