Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Luc Van Malderen

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Luc Van Malderen (Brussel, 3 mei 1930 - Bosvoorde 14 september 2018) was een Belgisch beeldend kunstenaar, grafisch ontwerper, fotograaf, docent aan La Cambre, semioticus, theoreticus en verzamelaar. 

Levensloop

Van Malderen studeerde aan de Hogeschool voor Visuele Kunsten "La Cambre" en was er nadien vele jaren docent.

De kern van het werk van Luc Van Malderen is een tweevoudige indruk van samenhang en uniformiteit. Het verassende in de werken van hem ligt zowel in de eenvoud van de middelen - enkele elementaire volumes - als in de onuitputtelijke plasticiteit van hun compositie. De schoonheid van de werken van Van Malderen berusten op de soberheid van de elementen waaruit ze zijn samengesteld als op de ingenieuze beweging die de kunstenaar erop uitvoert. Hij is de Belgische kunstenaar met de het grootste aantal zeefdrukken op zijn naam: hij zou er meer dan 350 hebben gemaakt. Zijn kunst bereikte in de jaren 90 een uitzonderlijke vormelijke en technische maturiteit. De werken volgden elkaar toen op in verschillende variaties.

Werk

Zijn werk bestaat uit twee kunstvormen: eerst de architectuur, daarna volgt de grafische vormgeving waarvan de vleugels hem groter lijken. Na een bepaalde tijd wordt hij een uitblinker in zijn vak, zo zeer zelfs dat hij een designbureau opricht en het onderricht in de visuele communicatie tot een nieuw hoogtepunt voert. In 1979 wordt Luc Van Malderen ingehaald door zijn demonen. Hij bedenkt zijn Grand Dossier de l’Architecture en gaat aan het tekenen. In hoofdzaak netvormige gehelen en enkele denkbeeldige gebouwen. Tien jaar later begint hij aan een fotografische speurtocht die bijna vijftien jaar van zijn leven in beslag zal nemen. Met zijn camera trekt hij door West-Europa op zoek naar overblijfselen van de eerste industrialisatie. Fabrieken, schacht torens, steenbakkerijen, watertorens, hoogovens en ateliers. In enkele jaren tijd verzamelt hij meer dan 15 000 foto's. 

Hij laat indrukken bezinken, isoleert de elementaire vormen, combineert ze opnieuw met elkaar, voegt ze bij elkaar, voegt er uiterst fijne patronen van kleurenstippen aan toe, rookslierten die op fietskettingen lijken. Op deze manier ontstaat een universum dat gevoelig, opvallend, krachtig, spottend, indrukwekkend en onherroepelijk mooi is. Later gaat hij ermee voort, waarbij hij dankzij de zeefdruk motieven kan herhalen in oneindig veel verschillende groottes en kleuren. Het archetypische universum van Luc Van Malderen, met het industriële landschap als voedingsbodem, plaatst hem boven de architectuur uit.

Van Malderen zijn werk is dat van een graficus, netvormige volumes, lijnen die zich als nerven aandienen en het gevecht om aandacht aangaan met de kleuren waarbij het beeld als communicatiemiddel wordt ingezet. Doordat hij de zuivere kleuren van de zeefdruk zo krachtig kan weergeven was dit in een doorbraak in zijn werk als beeldend kunstenaar. Objecten afbakenen door een witte ruimte er omheen te creëren dragen bij tot het grafische verhevenheid in zijn werk. De werken die hij heeft ontworpen, de boeken die over hem zijn geschreven zijn getuigen van zijn geheime verstandhouding met de architectuur. Doordat zijn werk om enkele volumes gaat die aan een vage meetkunde, zelfs aan oude bouwdozen doen denken eigent dat zijn identiteit toe.

De fotografische werken van Luc Van Malderen geven daarentegen wel een realiteit weer. Zij bieden een inventaris en maken een analyse. Zijn zeefdruk werken of zijn schilderijen staan daar lijnrecht tegenover. Ze zijn synthetisch en inventief. Ze weerspiegelen een wereld die nooit heeft bestaan in de vorm die de kunstenaar eraan heeft verleend. Bij de meeste industriële constructies is er ongetwijfeld minder aandacht besteed aan pracht en praal dan aan de functionaliteit van het gebouw. Er is geen spoort van spontaniteit te bekennen, hij reconstrueert nooit instinctief.

Tentoonstellingen

Zijn werken werden in meer dan 80 galerieën, musea, culturele centra, universiteits- en kunstinstellingen, biënnales, etc. over de hele wereld tentoongesteld.

Er werden ook enkele grote retrospectieven georganiseerd, waarvan de recentste in het Bois du Cazier (Charleroi, 2004) en in het CIVA (Brussel, 2010) plaatsvonden. In 2012 werd een tentoonstelling gehouden in Brussel, in de Galerie Artitude Image.

Publicaties

  • Conversation avec Diane Hennebert, Gerpinnes, Éditions Tandem Gerpinnes, 1990.
  • (samen met Pierre Puttemans) Architectures industrielles en Belgique et ailleurs, Brussel, Éditions Labor, 1992.
  • Luc Van Malderen. Parade - 25 ans de sérigraphie, tentoonstellingscatalogus, La Louvière, Centre de la Gravure et de l’Image imprimée, 1998.
  • (samen met Lise Coirier) Industriële archeologie België, Brussel, 2002, Brussel, Editions Racine, 2002.
  • Pierre Puttemans, Lise Coirier, Gian Giuseppe Simeone, Luc Van Malderen au Bois du Caizer - Perspective, rétrospective, Charleroi, 2004.
  • Luc Van Malderen - Encore des sérigraphies, Tentoonstellingscatalogus door Michel Michiels en Pierre Puttemans, Brussel, Huis van het Beeld, 2007.
  • Vers l’Architecture - Luc Van Malderen, teksten van Jean-Pierre Hardenne, Pierre Puttemans en André Houyoux, Privé uitgave, 2009.

Literatuur

rel=nofollow
Overgenomen van "https://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Luc_Van_Malderen&oldid=282477"