Klinkwerk

Klinkwerk of klinken is een bewerkingstechniek, vroeger veelvuldig gebruikt in de scheepsbouw, die gebruikt wordt om met klinknagels stalen platen aan mekaar te bevezstigen. Door de kostprijs wordt de techniek niet meer in de scheepsbouw toegepast, maar bleef het gebruik wel langer in voege in de luchtvaartindustrie.

Klinkwerk was reeds in de ketelbouw en bruggenbouw toegepast dus was het niet onbekend toen het in de scheepsbouw werd geïntroduceerd. Klinkwerk is maatvast, in tegenstelling tot laswerk, waar het krimpen van een lasnaad afwijkingen in de maatvoering en vervormingen veroorzaakt.

Sinds de bouw van stalen schepen de bouw van houten schepen heeft verdrongen, heeft men de verbindingen door middel van klinknagels moeten uitvoeren dwz. dat alle verbindingen, huidplaten, spanten stijlen, dekbalken, stringers, dekbeplating, schotten, dekhuizen enz..geklonken werden.

Nadelen

• Het was een tijdrovende en arbeidsintensieve bewerkingstechniek. Twee onderdelen moesten van tevoren van gaten worden voorzien die exact met elkaar in overeenstemming waren. Verder waren bij het klinken minimaal 3 arbeiders noodzakelijk.
• Een ander nadeel van klinkwerk is, dat door het noodzakelijk perforeren van het plaatmateriaal de constructieve waarden werden verzwakt, hetgeen door verzwaring van het materiaal moest worden gecompenseerd.
• Nog een nadeel was dat voor een verbinding overlap van materiaal nodig was hetgeen tamelijk kostbare oplossingen noodzakelijk maakte, b.v. joggelen van plaatranden, doordrukken van profielen, vulstukken tussen profiel en plaat. Verticale verbindingen van huidplaten moesten verspringend worden aangebracht, 1e om te voorkomen dat er op het knooppunt 4 plaatdikten bij elkaar moesten komen en 2e om inscheuren van de huidbeplating langs de klinkgaten te voorkomen.

Hoewel het elektrisch lassen al bekend was bleef men in scheepsbouwkringen lange tijd erg sceptisch om hiertoe over te gaan. De ervaringen met de in oorlogstijd in Amerika gebouwde Liberty en Victory schepen waren hier de oorzaak van. Daar was men om duidelijke redenen over een aantal bezwaren heengestapt om in korte tijd zoveel mogelijk scheepsruimte uit de grond te stampen. Betere lastechniek en materiaal hebben ervoor gezorgd dat het klinken in de scheepsbouw in de periode na de tweede wereldoorlog geleidelijk verdween. Werden de dunnere beplatingen, zoals dekhuizen in het begin nog geklonken, later werd ook daarbij gelast en ook het stringerhoekstaal, dat nog enkele jaren door de verzekeringsmaatschappijen verplicht geklonken moest worden, is tegenwoordig geheel verdwenen.