Johannes Leonard Arndt

Johannes Leonard Arndt (1892-1965) werd geboren op 6 november te Den Haag als zoon van een KNIL-officier.

Het gezin verhuisde naar Indonesië. Na de HBS-opleiding aldaar keert hij terug naar Nederland om aan de universiteit van Amsterdam medicijnen te gaan studeren. In 1917 doet hij zijn artsexamen.

Vervolgens is hij enige tijd als assistent van de hoogleraar psychiatrie Wertheim Salomonson werkzaam in het Binnengasthuis te Amsterdam. Omdat hij gestudeerd had als legercontractant en het leger hem nodig had ontbrak hem de tijd om zijn dissertatie af te maken en werd hij in 1918 naar Java gezonden, waar hij als arts te werk werd gesteld.

Na 2 jaar volgde een overplaatsing naar Borneo. Daar kreeg hij de gelegenheid om zich te verdiepen in het werk van de grondleggers van de klinische psychologie: Freud, Adler, Jung en Stekel. In 1924 gedurende een verlofperiode van 6 maanden werkte hij als assistent bij professor psychiater K.H. Bouman, en rondde in deze periode zijn studie tot psychiater af.

Daarna volgde een overplaatsing naar Bandung op Java waar hij tot 1934 als huisarts en psychiater werkzaam was. In dat jaar eindigde zijn contract met het leger en omdat in Indonesië weinig mogelijkheid was voor een vrije vestiging als psychiater verliet hij Indonesië. Hij verbleef een half jaar in Wenen waar hij studeerde bij de psychoanalyticus Wilhelm Stekel, met wie hij nog lang contact onderhield en die hem superviseerde. Daarna vertrok hij naar Den Haag waar hij een eigen praktijk begon.

Stekel stond een actieve houding voor tegenover de klachten van de patiënt in plaats van deze vrij te laten associëren , zoals de gewoonte was . Stekel achtte het noodzakelijk zelf met interpretaties te komen , een werkwijze die Arndt erg aan sprak. In 1940 wordt hij door de Duitse bezetters gedwongen om zijn praktijk als psychoanalyticus op te geven. Hij is dan een aantal jaren werkzaam als ziekenfondsarts.

In 1947 verschijnt bij Stenfert Kroeze N.V. te Leiden zijn eerst psychologische werk, getiteld: ‘Psychoanalyse en Zelfinzicht’.In dit werk is de eerste aanzet al duidelijk merkbaar van wat zich in de nu volgende jaren zal ontwikkelen tot een eigen visie op het ontstaan en de behandeling van de neurose. Bijna jaarlijks , tot 1963, verschijnt van zijn hand een publicatie ; de belangrijkste hiervan zijn: ‘Over Neurosen’ (1955); ‘Genese en Psychotherapie der Neurose’ deel 1 (1958) en deel 2 (1962). In zijn werk ligt de nadruk op de begrippen ‘kinderlijke zelfvisie’, welke zich na traumatisering ontwikkelt, en het ‘autopsychodrama ‘, het verdrongen, afgesplitste complex waarin de negatieve kinderlijke zelfvisie, gekoppeld aan de emotie zelfmedelijden, voortleeft in het onbewuste en onbereikbaar is voor correctie door de zich verder ontwikkelende persoon. Het is de dynamische kracht achter de neurotische gedragsstoornissen. Johannes Leonard Arndt overlijdt op 28 september te Den Haag. Postuum verschijnt bij Boucher, Den Haag het laatste werk “Onnodig Lijden’. Zijn werk was slechts in een kleine kring van psychologen bekend.

Dit heeft ongetwijfeld te maken gehad met het enorme aanbod aan literatuur en therapievormen welke in de jaren ’70 en ’80 uit Amerika op de markt werd gebracht en naadloos aansloot op de behoefte van de zich in die tijd snel uitdijende geestelijke gezondheidszorg.

Bron: Deze informatie is het resultaat van een interview van een collega psycholoog met de weduwe van Johannes Leonard Arndt.