Noorwegen onder Nazi-Duitsland

Noorwegen tijdens de Tweede Wereldoorlog begon op 9 april 1940 met de operatie van de asmogendheden Weserübung waarbij duizenden doden viel in het zuiden van Noorwegen waaronder de steden Oslo, Bergen, Trondheim, Kristiansand en Narvik. Op 8 mei 1945 begint Noorwegen aan zijn terugkeer van zijn land samen met de Sovjet-Unie en verzetsleden.

Gedurende deze vijf jaar waren er Duitse troepen gestationeerd in Noorwegen. Josef Terboven, voorheen Gauleiter in Essen, werd Reichskommissar. Hij nam de Noorse regering over, die zonder verkiezingen door het Hooggerechtshof was gevormd, nadat koning Haakon VII met de wettelijke en democratisch gelegitimeerde regering onder premier Johan Nygaardsvold in ballingschap naar Londen was gegaan. In 1942 benoemde de Duitse bezetter de Noorse fascist Vidkun Quisling tot regeringsleider van de door hem geïnstalleerde marionettenregering. Zijn naam wordt tegenwoordig in verschillende talen gebruikt als synoniem voor een collaborateur of verrader.

De bezettingsperiode liet duidelijke sporen na in het bewustzijn van de Noren en gaf na de oorlog aanleiding tot discussies over het gedrag van individuele burgers tussen samenwerking en verzet. Ook de Noorse verzetsgroepen kwamen onder vuur te liggen omdat zij ook burgerslachtoffers onder de bevolking acceptabel vonden tijdens sabotage en aanvallen op faciliteiten van de Duitse bezetter.

Anders dan in de andere West-Europese bezette gebieden, werd het de Joden in Noorwegen nooit verplicht om een Jodenster als kenteken te dragen.