Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Leo De Bock
Leo De Bock (Sint-Niklaas, 1959) studeerde Nederlands, Engels en Duits. Hij was een tijdlang leraar aan het Biotechnisch Instituut in Sint-Niklaas. Van 1987 tot en met 2004 werkte hij voor de Vlaamse openbare omroep VRT. Hij was er scenarist, reporter (voor het programma Terloops), documentairemaker (voor het programma NV De Wereld).
In 1999 werd De Bock de rechterhand van Guy Mortier, als adjunct-hoofdredacteur van Humo. Het was de bedoeling dat hij Mortier zou opvolgen, maar dat plan ging niet door omdat Mortier, hersteld van fysieke problemen, besloot er nog een paar jaartjes bij te doen. Na acht maanden keerde De Bock terug naar de VRT, waar hij in 2000 netmanager werd van Canvas-Ketnet. Na een jaar zette gedelegeerd bestuurder Bert De Graeve hem aan het hoofd van de televsienieuwsdienst. In juni 2004 legde Leo De Bock zijn functie neer, nadat een drietal Wetstraatjournalisten hem waren gaan contesteren omwille van vermeende te nauwe banden met de directie. Zij profiteerden van een instabiele situatie aan de top van de VRT. Bert De Graeve had toen de VRT verlaten en de nieuwe CEO Tony Mary kwam in nauwe schoentjes, omdat hij Aimé Van Hecke benoemd had tot algemeen directeur televisie zonder raadpleging van zijn Raad van Bestuur.
Van 2004 tot 2006 leidde De Bock het productiehuis Kanakna en was hij directeur televisie bij Sylvester Productions. In 2007 werd hij woordvoerder van de federale minister van justitie Jo Vandeurzen (CD&V). Die nam ontslag naar aanleiding van het Fortisdébacle. De Bock bleef nog een jaar aan onder de nieuwe minister Stefaan De Clerck (CD&V). Daarna verhuisde hij naar het kabinet van Jo Vandeurzen die in de Vlaamse regering minister van welzijn, volksgezondheid en gezin was geworden. Leo De Bock engageerde er zich voor drie thema's: werk in de zorg, innovatie in de zorg (Flanders' Care) en beeldvorming dementie www.onthoumens.be. Na een korte passage als directeur corporate communicatie bij Belgacom, werkte hij voor het Vlaams Agentschap Ondernemen aan de omschrijving van het Nieuw Industrieel Beleid van Vlaams Minister-President Kris Peeters (CD&V). Vervolgens werd hij directeur communicatie op het kabinet van Kris Peeters, vicepremier en (federaal) minister van economie, werk en consumenten. Hij bleef er tot eind 2016.
Leo De Bock is mediatrainer en professioneel fotograaf, o.a. voor de krant De Standaard. www.leodebockphotography.com
Als documentairemaker oogstte Leo De Bock jarenlang internationale lof. Zijn documentaires werden gecofinancierd en uitgezonden door verschillende zenders wereldwijd.
The Dammed, 1995, The first in-depth documentary about the construction of the largest dam project in the world and its consequences (Yangtze river, China).
- Certificate of recognition for excellence in international journalism Johns Hopkins University’s Nitze School of Advanced International Studies, Washington DC, 1996.
- Prix du 21ième Siècle, Le Touquet, France, 1997.
- Prize for the Best Journalistic Achievement, Ökomedia Freiburg (Germany), 1997.
- First Prize Environmental Film Festival, Pretoria, South Africa, 1997.
- First Prize FRAPNA, Grenoble, France, 1997.
- Certificate of Merit in the category `Special jury prize for an outstanding presentation of an environmental issue' at the Environment India Film Festival, New Delhi, India, 1998.
- Selection for ‘Rencontres Internationales du Documentaire de Montreal’, Canada, 1998.
- Selection ‘Green Screen’, University of Oxford, UK, 1996.
- Selection for FIPA, Biarritz, France, 1996.
Everything's ok, 1994" The fate of the Chernobyl evacuees, 8 years after the disastrous explosion.
- Prize for the Best Journalistic Achievement at the Ökomedia International Film Festival in Freiburg, Germany, 1995.
- Prix de S.A.S. Le Prince Rainier III at the Monte Carlo International Documentary Film Festival, 1996.
- Third place and honourable mention at the 1995 Prix Futura, Berlin.
- Special Mention at the 1995 Internationale Münchener Filmwoche Medianet Award.
- Prix du Meilleur Grand Reportage 1995, Le Touquet, France.
- Finalist at the New York Festivals 1996.
(...)
Publicaties:
- Moeders, 2014, Lannoo
- Consumentengeheimen (met Jan Callebaut en Madeleine Janssens), Davidsfonds,
