Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Ineke Hilhorst
Ineke Hilhorst (Laren, 27 december 1951), voluit Josina Henrica Cornelia Hilhorst, is een Nederlandse producente en documentairemaker.
Biografie
Tussen 1972 en 1988 werkte Ineke Hilhorst bij de AVRO. Eerst als regie-assistente en later als regisseur en producent. Ze maakte onder meer een serie korte portretten van Edisonwinnaars als Neville Marriner, James Levine, Nikolaus Harnoncourt en Maria João Pires. Toen de AVRO startte met het uitzenden van multimediale cursussen, verzorgde Hilhorst de regie van muziekcursussen en de cursus Assertiviteit. In die periode maakte ze ook de lange documentaires: Hannie Schaft, het meisje met het rode haar (1980), Edith (1983, over een psychiatrische patiënte; genomineerd voor de Nipkowschijf), en de vijfdelige serie 40 Jaar na Dato (1985, over de bezetting). Ze was voorzitter van de Prix d’Italia/Documentaires en enkele jaren voorzitter van de Gouden Beelden/Documentaires en van de SAM Awards.
In 1988 nam ze ontslag bij de publieke omroep en werd Ineke Hilhorst Producties BV opgericht. De eerste opdracht was de redactie van de door Henny Huisman gepresenteerde Surpriseshow, die na het eerste seizoen de Televizierring won. De AVRO vroeg haar het jongerenprogramma Pauze-TV op te zetten, een documentaire voor Unicef in Bolivia met Carlo Boszhard als presentator te maken, alsmede een serie over tuinen en de serie Kookgek & Co met Joop Braakhekke. Voor de NPS maakte ze Lopend Vuur met Philip Freriks, Jansen & Co met Leoni Jansen. Het Reces en Laatste Ronde voor de NCRV, en Jos op 1 en voor de KRO Backstage.
Hilhorst heeft een voorkeur voor het in beeld brengen van Nederlanders die in moeilijke omstandigheden de kracht vinden om verder te gaan. Voorbeelden daarvan zijn: De zesdelige serie De Ontdekking van Kloosterburen (2000), Lord Parkinson (2001) De Legendarische Vincent Hilhorst (2002), en De Hartfilm: Deadline: leven met een steunhart (2004).
Ineke Hilhorst is momenteel werkzaam als binnenhuisarchitect en als coach.[1] Ze is gehuwd met historicus van de wiskunde Teun Koetsier (1946) en woont in Laren.
Bronvermelding
|
