Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Mamed Mamedov
Mamed Mamedov (Məmməd Məmmədov), bijgenaamd Medo (3 mei 1923, Muganli, Zaqatala – 9 januari 2003, Oisterwijk) was een Azerisch-Nederlandse verzetsstrijder. Na de oorlog maakte hij zich verdienstelijk in vrijwilligerswerk.
Mamedov werd geboren in de toenmalige sovjetrepubliek Azerbeidzjan. Hij was als achttienjarige sinds ongeveer een halfjaar in militaire dienst toen hij als gevolg van de Duitse inval in de Sovjet-Unie in de Tweede Wereldoorlog (juni 1941) naar het front werd gestuurd om te vechten. In 1942 werd hij door Roemeense bondgenoten van de Duitsers krijgsgevangen genomen bij Charkov aan de Don in de Sovjetrepubliek Oekraïne. Enige tijd later werd hij met landgenoten naar Nederland gestuurd om dwangarbeid voor de Duitsers te verrichten.
Via Helmond en Aarle-Rixtel kwam een deel van deze groep terecht in Oisterwijk. De groep moest onder andere munitie sjouwen en loopgraven en andere verdedigingswerken aanleggen in de bossen van Oosterwijk. Eind 1944 wist Mamedov te ontsnappen en dook onder in een moerasgebied, samen met enige lotgenoten. In de periode hierna werkte Mamedov samen met een verzetsgroep. Daarbij had hij de bijnaam Medo. De voormalige dwangarbeiders droegen Duitse wapens en munitie waarop ze de hand hadden weten te leggen over aan die verzetsgroep. Omgekeerd voorzagen de Nederlandse verzetsstrijders de onderduikers van voedsel.
Na de bevrijding van Nederland zou Mamedov eerst gerepatrieerd worden naar de Sovjet-Unie, maar inmiddels bekend was geworden dat nogal wat krijgsgevangenen daar als landverrader werden beschouwd. Ook had Mamedov al in 1944 in Oisterwijk zijn latere vrouw Maria Seebregts (1926-1989) en en een band opgebouwd met haar familie. In februari kreeg hij een verklaring van de Binnenlandse Strijdkrachten dat hij in het verzet had gezeten, waarna hij in Nederland kon blijven. In 1951 trouwde hij met Sneebregts en in 1955 werd hij tot Nederlander genaturaliseerd.
Vanaf 1946 heeft hij lange tijd bij schoenfabriek "Wed" gewerkt. In 1956 begon hij een politiehondenvereniging genaamd "Altijd paraat". Dit trainingscentrum in de bossen bij Oosterwijk bestaat anno 2018 nog steeds en doet ook mee aan wedstrijden. Verder was hij ook jarenlang, tot in de jaren negentig, jeugdtrainer bij de voetbalclub SV Nevelo.
In zijn latere jaren en postuum kreeg Mamedov diverse eerbewijzen. In 1981 ontving hij de gemeentelijke onderscheiding in brons en in 1996 werd hij benoemd tot Lid in de orde van Oranje Nassau.[1] In 2012 kwam er een monument op straat en kreeg een pad in Oisterwijk de straatnaam Mamed Mamedovpad.[2] In hetzelfde jaar liet de Azerbeidzjaanse regering een film maken over Mamedov. In 2017 werd aangekondigd dat een nieuw park in Oisterwijk Mamedovs naam zou krijgen.[3]
Externe links en bronnen
- Mamedov, Mamed (Medo), website Brabantse geschiedenis en Tweede Wereldoorlog van Uitgeverij A. van den Oord
- Oisterwijk en Mamed Mamedov, door René Hoeflaak (met foto van straatnaambord)
- Mamed Mamedov: "de Medo", website SV Nevelo
- Noten
- º Koninklijke onderscheidingen verleend ter gelegenheid van de verjaardag van Hare Majesteit de Koningin, Staatscourant 26 april 1996
- º Alex van Lanen, Oisterwijk eert Medo met monument en straatnaam, Brabants Dagblad 27-6-2012
- º Piet Jacobs, Oisterwijkse 'knuffelrus' krijgt park, Brabants Dagblad 30-12-2010
