Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gertrude Lemmens
Gertrude (Truus) Lemmens (14 juli 1914 - 30 oktober 2000), was een Nederlandse non en verrichtster van liefdadigheid in Pakistan.
Loopbaan
Truus (zoals Gertrude meestal hernoemd werd in R.K. families) Lemmens vertrok in oktober 1939, op 25-jarige leeftijd, als verloskundige van haar woonplaats Venray naar het tegenwoordige Pakistan, indertijd de Sindh- en Beloetsjistanprovincie van Brits-Indië, om haar broer te bezoeken. Deze, Salesius Lemmens, was aldaar werkzaam als missiepriester (hij werd later benoemd tot monseigneur met de rechten van een apostolisch prefect). Zij kwam aldaar op 1 november aan en vergezelde haar broer gedurende een maand tijdens zijn werk in arme gemeenschappen. In deze periode kwam zij onder de indruk van de armoede en noden van de mensen aldaar en na haar terugkeer naar Nederland besloot zij alles in het werk te gaan stellen om hen te helpen. Zij keerde terug naar India en sloot zich aan bij de enige inheemse religieuze stichting van nonnen in deze regio, de Franciscaanse missie van Christus de Koning. Lemmens bezocht vervolgens de sloppenwijken en mensen die in ernstige armoede leefden en probeerde aldaar zo veel mogelijk de noden te verlichten.[1] Zij begon haar dag met lessen in de Christ the King School in Khudadad en deed de rest van de dag sociaal werk in de armenwijken. In het bijzonder was zij geïnteresseerd in het welzijn van mensen met een geestelijke handicap. Onder meer doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, en contact met Nederland moeilijk werd, vond zij pas in 1957 een mogelijkheid voor een bezoek aan haar vaderland. Hierna was zij nog meer gesterkt haar missie in de dan nieuwe gevormde staat Pakistan voort te zetten.
In 1969 kocht aartsbisschop Joseph Cordeiro, dan hoofd van het bisdom Karachi, een behuizing op Kashmir Road om aldaar een Engelse school te beginnen. Lemmens wist hem van dit idee af te brengen en in plaats daarvan deze plek in te richten als een opvanghuis voor geestelijk gehandicapten. Cordeiro stemde in met dit plan en hierop werd Darul Sukun (Huis van Geluk) gesticht.[2] Aangezien Lemmens iedereen accepteerde werd het huis, in plaats van enkel een opvangplek voor geestelijk gehandicapen, daarnaast een soort haven voor iedereen die in nood verkeerde. Zowel wezen als oude mensen, fysiek en geestelijke gehandicapten en baby's werden opgevangen of op de stoep neergelegd. Omdat één opvanghuis op deze wijze niet voldoende was stichtte Darul Sukun een serie van soortgelijke huizen, waaronder een voor weesjongens, genaamd Dugout, een voor de ouden van dagen, Peace Haven, Janiville voor kinderen uit gebroken gezinnen en in Lahore een centrum ter opvang van fysiek minder validen. In 1970 keerde Lemmens opnieuw terug naar Nederland en deed enkele televisie- en kranteninterviews (TV-show van Willem Duys) om hulp te verkrijgen voor de tehuizen. Met de financiële steun van filantropen en Nederlandse maatschappijen zoals de KLM lukte het deze voort te zetten. De kinderen in de tehuizen noemden haar "Amma" (moeder). Ook tegenwoordig nog worden de huizen gesteund door Nederlandse burgers, die tussen 2004 en 2008 een half miljoen bijdroegen.[3]
Zuster Gertrude (Truus) Lemmens werd wel de Moeder Teresa van Pakistan of de engel van Karachi genoemd. Op 23 maart 1989 kreeg zij voor al haar werk de "Sitara-i-Quaid-i-Azam" (Orde van de Grote Leider), een van de hoogste onderscheidingen die aan buitenlanders gegeven wordt. President Ghulam Ishaq Khan en eerste minister Benazir Bhutto woonden de ceremonie bij.[4] Lemmens overleed in oktober 2000 en werd op 1 november begraven; dit was precies 64 jaar nadat zij voor het eerst in Pakistan was aangekomen. In in memoria werd zij omschreven als warm, liefdevol en met veel gevoel voor humor.[5]
Zie ook
| Bronnen, noten en/of referenties
|
