Heimatvertriebene

Heimatvertriebenen is de Duitse term voor mensen die uit hun thuisstreek, de streek waar ze geboren en opgegroeid zijn, verdreven zijn. Meer specifiek verwijst het naar de Duitsers (Duitse staatsburgers onafhankelijk van etniciteit, zowel als ’Volksdeutsche’: Duitstaligen zonder Duits staatsburgerschap) die na de Tweede Wereldoorlog werden verdreven uit de oostelijke provincies van Duitsland die in 1945 onder andere door Polen en de Sovjet-Unie werden geannexeerd of andere gebieden in het oosten waar al lang veel Duitstaligen woonden. Ze moesten vaak halsoverkop vluchten naar hun sterk verkleinde vaderland, vanuit:

Oost-Brandenburg,
West- en Oost-Pruisen,
Pommeren,
Posen (Poznań),
Danzig (Gdańsk),
de Baltische staten,
Silezië,
Sudetenland,
Joegoslavië,
Roemenië
en Hongarije.

Door het Bundesvertriebenengesetz, een Duitse wet uit 1953, werd vastgelegd wie als Heimatvertriebene werd gezien.

In totaal verloren naar schatting 12 tot 14 miljoen Duitsers tijdens of na de oorlog hun Heimat in het Oosten. De verdrijving was een tragische episode in de naoorlogse geschiedenis, waarbij velen hun huizen en bezittingen verloren en velen met geweld werden geconfronteerd.