Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Nicolas Maduro
| Nicolás Maduro | ||
| 65ste President van Venezuela | ||
| Ambtstermijn | 8 maart 2013 - heden | |
| Voorganger | Hugo Chávez | |
| Geboren | 23 november 1962 | |
| Geboorteplaats | Caracas | |
| Partner | Cilia Flores | |
| Politieke partij | Verenigde Socialistische Partij van Venezuela | |
| Vicepresident | Jorge Arreaza (2013-2016), Aristobulo Isturiz (2016-2017), Tareck El Aissami (vanaf 2017) | |
Nicolás Maduro Moros (Caracas, 23 november 1962) is een Venezolaans politicus namens de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela. Sinds 2013 is hij de president van Venezuela.
Loopbaan
Maduro is opgegroeid in de volkswijken van de Venezolaanse hoofdstad Caracas als zoon van een vakbondsman. Hij stond mee aan de wieg van de Movimiento Quinta República, de socialistische partij die Chávez in 1998 aan de macht en hem in het parlement bracht.
Na de dood van president Hugo Chávez op 5 maart 2013 werd Maduro waarnemend president van Venezuela. De regeringsmeerderheid drukte dit door in strijd met de grondwet, die de waarneming had voorbehouden aan de voorzitter van het parlement. Om die reden boycotte de oppositie op 9 maart de beëdiging, die plaatsvond in een militaire kazerne bij de opgebaarde president.[1] Onder Chávez was Maduro vicepresident sinds 13 oktober 2012. Eerder was hij voorzitter van het parlement (2005) en minister van Buitenlandse Zaken (2006-2013).
Een maand na de dood van Chávez behaalde Maduro van de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) tijdens de presidentsverkiezingen 50,66% van de stemmen. De kandidaat van de oppositie, de 40-jarige Henrique Capriles, behaalde 49,07% van de stemmen.
Door de parlementaire verkiezingen van december 2015 heeft de oppositie twee derde van de zetels in het parlement bemachtigd. De oppositie, verenigd in de Tafel van Democratische Eenheid (MUD), heeft 112 van de 165 in het parlement. De macht van de ruim 15 jaar regerende socialistische partij van Maduro is hierdoor flink verzwakt. De economie van Venezuela krimpt fors door de sterk gedaalde olieprijzen, stijgende prijzen, het gebrek aan werkgelegenheid, het gevoel van onveiligheid en het tekort aan basisgoederen zorgden voor veel ongenoegen bij de kiezers.[2] Maduro kwalificeerde de verkiezingsuitslag als „contrarevolutionair”, er wil de macht zoveel mogelijk behouden. Zo benoemde hij nog snel nieuwe raadsheren in het Hooggerechtshof die zijn partij steunen.[3]
Op 5 januari 2016 heeft Maduro verder de macht van het parlement beperkt.[4] Hij liet door het vertrekkende parlement de regels zo veranderen dat de president en niet het parlement bepaalt wie de directeuren zijn van de centrale bank van Venezuela. De oppositie was woedend over de maatregel, die Maduro nam een dag voor de eerste bijeenkomst van het nieuwe parlement.[4] In het voorjaar verzamelde de oppositie meer dan twee miljoen handtekeningen om een referendum af te dwingen over het lot van Maduro. Sindsdien werd door rechtbanken, kiesraad en regeringspartij alles in het werk gesteld om de volksstemming te traineren tot na 10 januari 2017. Vanaf die datum namelijk kan Maduro bij verlies van het referendum de macht overdragen aan zijn vice-president, en hoeven geen vervroegde verkiezingen plaats te vinden.
In mei 2018 waren er weer presidentsverkiezingen. Een groot deel van de oppositie deed niet mee. Volgens de kiesraad was de opkomst 46,1%, veel lager dan de 80% tijdens de vorige verkiezingen in 2013.[5] Maduro kreeg 5,8 miljoen of 67% van de uitgebrachte stemmen.[5] Zijn grootste uitdager, Henri Falcón, kreeg 21% van de stemmen. Vanuit binnen- en buitenland kwam er veel kritiek, op veel stembureaus waren medewerkers van Maduro aanwezig en stemmers konden geld en bonussen van de regering krijgen.[5] Na afloop riepen 14 landen, waaronder Argentinië, Brazilië en Canada, hun ambassadeur terug in protest.[6] De Verenigde Staten kondigde nieuwe economische sancties aan. Vladimir Poetin heeft Maduro gefeliciteerd met zijn herverkiezing.[6]
Bronnen, noten en/of referenties
|
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Nicolás Maduro op Wikimedia Commons.