Jacqueline van Ommeren

Marie Jacqueline Rijk van Ommeren of Jacqueline van Ommeren (Paramaribo 28 januari 1916 - Bruchem 4 december 1989) was een Nederlands psychologe met speciale interesse in onderwijs. Ze schreef 12 boeken over onderwijs en onderwijspsychologie, waarvan 2 in het Engels.

Geboren in Suriname ging haar hart uit naar ontwikkeling: van mens én maatschappij. Ze heeft ze zich vooral toegelegd op de verbetering van onderwijs en opvoeding van de 'onderdrukten'. Niet dat zijzelf mensen zo noemde. Het ging haar om het doorbreken van oude onderdrukkende patronen waardoor mensen niet tot volle wasdom komen. In Suriname is dat het slavernijverleden, in Westerse landen de heersende klasse en de groep die zich door hen buitengesloten voelt. Dat kan vele vormen aannemen, denk aan bovenklasse vs onderklasse zoals witte of blauwe boorden, mannen versus vrouwen, allochtoon-autochtoon. Deze structuren werken verlammend en we verliezen er persoonlijk en als maatschappij veel potentieel talent mee. Ze deed er alles aan om die mechanismes inzichtelijk te maken. Ze wilde de belemmeringen in de persoonlijke en maatschappelijke ontwikkeling doorbreken door het onderwijs drastisch te veranderen.

• 1916: geboren. vader: Harry Johan van Ommeren - journalist bij eigen krant : Suriname, eigen drukkerij, lid van Koloniale Staten; moeder; Jacquelina Marianna Wijnschenk - opgeleid tot onderwijzeres (nooit gewerkt)

• 1925: op 9-jarige leeftijd vertrek naar Nederland met moeder en 3 broers nadat vader in 1923 overleden was.

• 1935: Diploma gymnasium A van het Gemeentelijk Lyceum Den Haag

• 1936: Akte voor onderwijzeres (na spoedcursus onderwijzersexamen voor lager onderwijs)

• 1939: studie psychologie aan de Universiteit van Amsterdam

• 1940-45: Haar moeder bood onderdak aan vervolgde Joden. Ze verloor twee broers in het verzet.

• 1947: afgestudeerd als psycholoog, waarna ze enige jaren werkzaam is als kinderpsycholoog op Medisch Opvoedkundig Bureau en daarna eigen praktijk als psychoanalyticus en lid van Psychoanalytisch Instituut

• 1962: stopt met de analytische praktijk uit protest tegen het elitaire, eenzijdig mannelijke denken van de analitische vereniging

• 1966: publicatie van haar eerste boek: Ik en mijn Wereld Uitgegeven door L.J.C.Boucher/'s Gravenhage. Hierna verschuift haar focus meer op (jonge) kinderen en onderwijs

• 1972 - 1977: verblijf in Suriname en het Caraïbisch gebied. Ze gaf lezingen over haar zienswijze op onderwijs. Ze gaat in 1972 samenwerken met Marijke Sluijter. Samen onderzoeken ze tot haar dood de haalbaarheid van haar ideeën. Eerst in een proefklas op Aruba en op diverse scholen in Suriname, later op een Jenaplanschool in Nederland.

• 1978: In de serie 'Bezig zijn met jonge kinderen' schreef ze Groei naar eigen identiteit en Kind en Taal. Uitgegeven door Vaco/Paramaribo 1979: De wereld in de kleuterschool. Uitgegeven bij Het Wereldvenster/Baarn

• Van 1979 tot aan haar dood bleef ze schrijven. Ze deed therapeutische sessies met groepen vluchtelingen, vrouwen en immigranten waarin ze vooral zocht naar de communicatie voorbij de gesproken taal.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties