Nederlands ijshockeyteam (vrouwen)

Nederlands ijshockeyteam (vrouwen)
Bijnaam	Team Netherlands
Associatie	NIJB
Algemeen manager	Jolanda van Leeuwen
Bondscoach	Joep Franke
Assistent coach	Nancy van der Linden
Stadion	IJssportcentrum Eindhoven
IIHF-code	NED
IIHF-ranking	18 (2015)
Wedstrijden
Eerste interland Nederland 5 - 2 België (Geleen, Nederland; 5 januari 2000)
Wereldkampioenschap
Optredens	-
Beste resultaat	Winnaar

Het Nederlandse ijshockeyteam is het team van vrouwelijke ijshockeyers dat Nederland vertegenwoordigt op internationale toernooien.

Het Nederlandse ijshockeyteam vertegenwoordigt de Nederlandse IJshockey Bond (NIJB). De huidige bondscoach is Joep Franke. Hij wordt geassisteerd door ex-speelster Nancy van der Linden. De captain van het team is Myrthe Martens, haar assistenten zijn Savine Wielenga en Jessie Tegelaar.

Belangrijk toernooi

In april 2015 zal het Nederlandse vrouwenijshockeyteam Nederland vertegenwoordigen op het WK voor B-landen (divisie 1B) in Peking, China.

WK-resultaten (B- landen)

WK	Goud	Zilver	Brons	Locatie
2014	LAT	CHN	HUN	LAT (Ventspils)
2013	FRA	NED	PRK	FRA (Straatsburg)
2012	DEN	CHN	FRA	ENG (Hull)
2011	NED	AUS	HUN	AUS (Newcastle)

Geschiedenis

De Nederlandse ijshockeyploeg voor vrouwen bestaat sinds 1983. Sinds eind jaren 70 van de 20e eeuw wordt er in Nederland door vrouwen geijshockeyd, maar dat gebeurde alleen op de ‘wilde’ tour; geen lidmaatschap van clubs, maar gewoon een stel meiden die schaatsen aantrokken en de stick ter hand namen. Geleen en Groningen namen hier het initiatief. Pas in 1980 sloten de Groningse pioniers zich aan bij GIJS Groningen. Ook in Den Haag begonnen de Hokij Devils te schaatsen en in Roosendaal de Rose Valley Blues. Toch waren het de Falcon Girls uit Valkenburg a/d Geul die zich in 1981 als eerste vrouwenteam bij de N.IJ.B. aansloten, waarna de andere vrouwenteams volgden.

1983

De eerste keer dat er een Nederlandse vrouwenijshockeyselectie gekozen werd was in november 1983. In Zoetermeer werd een toernooi georganiseerd met de vier Nederlandse vrouwenteams op dat moment.

De Falcon Girls uit Valkenburg a/d Geul, de Hokij Devils uit Den Haag, Rose Valley Blues uit Roosendaal en Gijs Groningen. De Rose Valley Blues wonnen tegen de Falcon Girls, en uit de speelsters van die 2 teams werd een Selectie Zuid gekozen. Groningen versloeg de Hokij Devils, en de beste speelsters uit die 2 teams vormden de Selectie Noord. In een derde wedstrijd versloeg Selectie Zuid de Selectie Noord en daaruit werd het uiteindelijke nationale team gekozen. Die lijst verdween echter in een bureaulade en is er nooit meer uitgekomen!

Het volgende Nederlandse 'nationale' team volgde in 1987. Diverse Nederlandse clubs hadden een uitnodiging gekregen om aan het 1e Worldtournament in Toronto deel te nemen.

Dit toernooi gold als het eerste officieuze Wereldkampioenschap voor vrouwen. Verschillende clubs en speelsters wilden wel gaan, maar geen club had genoeg speelsters om zelfstandig te gaan. Dus werden samengewerkt en ging een team van 22 speelsters onder de naam: Team Holland. Dat team was samengesteld uit speelsters van drie teams: Hokij Devils Den Haag, Falcon Girls Valkenburg en Gijs Groningen. Alleen die speelsters gingen mee die de hoge kosten (fl 2000,-) konden betalen, want men ging weliswaar met de 'zegen' van de Ned. IJshockey Bond NIJB (welke zorgde voor oranje shirt en sokken), maar iedereen moest zelf de gehele reis, verblijf en teamkleding betalen.

Weliswaar gingen 15 van de 20 beste Nederlandse speelsters mee, maar in Canada werd duidelijk dat het niveau van de nationale teams van de andere landen veel hoger lag.

Interlands in 86/87

• NL - Japan 2-5*
• NL - Ontario 0-19*
• NL - Canada 1-19*
• NL - USA 0-20*
• NL - Sweden 0-7*
• NL - Switzerland 3-5*
• NL - Japan 0-4*

1989

Intussen was de IIHF (Int. IJshockeybond) zich ook ervan bewust dat het vrouwenijshockey alsmaar populairder werd en besloot in 1990 het eerste officiële WK in Canada te organiseren. Een jaar daarvoor, in april 1989 zou eerst een EK gehouden worden en wel in Düsseldorf in West-Duitsland. Daarvoor hadden zich 10 landen aangemeld, maar er was maar plaats voor 8. Dus moesten er in maart kwalificatiewedstrijden gespeeld worden en het betrof ook Nederland.

Een aantal maanden daarvoor was er in Nederland een heuse selectie gevormd met centrale trainingen en wedstrijden. Men was dus voorbereid en in begin maart 89 vertrok een selectie van 22 speelsters naar Engeland, waar 2 kwalificatie-wedstrijden tegen Groot-Brittannië op het programma stonden. Nederlandse vrouwen wonnen 2 keer van Groot-Brittannië!

Dat eerste EK werd in Düsseldorf en Ratingen gehouden en er namen deel: Finland, Zweden, W-Duitsland, Noorwegen, Zwitserland, Denemarken, Tsjecho-Slowakije en Nederland. De eerste 5 plaatsten zich direct voor het 1e WK dat in 1990 zou plaatsvinden. Nederland speelde 3 groepswedstrijden en verloor resp. van Zweden(0-12), Zwitserland(1-17) en Noorwegen(0-14). In de kruisfinales tegen Denemarken bewees men toch dat de 2 overwinningen in Groot-Brittannië geen toeval waren geweest. Met 1-2 werd eervol verloren en nu wachtte de wedstrijd voor de 7e plaats tegen de Tsjechen, die tot dan ook alle wedstrijden verloren hadden.

In 1990 speelde Nederland nog tegen Groot-Brittannië en W-Duitsland(2x) en verloor alle 3 wedstrijden. Intussen vond in Ottawa(Can) in april het eerste officiële WK voor vrouwen plaats, dat Canada voor zich opeiste voor USA, Finland, Zweden, Zwitserland, Noorwegen, W-Duitsland en Japan. Interlands in 88/89

• GB - NL 2-4
• GB - NL 2-4
• NL - Sweden 0-12*
• NL - Switzerland 1-17*
• NL - Norway 0-14*
• NL - Denmark 1-2*
• NL - Chechoslovakia 1-7*

1991

Nederland speelde weer internationaal in 1991 tijdens het 2e EK dat in Tsjecho-Slowakije gehouden werd. Een busreis van 20 uur bracht het team naar Frydeck Mysteck, dat tegen de Poolse grens ligt. In Frydeck Mysteck speelde Nederland tegen Noorwegen(0-14), Finland(0-20), Frankrijk(1-4) en Zwitserland(1-7). Weer geen overwinning, en dat gebeurde ook niet tegen Groot-Brittannië voor de 9e plaats. De Britten wonnen 3-0.

1992

In 1992 waren er 12 landen in Europa waar vrouwen ijshockeyden, en besloot de IIHF een A- en B- Pool te maken en Nederland speelde voortaan in de B-Pool.

1993

In 1993 vond het eerste B-EK plaats en wel in Frankrijk. Een paar maanden voordat het toernooi zou plaatsvinden, gaven de Fransen de organisatie terug en men besloot het toernooi in Kiev, Oekraïne te organiseren. Met de bus kon men daar niet naar toe en reizen per vliegtuig was het te duur. De NIJB kon het niet betalen en dus gingen de Oranjevrouwen niet. Heel jammer, want qua teamsamenstelling was het de sterkste selectie die men tot dan toe had gehad: een goede mix van oudere en meer ervaren speelsters, samen met een stel jonge meiden die in de jongenscompetitie speelden. Een goed teken voor de toekomst, maar helaas speelde het vrouwenteam tussen het EK 91 en 95 geen enkele wedstrijd, en enkele speelsters beëindigden hun internationale loopbaan.

1994

In de zomer van '94 kwam er een nieuw begeleidingsteam en werd weer getraind en gespeeld om het team voor te bereiden op het B-EK van 1995 in Odense en Esbjerg in Denemarken.

1995

Voor het eerst in 4 jaar reisde weer een nationaal vrouwenteam naar een internationaal landentoernooi. In Odense vonden de groepswedstrijden plaats en Nederland nam het op tegen: Denemarken(0-6), Slowakije(4-4) en Groot-Brittannië. Doordat Nederland tegen Slowakije een verrassend gelijkspel had behaald, kon ze op doelsaldo nog de kruisfinales bereiken. Dan moest ze een hoge overwinning tegen de Engelsen behalen en dat deden ze: met 7-2 werd de eerste overwinning tijdens een EK behaald!

Het was de 25ste int. wedstrijd, echter niet genoeg voor de kruisfinales, want zelfs Nederlandse aanmoedigingen voor de Denen brachten niet de 2 extra doelpunten van Denemarken tegen Slowakije, die Oranje nodig had om voor de Slowaken te eindigen. Nu speelde men voor de 5e plaats tegen Frankrijk en die vond plaats in Esbjerg. Na 3 periodes was het 3-3 en helaas voor Oranje scoorde de Fransen de winnende treffer in overtime: 6e plaats dus.

In december 95 werd het Nederlandse team uitgenodigd om in en tegen Zwitserland 2 wedstrijden te spelen. Er werd 0-8 en 0-4 verloren, maar de tweede wedstrijd hadden de gastgeesters toch viel moeite om te scoren. Een paar maanden daarvoor hadden de Zwitsers het brons gewonnen op het EK voor A-landen, achter Finland en Zweden, dus voor Nederland waren het geen slechte uitslagen.

1996

In het seizoen 95-96 speelde het nationale team veel wedstrijden in vergelijking met andere jaren; in januari ging het naar Frankrijk voor 2 vriendschappelijke interlands tegen de Fransen. Met enkele afwezigen verloor men 1-11 en 0-10 in resp. Belfort en Épinal.

In februari vlogen de dames 6 dagen naar Canada om vooral wedstrijden te spelen tegen goede vrouwenteams, en zich zo goed voor te bereiden op het komende EK in Slowakije. 0-8 tegen de University Wilfried Laurier (met enkele speelsters van Team Canada), 2-5 tegen Senior AAA Team London Devilettes, 5-4 tegen de MacMaster University en 1-9 tegen een van de beste teams van Canada, Senior AAA Toronto Red Wings, waar ook enkele speelsters van Team Canada en USA in speelden.

Twee weken later vertrok de bus van Oranje vanuit Eindhoven naar Travrna en Piéstany in Slowakije voor het EK B-Pool. De eerste wedstrijd tegen de #3 Tsjechië begon met een verrassing; Nederland hield de favorieten op 4-4, na 18 seconden troffen de Oranjes al doel: 1-0. Na een zeer spannende wedstrijd bleef het bij een verdiende 4-4, waarna de Nederlanders in de kleedkamer en op de tribune een klein feestje bouwden. Hun tegenstanders bleven wel heel lang in hun kleedkamer, het zal wel gestormd hebben!! Tegen de Denen stond het lang 1-2 totdat 2 minuten voor tijd een dwarrelende puck nog doel trof 1-3. "Hopelijk zal dat doelpunt ons op het einde niet nekken ", werd er nog gezegd. In de laatste poulewedstrijd ging het weer om het doelsaldo; Tsjechië had met 7-2 tegen de Britten gewonnen en 3-5 tegen Denemarken verloren. Nederland moest met 7 doelpunten verschil winnen om te spelen voor de 3e plaats.

Na 40 minuten was het pas 3-1, dus werd alles geriskeerd. Bij powerplays werd de keeper van het ijs gehaald voor een extra aanvaller en de score liep op. Toen Nederland 32 Seconden voor tijd zelfs 7-1 scoorde, begonnen ze zelfs te beven! 15 Seconden voor tijd had Oranje nog een goede kans, maar de Engelse keeper haalde het schot van de doellijn en het sprookje was uit. 7-1 Gewonnen, en toch verloren; bij de tonen van het Wilhelmus(wat toch al niet zo vaak gespeeld werd in het ijshockey) liepen heel wat tranen van teleurstelling over de Nederlandse wangen. De volgende dag moest men spelen voor de 5e plaats en weer tegen Frankrijk. Het Nederlandse team was mentaal kapot van de vorige dag en de Fransen kregen de wedstrijd op een presenteerblaadje. Het werd uiteindelijk 3-7 en dus weer 6e.

Aan het einde van een toernooi in Parijs in mei stapte de coach op en men moest weer op zoek naar een vervanger. 'Het' lag weer stil totdat de NIJB een nieuwe coach gevonden had, maar ook die gaf er na een paar maanden de brui aan.

1997

In november 97 hadden de dames eens geluk en kregen in de persoon van een oud Hongaars international een heel goede en ervaren trainer-coach. Een maand later kwam het 'nationale team' van Schotland op bezoek en Nederland haalde 2x flink uit: met 16-2 en 8-0 werd gewonnen.

1998

In januari 98 ging het Nederland verder; door een omstructurering in het mondiale vrouwenijshockey(alleen maar WK's) werden er verschillende kwalificatietoernooien gehouden. Oranje ging naar Colmar in Frankrijk, waar ze tegen Tsjechië, Frankrijk en Slowakije voor een plaats in een volgend kwalificatie-toernooi speelden, waar het dan ging om kwalificatie ging voor de A-Pool. Nederland leed flinke nederlagen: NL-Tsjechië 2-7, NL-Frankrijk 1-7, NL-Slowakije 0-4. Voor het volgend toernooi, B-WK in Frankrijk 99 werd er goed getraind, er kwam zelfs een trainingskamp in Tsjechië tussen Kerst en Nieuwjaar van 98.

1999

Vol goede moed ging Oranje naar het B-WK dat weer in Colmar gehouden werd. Doel was de 7e plaats, de 8e zou namelijk degraderen naar de C-Pool. Dezelfde tegenstanders als in de kwalificatie van een jaar daarvoor, en die landen hadden ook niet stilgezeten: NL-Tsjechië 0-9, NL-Frankrijk 1-9, NL-Slowakije 2-4. In de kruisfinales verloor Nederland tegen Denemarken met 1-9 en zo ging het weer tegen Slowakije voor de 7e plaats. De regels waren veranderd: in plaats van één, zouden de laatste twee landen degraderen en daarom speelde men de laatste wedstrijd zuiver voor de eer. Maar Nederland was zeer serieus en wilde deze laatste wedstrijd absoluut winnen. Tot 4 minuten voor tijd zag het daar naar uit, men stond met 7-6 voor. Twee keer was de concentratie weg, en Slowakije maakte daar gebruik van door twee keer te scoren. Eindstand 7-8.

2000

Intussen had men in België ook een nationaal vrouwenteam gestart en daar werden gelijk interlands tegen gespeeld. In januari 2000 in Liedekerke(B) en in maart in Zoetermeer werd het resp. 5-2 en 5-1 voor Nederland dat weer 2 nieuwe coaches achter de bank had staan.

In maart 2000 werd in Székesfehérvár (H) het WK C-Pool georganiseerd met 8 landen. Nederland zat in een 'zware' groep met medefavorieten Noord-Korea, Groot-Brittannië en outsider Australië. De andere groep was gevormd door Slowakije, België, Hongarije en Zuid-Afrika. Slowakije 'wandelde' door de groepswedstrijden met 3 gemakkelijke overwinningen en een doelsaldo van 39-0! In de andere groep waren alle teams meer aan elkaar gewaagd: GB-DPR Korea 2-4, NL-AUS 2-0, DPR Korea-NL 2-2, GB-AUS 7-1, NL-GB 2-5, AUS - DPR Korea 1-8. Nederland speelde in de beste wedstrijd van het toernooi, tegen de latere winnaar Korea gelijk, maar had in de resterende wedstrijden niet meer die kracht om die prestatie te herhalen.

De wedstrijd tegen GB —dit was overigens de 50e interland die het Nederlandse ijshockeyvrouwenteam speelde— werd verloren, wat de 3e plaats in de groep betekende. Wat restte was de strijd om de 5e plaats tegen Hongarije die ze met 2-0 wonnen; moeizaam, maar nooit onder druk. Alle landen van de 'Nederlandse' groep wonnen hun finalewedstrijden, een teken dat de indeling een farce was. Korea werd toernooiwinnaar door met 3-1 tegen Slowakije te winnen en promoveerde naar de B-Pool.

2001

Het volgende toernooi stond op het programma in maart 2001; WK C-Pool (officieel IIHF World Women Championship Division I Qualification) in Boekarest, Roemenië. Tegenstanders daar: België, Roemenië, Zuid-Afrika en Italië. Intussen komen er steeds meer jonge meiden op de trainingen die nu nog niet op internationaal niveau meekunnen, maar dat in de toekomst zeker zullen bereiken!

Met twee keepers, en 15 veldspeelsters ging het nationaal vrouwenteam naar het WK in Boekarest in Roemenië. Nederland speelde de eerste wedstrijd tegen het gastland Roemenië en ging al in de 2e minuut aan de leiding. Er volgden nog 13 doelpunten, terwijl Roemenië daar maar een tegenover kon stellen. De volgende wedstrijd ging tegen België en Oranje won verdiend met 5-0. De eigenlijke finale was tegen Italië in de 3e wedstrijd. 10 Minuten lieten de favoriete Italianen(het jaar daarvoor gedegradeerd uit de B-Pool), ‘Olanda’ spelen en die stonden toen al met 2-0 voor! In de 2e periode scoorde Italië 2-1 en bleef aanvallen. Maar de Nederlandse verdediging stond als een rots en hield ook in de 3e periode stand. Na het eindsignaal speelden zich vreugdevolle taferelen af in en om de Nederlandse bank. Want iedereen wist dat dit de beslissing betekende in de strijd om de toernooioverwinning en de promotie naar de Division I, de vroegere B-Pool!!

2002

In januari 2002 reisden de Oranjedames naar Engelberg in Zwitserland voor 2 wedstrijden tegen het Zwitserse B-team, die net verloren gingen met 1-0 en 2-0. Deze wedstrijden waren een goede voorbereiding op het World Womens Challenge toernooi in Tilburg in februari. Hongarije, Frankrijk en Denemarken waren de tegenstanders. Het was de eerste keer in de historie van het Nederlandse vrouwenijshockey dat er een landentoernooi in Nederland gehouden werd. De wedstrijden vond plaats in het nieuwe IJssportcentrum Stappegoor in Tilburg en was perfect georganiseerd. Nederland begon goed tegen Hongarije en won verdiend met 7-0. Maar tegen Denemarken kwamen de Nederlanders toch veel tekort en verloren kansloos met 7-0. Dezelfde uitslag stond ook tegen Frankrijk op het scorebord en zo werd Oranje 3e in het totaalklassement.

Tijdens het IIHF Congres in Zweden in mei besloot men de groepen opnieuw in te delen. De beste 8 teams spelen in de World Women's Championship(zoals vroeger), in de Division I spelen de no. 9 tot/met 14( in tegenstelling tot vroeger 9 t/m 16). Dit betekent dat Nederland weer in de 3e groep zit, nu Division II geheten, samen met Slowakije(die ook de promotie mist), Noorwegen, Denemarken(die beide uit de Division I zijn gedegradeerd in 2001), Groot-Brittannië en Italië. Division III bestaat ook uit 6 teams: Australië, België, Hongarije, Zuid-Afrika, Roemenië en Slovenië. Groot-Brittannië droeg zich voor om de Divisie II te organiseren, maar gaf dat later weer terug, waarna Italië haar plaats innam. In Lecco aan het Comomeer werd het WK Divisie II gehouden in april. Zo laat in het seizoen was al lang geen WK of EK gehouden waar Nederland aan deel nam.

2003

Seizoen 2002-2003 werd het Nederlandse team weer goed bedeeld met ijstijden vanuit de N.IJ.B: op maandag en donderdag was er voor hun ijs gereserveerd in Eindhoven. In november 2002 was de eerste test in Briancon in Frankrijk. Het 3e Masterstournament waarvoor Oranje weer werd uitgenodigd omvatte 3 tegenstanders: Frankrijk B, Italië en Slowakije. De laatste 2 zou men ook tegenkomen op het WK, dus uitkijken! Alle 3 wedstrijden gingen weliswaar verloren, maar Nederland was het enige team die met 4 lijnen speelde. Een unicum in de historie van het Nederlandse Vrouwenijshockey! Normaal kreeg men bij WK’s met moeite 16 speelsters bij elkaar! Tevens kon men zien dat het tactisch goed in elkaar zat, nu moest ook de techniek en de conditie beter.

In maart vond voor het eerst sinds 1990 de interland Duitsland – Nederland plaats. In Ratingen (plaats 1e EK ’89) werd het 6-0 voor de gastgeefsters die zich voorbereidden op de A-WK in China. Dit resultaat tegen een A-Land was goed: het gaat natuurlijk wel heel wat sneller, en dan worden er snel foutjes gemaakt die gelijk afgestraft werden. Bij de Duitse ploeg waren verschillende speelsters die 100 of meer interlands achter hun naam hadden staan. Ter vergelijking: het totaal aantal Nederlandse interlands staat op 69. Periodestanden: 2-0/3-0/1-0/. Nederland had een paar kansen, maar kon ze niet verzilveren. Het was een goede test voor het WK Div. II van 2 weken later.

In Lecco aan het Comomeer vond het Wk plaats en Nederland verloor de eerste 3 wedstrijden: tegen Denemarken 1-4 (na 0-7 vorig jaar), tegen Italië 0-3 en tegen Noorwegen werd het 1-7. De 4e wedstrijd moest van Groot-Brittannië gewonnen worden, anders dreigde de degradatie naar de Div. III. De Britten hadden namelijk verrassend tegen de Denen gelijk gespeeld, nadat ze de voorgaande 2 wedstrijden hoog hadden verloren. Maar Nederland speelde heel geconcentreerd en leidde na 30 minuten met 3-0. Groot-Brittannië kwam terug tot 3-2 In de laatste periode scoorde Nederland de verlossende 4e treffer en de 1e overwinning was binnen.

De laatste wedstrijd ging weer eens tegen Slowakije, die het gehele toernooi met 2-2½ lijn gespeeld hadden, en dus moe waren. Onder het motto; “If you play as a team, you can beat almost any talent in the world!” De Nederlandse 1-0-voorsprong na 20 minuten was dan ook verdiend. De Slowaken kwamen terug in de 2e periode met 2 doelpunten en het stond 1-2. Oranje gaf ook in de laatste periode niet op en bleef druk uitoefenen; de laatste seconden nam de Nederlandse coach zijn goalie eruit voor een extra veldspeelster. En die legde alle frustraties van het hele team van de hele week in haar schot en trof in de bovenhoek!

Dit alles gebeurde 8 seconden voor tijd en toch vertrouwde de Slowaakse coach het niet, en wisselde zijn keeper. Oranje vond dat niet belangrijk en vierde de 2-2 als een overwinning! Eind goed, al goed!

In de zomer van 2003 vond er een unieke gebeurtenis plaats; op initiatief een paar speelsters werd gestart met trainingen van het Jong Oranje Meisjesteam. Meisjes onder de 16/17 komen regelmatig bij elkaar voor trainingen en wedstrijden en worden zo ‘klaar gestoomd’ voor het nationale vrouwenteam. Het begeleidingsteam dat geheel uit vrouwelijke trainers bestaat (speelsters en oud-speelsters van het nationale team), zal deze toekomstige Oranjeklanten zo goed als mogelijk begeleiden in trainingen en wedstrijden. De meisjes zelf vinden het hartstikke leuk om ook met meisjes te trainen en spelen, daar ze in hun club in jongensteams spelen. Dus let op in de toekomst!!!

Inmiddels zijn er weer veel dingen gebeurd: in verband met het SARS-virus is het A-WK in China niet doorgegaan en dat heeft consequenties voor de indeling van de IIHF Divisions van het seizoen 2003/2004. De A-Groep wordt met 9 teams gespeeld: de 8 die dit jaar het A-WK gespeeld zouden hebben (er is dus geen degradant naar de Division I), plus Japan die vanuit Division I promoveerde. Bij dit toernooi in april 2004 in Halifax, Canada, degraderen wel 2 teams naar de Divisie I.

Hierdoor zijn ook geen teams uit de andere Divisions gedegradeerd. De indeling is nu als volgt: WK’s in 2004:

• A-WK: CAN, USA, FIN, SWE, RUS, CHN, GER, SWI en JAP.(2 degradanten)
• DIVISION I: KAZ, CZE, FRA, LET, NOR en DPR KOREA.(2 degradanten)
• DIVISION II: DEN, SVK, ITA, NED, AUS en GBR.(2 degradanten)
• DIVISION III: SLO, BEL,HUN, ROM, AUT en KOREA.

2004

Het seizoen 2003/2004 begon al vroeg in de zomer: in mei werd al de 1e conditietest gehouden, waarna iedere speelster in de 30-koppige selectie huiswerk kreeg voor de zomer. Cardio-en krachttraining stond op het programma, waarna nog 3 testen volgden in juli, oktober en januari. Doel van coach Richard de Wilde: het conditiepeil moest omhoog wilde Oranje enige kans maken in de Div II.

In Vipiteno (Dolomieten) vond dit WK plaatsen dit toernooi zouden 2 teams degraderen, dus de wedstrijden tegen de lager geplaatsten Australië en Groot-Brittannië moesten gewonnen worden.

Oranje begon tegen Slowakije, en die waren de 2-2 van het jaar daarvoor nog niet vergeten; 5-1 verloor Nederland, net als tegen Denemarken nu met 1-4.. Tegen Groot-Brittannië moest het dus (alweer) gebeuren en Oranje scoorde na 7 minuten 1-0 en Nederland had alles onder controle. Het bleef bij die ene treffer en zo werd het nog heel spannend op het einde. Maar de 1-0-voorsprong werd gehouden en zo klonk voor het eerst het Wilhelmus. Tegen Australië moest ook gewonnen worden, om zeker te zijn van het verdere verblijf in de Div II en Nederland begon sterk: in de 1e periode werden 2 powerplays goed afgesloten en na 20 minuten stond het 2-0. In de 1e periode speelde men erg slordig en kon Australië terugkomen tot 2-1. Maar gelukkig kon Nederland in de 3e periode doordrukken en scoren, zodat de 5-1 stand op het bord kwam. Hierdoor was al voor de laatste wedstrijd duidelijk dat Nederland in de Div II bleef en als de andere teams 'meehielpen' er zelfs nog voor het brons gespeeld kon worden. Daar Denemarken en Slowakije op de laatste speeldag met 3-3 gelijk speelden, kon Nederland door een overwinning op gastland Italië nog de derde plaats bereiken! In een uitverkochte hal met 1500 gillende Italianen was dit gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar men begon goed en had zelfs meer kansen dan het nerveuze thuisteam. Alleen Italië benutte haar kansen beter, zodat Nederland weer van Italië verloor: 0-4. Een 4e plaats, maar men bleef in de Div II.

  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)