Geert Dehoux

Geert Norbertus Maria Dehoux Hadermann (Antwerpen, 2 december 1958) is een Vlaams pianist en parafrasecomponist.

Leven

Geert Dehoux groeide op in een kunstenaarsmilieu aan hetwelk hij zijn interesse voor al wat mooi is te danken heeft. Niet alleen buitenstaanders hebben hem beïnvloed: in de eerste plaats zijn het zijn ouders die hem met verschillende kunsttakken, waaronder vooral muziek (en niet alleen de klassieke) vertrouwd maakten. Zijn vader, Frans Dehoux, speelde viool en was dichter, folklorist, kunstschilder, componist, koorleider sinds zijn 16 jaar en specialist in Gregoriaanse gezangen. Zijn moeder, Lucienne Hadermann, speelde piano en was een grote bewonderaarster van opera en liedkunst. De jonge Geert speelde piano, viool, fluit, clavecimbel en spinet bij diverse gelegenheden. Ook leerde hij in zijn kindertijd tal van volksliederen uit vele landen, zingend in het koor dat zijn vader leidde en zijn moeder aan de piano begeleidde. Als adolescent studeerde hij aan de Kunsthumaniora's te Brussel en Antwerpen waar hij buiten piano ook nog viool, blokfluit en voordracht beoefende.

Na het behalen van verschillende einddiplomas muziek, alsook het enige door de Staat gehomologeerde diploma Esperanto, was hij eerst leraar aan verscheidene muziekacademies in het Vlaams Kunstonderwijs, pianist-begeleider aan het Stedelijk Instituut voor Ballet te Antwerpen (gedurende twee jaar) en daarna docent aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium te Antwerpen, de Kunsthumanioras te Antwerpen en Brussel en leraar Esperanto aan de Stedelijke Leergangen voor Talen te Antwerpen.

Hij studeerde ondertussen korte tijd privé verder bij Aldo Ciccolini en Daniël Wayenberg (op uitnodiging van de Fondation Samson François) te Parijs.

Werk

Vermeldenswaard is dat Geert Dehoux de enige pianist is uit de geschiedenis van België die de eer had de "Prijs van de Koning" (Boudewijn van België), hem uitgereikt in 1980 door de Belgische Stichting Roeping, later omgedoopt tot Vocatio, in ontvangst te mogen nemen.

In 1981 werd hij - voor het leven - verkozen tot Benelux-Ambassadeur voor de Internationale Vriendschap, erelid van de ‘European Piano-Teachers Association', U.E.A.-afgevaardigde voor muziek en bestuurslid van ‘La Verda Stelo' te Antwerpen.

In die tijd was hij ook actief in de Esperanto-beweging op zowel nationaal als internationaal niveau en publiceerde hij een aantal artikels over de internationale talenproblematiek.

In de beginjaren '80 gaf hij recitals in de U.S.A., Zweden, Finland, Nederland, Frankrijk, Mexico, Venezuela, Brazilië en Argentinië waar hij veelvuldig optrad voor radio en TV. Overal behaalde hij lovende perskritieken en overweldigend succes bij het publiek. Hij kreeg o.m. aanbevelingen en waardering van grote pianisten als Aldo Ciccolini, Georges Cziffra, Nelson Freire, Vladimir Ashkenazy, Alexis Weissenberg en Ingrid Haebler. Telkens vertolkte hij één of meerdere werken van Vlaamse toondichters tijdens zijn optredens, hetgeen zeer gewaardeerd werd.

Na een auditie voor de Hongaars-Franse pianist Georges Cziffra, in 1982, stelde deze hem twee jaar na elkaar voor zijn internationaal muziekfestival te openen met een pianorecital.

In 1985 werd hij uitgenodigd om in Rio de Janeiro zijn diploma van erelidmaatschap van de ‘Academia Internacional de Música' uit de handen van Z. E. de Consul-Generaal van België te ontvangen. In hetzelfde jaar werd hem een leerstoel aangeboden aan een universiteit in Colombia. Als hoogleraar onderrichtte hij er hoger niveau piano en dit gedurende twee jaar.

Na enkele jaren van intensieve zelfstudie nam hij van 1987 tot 1988 de concertdraad weer op: hij trad in zowat het ganse Zuid-Amerikaanse continent op, vaak voor van tevoren uitverkochte zalen. Tegelijk was hij verbonden als vertaler en cultureel adviseur aan een culturele instantie.

Hierna was hij werkzaam als hoofdleraar piano, later artistiek directeur, aan een muziekconservatorium in Colombia, waar hij met zijn studenten gauw faam verwierf op nationaal niveau. Tijdens de zeven jaar die hij in voornoemd land doorbracht, gaf Geert Dehoux ook verscheidene meesterklassen aan universiteiten, dikwijls gecombineerd met redevoeringen over muziek in het algemeen en werk van Vlaamse toondichters in het bijzonder.

In de loop der jaren '90 behaalde hij in België verscheidene einddiplomas Europese talen met de grootste onderscheiding.

Na 1988 trok hij zich van het concertpodium terug om zich opnieuw te wijden aan intensieve pianostudie, zowel op technisch als interpretatief vlak, verrijkte zijn algemene muzikale kennis, legde zich meer toe op verfijnde dan wel bravouremuziek en deed aan opzoekingswerk over onbekende en vergeten parels uit de pianoliteratuur. Als gevolg hiervan ontwikkelde hij een bijzondere interesse voor de compositie van parafrasen.

Composities

• twee pianobewerkingen van liederen van Frans Dehoux, uitgegeven in Colombia