Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Clive McCay
Clive Maine McCay (Winamac, Indiana, 21 maart 1898 – Englewood, Florida, 8 juni 1967) was een Amerikaanse voedingswetenschapper, biochemicus en gerontoloog.
Leven
Clive McCay studeerde biochemie aan de Universiteit van Illinois, waar hij in 1920 zijn BA behaalde. Hij behaalde zijn masterdiploma aan het Iowa State College in Iowa in 1923. Hij promoveerde in 1925 aan de universiteit van Californië. Daarna studeerde hij aan Yale (bij Lafayette B. Mendel) en Oxford. In 1927 werd hij hulpprofessor diervoeding aan de Cornell University. In 1936 werd hij gewoon hoogleraar voedingswetenschap aan de Cornell University. Hij trouwde op 11 juli 1927 met Jeanette Beyer.
Zijn belangstelling ging vooral uit naar de invloed van de voeding op het verouderingsproces.[1] Hij is het best bekend voor zijn onderzoek waarmee hij aantoonde dat ratten (en later honden) die minder met calorieën gevoed werden, langer leefden dan hun soortgenoten die zonder caloriebeperking mochten eten.[2]
In de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog was hij betrokken bij onderzoek naar soja. De voedingsindustrie begon in die periode meel te produceren waaraan soja was toegevoegd. De gouverneur van de staat New York benoemde de New York State Emergency Food Commission, die sojaproducten promootte. In juli 1943 verhuisde McCay naar Bethesda, waar hij voedingsonderzoek deed voor de U.S. marine. Na het einde van de oorlog nam de populariteit en het verbruik van soja af.
In 1947 werd McCay door de gouverneur benoemd in een team dat een nieuw voedingspatroon moest ontwikkelen voor patiënten in psychiatrische ziekenhuizen. Het team ontwikkelde meel met mengsels van soja en melkpoeder. De laboratoriumratten die hiermee werden gevoed, ontwikkelden zich beter dan de ratten die een voeding kregen op basis van traditioneel meel. In 1950 begon men kinderen in scholen in New York brood te geven dat ook sojameel bevatte.
Verder deed hij onderzoek voor hondenvoer en over fluoride in het drinkwater.
In de jaren vijftig begon hij bloed te onderzoeken als een bron van jeugd. Als deel van het onderzoek werden jonge en oude ratten aan elkaar verbonden zodat hun bloedvaten aan elkaar groeiden en hun bloedsomloop zich vermengde (parabiose). Het had een verjongende invloed op de oude ratten, maar verouderde de jonge ratten.[3] Aan het begin van de 21e eeuw werd deze studie aan Stanford University herhaald door Thomas A. Rando, met dezelfde vaststellingen.
In oktober 1959 had McCay een beroerte, waarna hij bijna twee jaar revalidatie onderging, maar in oktober 1961 kreeg hij een tweede, zwaardere beroerte. In 1962 ging hij met emeritaat en verhuisde naar Florida.
McCay overleed op 8 juni 1967 in zijn huis in Englewood. In 1994 gaf zijn weduwe zijn biografie uit.
Verwijzingen
- º Clive M. McCay and Jeanette B. McCay – History of Work with Soyfoods, the New York State Emergency Food Commission, Improved Bread, and Extension of Lifespan (1927-2009): Extensively Annotated Bibliography and Sourcebook. Soyinfo Center, 2009
- º (November 1934)Prolonging the Life Span. The Scientific Monthly 39 (5): 405–414.
- º Cornell Library Guide to the Clive McCay Papers, 1920-1967. Cornell Library. Geraadpleegd op 8 juni 2019.
Weblinks
- http://www.soyinfocenter.com/books/136 Tijdlijn
- (July 2010)Honoring Clive McCay and 75 years of caloric restriction research. Journal of Nutrition 140 (7). DOI:10.3945/jn.110.122804. Geraadpleegd op 7 juni 2019.
Q1101979 (reasonator)