Frans Hooijmaijers

Frans Hooijmaijers (Kerkrade, 24 oktober 1935 – Heerlen, 20 augustus 2006) was een een Nederlandse seriemoordenaar. Hij wordt verdacht van 259 moorden, heeft er 15 bekend en is veroordeeld voor 5 van de moorden. Hooijmaijers was getrouwd met Bertha Boumans (4 maart 1925 - 24 januari 2002).

Jeugdjaren

Hooijmaijers werd in 1935 geboren in de Limburgse stad Kerkrade. Hij had een aantal lichamelijke gebreken waardoor hij als een buitenbeentje werd beschouwd op school. Hij had namelijk heftig overgewicht en een hazenlip en werd geplaagd door zijn klasgenoten. Hooijmaijers had vroeger toneelspeler willen worden, maar zijn vader stak daar een stokje voor en sloeg hem regelmatig met een riem. Later werd zijn vader ernstig ziek en Hooijmaijers werd zijn hulpverlener. Zijn vader stierf en Hooijmaijers werd de 'alleenheerser' van het gezin. Hij ontwikkelde een bijzondere relatie met zijn moeder, waar hij veel cadeaus aan gaf.

Werkzaamheden

Hooijmaijers werkte van 1970 tot 1975 in de Lückerheidekliniek op de afdeling Nachtegaal, daar werden hoofdzakelijk demente bejaarden verzorgd. Hij had daar een obsessie met schoonmaken, de ziekenzalen moesten erg netjes en schoon zijn. Ook was hij voorzitter van de personeelsvereniging, lid van de ondernemingsraad, lid van de opleidingscommissie en gecommitteerde bij de examens.

Hooijmaijers stond ook wel bekend als Barmhartige Samaritaan want hij was een zeer gelovige katholiek, de ex-kloosterling plaatste Mariabeelden op heel de afdeling waar hij werkte en ging bidden voor de doden. Het rare was dat hij beweerde een gave te hebben, hij kon namelijk voorspellen wanneer patiënten zouden overlijden en probeerde zijn collega's daarmee te overtuigen. Achteraf bleek dat hij dat wist omdat hij ze zelf vermoordde.

De moorden

Tijdens zijn werkzame periode in de Lückerheidekliniek stierven er 325 patiënten op deze afdeling. In 259 gevallen bestaan er twijfels over de exacte doodsoorzaak en 112 daarvan zijn erg verdacht. Statistisch gezien klopte er niets van de doden die vielen rondom Hooijmaijers, want in de periode 1974-1975 stierven er op de andere vijf afdelingen maar 78 bejaarden in totaal, onder collega's klonk het: Waar Frans komt, sterven de mensen.

Als moordwapen hanteerde hij de injectiespuit, gevuld met insuline of valium. Hij deed dat omdat een insulinedood vaak op een natuurlijke dood lijkt. Door te veel insuline functioneren de hersencellen niet goed waardoor de ademhaling en het hartritme ook niet meer worden bestuurd. De persoon raakt dan in coma. Deze manier van moorden zorgt ook voor zijn bijnaam De Spuitreus.

Arrestatie

In augustus 1975 is er een familie die alarm slaat, de kinderen van de 89-jarige mevrouw Braams uit Heerlen dienen een klacht in over haar voortijdige dood. Onderzoek wijst vervolgens naar Hooijmaijers. Op 14 augustus in hetzelfde jaar wordt hij samen met zijn vrouw klemgereden door de politie en gearresteerd. Als extra bewijs treft de politie sieraden in zijn huis aan van een aantal van de overleden patiënten. Ook zijn moeder Maria kwam daarmee nog in de problemen, zij had namelijk haar tweede man Ger vergiftigd met rattenkruid en kreeg daarvoor 8 maanden celstraf en terbeschikkingstelling (TBS).

Rechtszaak

Er volgde een rechtszaak, Hooijmaijers beweerde dat hij de patiënten uit hun lijden wilde verlossen en het daarom had gedaan. Ook bleek dat hij een IQ van 93 heeft, wat te laag is om te functioneren als hoofdverpleegkundige. Later trok hij zijn eerdere bekentenis van de 15 moorden weer in, maar gaf hij wel toe dat hij zonder toestemming van de arts insuline had gespoten, ook terwijl de patiënten niet aan suikerziekte leden. Hij bleef volhouden dat de door hem toegediende dosis nooit fataal zou kunnen zijn.

Zijn laatste woorden in de rechtbank waren: Ik heb nooit een patiënt willen doden. Als er ook maar een keer een patiënt door een injectie van nu zou zijn overleden zou ik hierover veel wroeging hebben gehad dat ik nooit meer zou hebben gespoten. Ik heb alleen maar gespoten wanneer zij pijn hadden of wanneer zij onrustig waren en ik mij geen raad meer wist omdat de arts ofwel niet kwam of onbereikbaar was. Als er iets misgaat is de verpleger altijd de dupe. Nooit de arts.

Veroordeling

Hooijmaijers werd betrokken bevonden bij 13 sterfgevallen, maar echte moord is in slechts 5 van de gevallen bewezen. In 1977 in hoger beroep is hij veroordeeld tot 18 jaar celstraf en het niet mogen uitoefenen van zijn beroep voor de volgende 23 jaar. In 1987 is hij vervroegd vrijgekomen.

Zijn dood

Hooijmaijers is op zondag 20 augustus 2006 overleden aan een natuurlijke dood.