Edith van Wilton

Edith van Wilton
Geboren	961 te Kemsing, Kent
Gestorven	15 september 984 te Wilton Abbey
Verering	Anglicaanse Kerk, Rooms-Katholieke Kerk
Naamdag	16 september
Beschermheilige voor	Wilton Abbey
Lijst van christelijke heiligen

De Heilige Edith of Eadgyth van Wilton (Kemsing, 961 – 15 september 984), Latijnse naam Editha, was een Engelse non. Zij was een natuurlijke dochter van koning Edgar van Engeland. Haar moeder was de H. Wulfthrith (Wulfrida), een kloosterlinge van adellijke afkomst, die door koning Edgar met geweld uit haar klooster in Wilton werd gehaald toen ze nog geen geprofeste non was. Onder invloed van de H. Dunstan deed Edgar nadien boete voor zijn misdaad door zijn kroon zeven jaar niet te dragen. Toen Wulfthrith bij hem kon ontsnappen, keerde zij terug naar haar kloostercel. Haar dochter Edith groeide op in het klooster, werd met grote zorg opgevoed en werd een wonder van schoonheid, geleerdheid en vroomheid.

Edgar wou na de dood van zijn echtgenote met Wulfthrith trouwen, maar zij verkoos als non in Wilton te blijven. Ook haar dochter Edith nam, op jonge leeftijd, de sluier aan, met de goedkeuring van haar vader, koning Edgar.

Toen Edith vijftien was, deed haar vader haar het aanbod om haar abdis te maken van drie kloostergemeenschappen, maar zij weigerde dit en verkoos in Wilton te blijven onder het gezag van haar moeder. In 979 droomde Edith dat zij haar rechteroog verloor en zij wist dat de droom een voorteken was van de dood van haar broer. Deze werd op dat ogenblik vermoord toen bij bezoek was bij zijn stiefmoeder, koningin Aelfthritha (Elfrida), op Corfe Castle in Dorset. De adel bood de kroon aan Edith aan, maar zij wees het aanbod af. Alhoewel zij alle koninklijke eer en wereldlijke macht afwees, was zij toch altijd prachtig gekleed. Toen de H. Aethelwold daarover een opmerking maakte, antwoordde zij dat zuiverheid en nederigheid konden bestaan onder koninklijke kleren als onder spinnenwebben. Zij bouwde een kerk in Wilton die aan de H. Dionysius was gewijd.

De H. Dunstan wijdde de kerk in maar weende onophoudelijk tijdens de plechtigheid. Toen hem naar de reden gevraagd werd, antwoordde hij dat dit was omdat Edith binnen drie weken zou sterven, hetgeen ook gebeurde. Een maand later zou ze aan haar moeder zijn verschenen en gezegd hebben dat de duivel haar probeerde te beschuldigen, maar dat ze zijn hoofd gebroken had. Jaren later lachte koning Knoet de mogelijkheid weg dat de dochter van de overspelige Edgar een heilige zou worden. De H. Dunstan nam haar uit haar kist en zette haar recht in de kerk. Daarvan was Knoet zo ontdaan dat hij flauw viel. Nadien vatte hij een grote verering op voor Edith.

Haar feestdag wordt gevierd op 16 september.

Bronnen en weblinks

• Agnes Dunbar, A Dictionary of Saintly Women, (1904).
• Archive.org, p. 252-253
• St. Edith of Wilton in: Catholic Online (englisch)
• Edith von Wilton im Ökumenischen Heiligenlexikon

  (en) Dictionary of National Biography, Edith (962?-984) op Wikisource

  (en) Dictionary of National Biography, Edgar (944-975) op Wikisource

  (en) Wilton Abbey in de Catholic Encyclopedia (1913), New York, Robert Appleton Company, 1907-1912, op Wikisource

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Edith von Wilton op Wikimedia Commons.

A Dictionary of Saintly Women

[252]

St. Edith (6) the Younger, Sept. 10. 961-984. Patron of Wilton. Daughter of Edgar, king of England (958-975), son of ST. ELGIVA (4), and grandfather of Edward the Confessor. Edith’s mother was ST. WULFRIDA, a nun of noble birth whom Edgar forcibly carried off from her monastery at Winchester. Under St. Dunstan’s direction, he did penance for this crime by not wearing his crown for seven years. As soon as Wulfrida could escape from him, she returned to her cell, and there Edith was born. Educated with great care, she became a wonder of beauty, learning, and piety. After his wife s death, Edgar would have married Wulfrida, but she preferred to remain a nun at Wilton, where she received the veil from the hands of St. Ethelwold, bishop of Winchester, and made such progress in all virtues that she was chosen abbess, and eventually honoured as a saint. Edith took the veil very early with her father’s consent; he made her abbess of three different communities, but she chose to remain under her mother at Wilton, where she was a Martha with regard to her sister nuns, and a Mary in her devotion to Christ. In 979 Edith dreamt

B. ELA 253

that she lost her right eye, and knew the dream was sent to warn her of the death of her brother, who, in fact, was murdered at that very time, while visiting his stepmother Wulfrida, at Corfe, in Dorsetshire. The nobles then offered the crown to Edith, but she declined. Notwithstanding her refusal of all royal honours and worldly power, she always dressed magnificently, and as St. Ethelwold remonstrated, she answered that purity and humility could exist as well under royal robes as under rags. She built a church at Wilton, and dedicated it in the name of St. Denis. St. Dunstan was invited to the dedication, and wept much during mass. Being asked the reason, he said it was because Edith would die in three weeks, which actually happened, Sept. 15, 984. A month afterwards she appeared in glory to her mother, and told her the devil had tried to accuse her, but she had broken his head. Many years after, King Canute laughed at the idea that the daughter of the licentious Edgar could be a saint.

St. Dunstan took her out of her coffin, and set her upright in the church, whereupon Canute was terrified, and fell down in a faint. He had a great veneration for St. Edith ever after.

R. M. Ribadaneira, Flos Sanctorum.
Watson, English Mart. Mrs. Jameson, Sacred and Legendary Art. Lappenberg,

England under the Anglo-Saxons