Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Eurovision: Your Country Needs You
Eurovision: Your Country Needs You was tot 2010 de Britse voorronde voor het Eurovisiesongfestival. Sinds 2011 is er geen voorronde meer en wordt de Britse artiest intern gekozen door de BBC.
Namen
De Britse voorronde ging door de jaren heen onder verschillende namen:
- Festival Of British Popular Songs (1957)
- Eurovision Song Contest British Final (1959–1960)
- A Song for Europe (1961–1995)
- The Great British Song Contest (1996–1999)
- A Song for Europe (2000–2003)
- Eurovision: Making Your Mind Up (2004–2007)
- Eurovision: Your Decision (2008)
- Eurovision: Your Country Needs You (2009–2010)
- Eurovision: You Decide (2016)
Geschiedenis
A Song for Europe (1961–1995)
In de beginjaren werd de winnaar via regionale jury's aangeduid. Deze methode werd tot 1960 toegepast.
In 1961 werd de winnaar gekozen door een jury van 140 mensen. De twee volgende jaren keerden de regionale jury's terug. Van 1964 tot 1975 koos de BBC een artiest, die tijdens de voorronde zes liedjes zong. Het publiek moest dan via postkaart stemmen welk liedje naar het songfestival moest. Minder bekende artiesten als Kathy Kirby en Kenneth McKellar werden gevraagd, maar door het povere resultaat in 1966 besloot de BBC bekendere artiesten te vragen. Dit bleek een succesformule. Lulu en Sandie Shaw haalden de overwinning binnen, terwijl Mary Hopkin, Cliff Richard en The New Seekers de tweede plaats binnen haalden.
Toen in 1975 nog maar weinig stemmen binnen kwamen via postkaart werd besloten dit systeem te laten vallen. In 1976 werden er 12 liedjes voorgesteld en de winnaar werd door 12 regionale jury's gekozen> Het leverde meteen een nieuwe winnaar op.
In 1979 kwam de finale niet op televisie door een staking bij de BBC. De liedjes werden voorgesteld in de radioshow van Terry Wogan en de jury's moesten beslissen op basis van cassetteopnames. In 1980 was er een ex aequo tussen Prima Donna en Maggie Moone. Om dit op te lossen werd elke jury opnieuw gebeld om hun favoriet aan te geven.
Vanaf 1981 waren er minder liedjes in de finale en begon de interesse te tanen, hoewel dat jaar de 4de Eurovisiezege werd binnengehaald met Bucks Fizz. In 1984 werden 5 van de 8 liedjes geschreven door Paul Curtis. Zijn Love Games won ook.
Na de povere 13de plaats van Rikki in 1987 (slechtste resultaat tot dan toe) werden de regionale jury's achterwege gelaten en mocht het publiek kiezen. Dit leidde meteen tot succes en twee tweede plaatsen in 1988 en 1989 en een zesde plaats in 1990.
Na de ontgoochelende 10e plaats van Samantha Janus in 1991 gooide de BBC het roer opnieuw om. Het systeem dat tussen 1964 en 1975 gebruikt werd, kwam terug, en dat leidde meteen tot twee tweede plaatsen.
The Great British Song Contest (1996–1999)
De tiende positie van Frances Ruffelle betekende het einde voor A Song for Europe. In 1996 ging de Great British Song Contest van start. Jonathan King werd aangesproken om het concept te moderniseren. Er traden relatief bekende acts aan zoals Londonbeat die een hit hadden met I've been thinking about you, de groep Deuce en Sox waar Samantha Fox bij zong. Maar zij werden verslagen door Love City Groove. De groep eindigde op de 10e plaats, de liedjes van Love City Groove en Deuce haalden wel de Britse top10 in de hitparade.
In 1996 werd een halve finale geïntroduceerd. 8 liedjes werden voorgesteld bij Top of the Pops en het publiek koos 4 finalisten. Gina G won gemakkelijk de finale met haar dancenummer Ooh aah just a little bit. Het lied werd een grote hit en haalde de 1ste plaats in de hitparade, op het songfestival in Oslo werd ze achtste. Ze had wel een Europese hit. Het was zelfs één van de weinige Eurovisieliedjes die het goed deden in de Verenigde Staten.
Het formaat bleef ongeveer hetzelfde. De halve finalisten presenteerden eerst hun liedje bij een radioshow en de vier finalisten bij The National Lottery Show (in 1997 en 1998) of bij Top of the Pops (in 1999). In de finale die op zondagnamiddag werd uitgezonden werden de voorstellingen uit de bovenstaande programma's gewoon herhaald. Dit leverde toch goede resultaten op met een winst voor Katrina & the Waves in 1997 en een tweede plaats voor Imaani in 1998].
In 1999 volgde een ontgoocheling voor Precious. De meidengroep had veel concurrentie nu de vrije taalregel er was. Dit slechte resultaat betekende het einde van de Great British Song Contest.
A Song for Europe (2000-2003)
A Song for Europe keerde in 2000 terug. Het formaat van de Great British Song Contest bleef evenwel behouden: in een radioshow werden de finalisten gekozen, maar nu brachten de kandidaten hun lied nog eens live in de finale, die nog steeds op zondagmiddag werd uitgezonden. Nicki French was de eerste winnaar en met Don't play that song again was ze één van de favorieten op de eindzege, maar dat viel lelijk tegen, een 16de plaats en meteen ook het slechtste resultaat ooit voor het land. Het feit dat elk land nu in het Engels mocht zingen zal allicht wel te maken hebben met het tanende succes van het land. Een jaar later eindigde Lindsay D slechts 1 plaatsje hoger.
In 2002 kreeg de show meer aandacht, want drie van de vier deelnemers waren relatief bekend. In de groep Surf 'n turf zat Jonathan Maitland die een tv-presentator was. Tricia Penrose was een actrice uit een televisieserie en Jessica Garlick kwam uit de finale van het ITV-programma Pop Idol. Het niveau van de liedjes lag ook hoger dan in voorgaande jaren. Jessica Garlick ging met de zege lopen en werd gedeelde derde op het songfestival met haar ballade.
2003 was een teleurstelling. Alle live-acts waren pover en het lied Cry Baby won uiteindelijk met twee punten voorsprong op het veel sterker Help me van Emily Reed. Het vertrouwen in hun inzending was zoek bij de Britten en een verschrikkelijk slechte performance in Riga zorgde voor de gevreesde 0 punten, iets wat het land nog nooit overkomen was, en ze eindigden 26e, ook meteen het laagste ooit.
Eurovision: Making Your Mind Up (2004–2007)
Na de nul punten voor de groep Jemini op het Eurovisiesongfestival van 2003 werd de voorronde hernoemd naar Eurovision: Making Your Mind Up, met de slogan Nil points never again. De naam was afkomstig van de vierde Britse songfestivalzege uit 1981, toen de groep Bucks Fizz met het liedje Making your mind up won.
Er was geen halve finale meer op de radio en geen finale op zondagnamiddag maar op zaterdagavond. Vier van de zes deelnemers kwamen uit reality-tv shows, waaronder de winnaar James Fox, die vierde was in Fame Academy. Met de ballade Hold on to love werd Fox slechts 16e in Istanboel.
In 2005 deden er nog maar vijf liedjes mee en werd het uitzenduur vervroegd om concurrentie tegen te gaan. De pers schonk veel aandacht aan twee deelnemers, Javine Hylton van Girls Aloud en Katie Price die als model Jordan bekendstond. Ook Gina G was van de partij. Javine won met Touch my fire en liep in Kiev rond als een superster, maar een 22e plaats met 24 punten werd haar deel.
In 2006 werd de voorronde weer in primetime uitgezonden. Favoriet was Anthony Costa van de groep Blue, maar hij kwam tweede achter Daz Sampson met Teenage Life.
Zie ook
Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)
| Nationale preselecties voor het Eurovisiesongfestival |
|---|
|