Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gevechtsinsigne voor de Luchtdoelartillerie
| Gevechtsinsigne voor de Luchtdoelartillerie | ||
| Gevechtsinsigne voor de Luchtdoelartillerie ontworpen door Wilhelm Ernst Peekhaus | ||
| Gevechtsinsigne voor de Luchtdoelartillerie ontworpen door Wilhelm Ernst Peekhaus | ||
| Uitgereikt door nazi-Duitsland | ||
| Type | Steckkreuz | |
| Bestemd voor | Personeel van het luchtdoelartillerie | |
| Status | In onbruik geraakt | |
| Statistieken | ||
| Instelling | 10 januari 1941 | |
Het Gevechtsinsigne voor de Luchtdoelartillerie (Duits: Flak-Kampfabzeichen) voor de Luftwaffe was een insigne van de Duitse Wehrmacht in de Tweede Wereldoorlog en werd op 10 januari 1941 door de opperbevelhebber van de Luftwaffe Hermann Göring ingesteld. Het zou het succes van de luchtafweergeschut van de Luftwaffe, zowel in de verdediging tegen luchtaanvallen en ook grondaanvallen erkennen.
Ontwerp
Het artistieke ontwerp werd op 19 juli 1940 door de Berlijnse ontwerper Wilhelm Ernst Peekhaus voorgelegd.
Het insigne bestaat uit een bestond uit een gestileerde 88mm-geschut, dat door een ovale krans van eikenbladeren omgeven was. Met daarop op het bovenste gedeelte van de krans het embleem van de Luftwaffe.
De afmetingen verschilde soms wat, afmetingen van de krans: hoogte 55 mm, breedte 45 mm; vleugelspanwijdte van de adelaar 40 mm, hoogte 30 mm. Gewicht insigne 41 gram.
Criteria
Het insigne kon ook met terugwerkende kracht vanaf het begin van de oorlog aan officieren, onderofficieren en manschappen verleend worden. De criteria waren:
- Bij het neerschieten van vijandelijke vliegtuigen (5 neergeschoten vijandelijke vliegtuigen) en daarbij direct betrokken te zijn. Daartoe golden ook de bemanningen van Flakscheinwerferbatterien 150 en Flakscheinwerferzüge 60 cm.
- Drie verschillende gevechtshandelingen tegen grond- of zeedoelen onder bemoeilijkte omstandigheden, bijvoorbeeld: vernietiging van bewegende tanks of schepen.
- Als batterijleider succesvol en beslissend leidinggeven en minstens 50 procent van de luchtdoelbatterijen het insigne al hadden.
Het personeel van de geneeskundigendienst moesten hun insigne door het decreet van 7 januari 1942 weer inleveren.
Beroemde luchtafweersoldaten
- Karl Carstens, later Bondspresident
- Richard Kolb, regimentscommandant, drager van het Ridderkruis, Alter Kämpfer van het Nationaalsocialisme
- Walter Kolb, later burgemeester van Frankfurt
- Ernst Kreuder, letterkundige
- Helmut Schmidt, batterijchef, later bondskanselier
Na de Tweede Wereldoorlog
Het insigne was van een hakenkruis voorzien. Dat betekent dat het verzamelen, tentoonstellen en verhandelen van deze onderscheidingen in Duitsland aan strenge wettelijke regels is onderworpen. Op 26 juli 1957 vaardigde de Bondsrepubliek Duitsland een wet uit waarin het dragen van onderscheidingen met daarop hakenkruizen of de runen van de SS werd verboden. In de gedenazificeerde uitvoering mogen de insigne wel worden gedragen.[1]
Zie ook
Externe links
- (nl) ww2awards.com; Flakkampfabzeichen der Luftwaffe
- (en) wehrmachtlexikon, Luftwaffe, kampfabzeichen
| Bronnen, noten en/of referenties
|
