Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Henk Saeijs
Henricus Lambertus Franciscus (Henk) Saeijs (Sangasanga-dalam, 25 augustus 1935) is een bioloog die hoofdingenieur-directeur van Rijkswaterstaat Zeeland (HID) was.
Levensloop
Saeijs overleefde vier jaar Japanse gevangenkampen in Nederlands-Indië, waaronder de ‘Hel van Halmaheira’. Na de oorlog kwam hij met de Nieuw-Amsterdam terug naar Nederland. Hij studeerde tropische landbouw in Deventer en vertrok op eenentwintig jarige leeftijd naar Sumatra om een rubberplantage te runnen. Na de nationalisatie van het bedrijf in 1958 keerde hij definitief terug naar Nederland waar hij zijn studie biologie voltooide aan de Rijksuniversiteit Utrecht.
Na een aantal jaren gewerkt te hebben als docent werd hij een van de eerste biologen bij de Deltadienst van Rijkswaterstaat waar hij vorm en inhoud aan het milieuonderzoek. Zijn belangrijkste wapenfeit is het zout houden van het Grevelingenmeer na afsluiting van de Noordzee. Bij de Deltadienst klom hij op tot hoofd van de afdeling Milieuonderzoek. Op 1 april 1982 maakte hij de overstap naar de afdeling Waterhuishouding van de Hoofddirectie van Rijkswaterstaat. In datzelfde jaar promoveerde hij op het proefschrift ‘Changing Estuaries’[1].
Hij maakte onderdeel uit van het nationale crisisteam naar aanleiding van de Tsjernobylramp en hij speelde een belangrijke rol in het Rijnactieplan om de vervuiling van de Rijn tegen te gaan.[2]
Na een korte tussenfase bij de directie Noordzee werd Saeijs HID in Zeeland. Daar was hij onder meer verantwoordelijk voor het aanwakkeren van de ontpolderingsdiscussie.[3] In 1995 werd hij aan de Erasmus Universiteit Rotterdam benoemd tot bijzonder hoogleraar met als leerstoel ‘waterkwaliteitsbeleid en duurzaamheid’. In 2000 werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Na zijn pensioen bundelde hij zijn inzichten in de essaybundel Weg van water (Turning the Tide, 2006)[4].
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- º Henk L.F. Saeijs, Changing Estuaries, A review and new strategy for management and design in coastal engineering, 1981, Rijkswaterstaat Communications, Middelburg, 1982/No. 32
- º Stan de Jong, Voskuil, Neelie Kroes: hoe een Rotterdams meisje de machtigste vrouw van Europa werd, Nieuw Amsterdam, 2011
- º http://www.volkskrant.nl/dossier-archief/directeur-rijkswaterstaat-zeeland-probeert-angst-voor-herstelplan-westerschelde-te-temperen-bij-ontpoldering-worden-dijken-verlegd-niet-doorgeprikt~a439530/
- º H.L.F. Saeijs, Weg van Water, Essays over water en waterbeheer, Delft, VSSD uitgeverij, 2006
