Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Blauwe zone
Blauwe zones (Blue zones) zijn gebieden waarvan de bevolking een specifieke levensstijl en leefomgeving deelt en waar de mensen meetbaar langer leven.[1] Het concept ontstond uit het demografische werk van Gianni Pes en Michel Poulain naar regionale concentratie van honderdjarigen op Sardinië.[2] Het begrip verscheen voor het eerst in druk in de uitgave van november 2005 van National Geographic, in het titelverhaal „The Secrets of a Long Life”, van Dan Buettner.[3] Michel Poulain en Dan Buettner identificeerden hotspots van lange levensduur in de wereld. In populair-wetenschappelijke boeken besprak Buettner vijf zones:[4]
De eerst beschreven Blue Zones waren:
- het eiland Ikaria, Griekenland
- een gemeenschap van zevendedagsadventisten te Loma Linda, Californië
- Sardinië, Italië (vooral Ogliastra en Barbagia di Seùlo)
- de eilanden van Okinawa, Japan
- Nicoyaschiereiland, Costa Rica
Later werd aan de lijst toegevoegd als officieel zesde Blue Zone:
Komen ook in aanmerking (maar zijn nog niet als dusdanig vermeld op de website bluezones.com):
- Acciaroli, Italië (inofficieel door sommigen al als Blue Zone beschouwd).[6]
- Öland, Zuid-Småland en Noord-Oost-Skåne, Zweden (inofficieel door sommigen al als Blue Zone beschouwd).[7]
Als mogelijke verklaring wordt gewezen op verschillende factoren: het geïsoleerde karakter van veel blauwe zones, wat bevorderlijk was voor het behoud van een traditionele levensstijl met veel fysieke activiteit, hechte sociale banden en lokaal geproduceerde, overwegend plantaardige voeding.[1] Tegelijk zou een delicaat evenwicht ook de voordelen van de moderniteit beschikbaar hebben gemaakt (welvaart, medische zorg).
Literatuur
- Michel Poulain, Anne Herm en Gianni Pes, The Blue Zones: areas of exceptional longevity around the world, in: Vienna Yearbook of Population Research, vol. 11, 2013, p. 87-108
- Dan Buettner, The Blue Zones, Second Edition: 9 Lessons for Living Longer From the People Who've Lived the Longest, (tweede uitgave, paperback), ISBN 978-1426209482
Website
- https://www.bluezones.com/ Website van de organisatie Blue Zones, opgestart door Dan Buettner, gericht op het ontdekken van de ’geheimen’ van de langst levende bevolkingsgroepen.
Bronnen, noten en/of referenties
|
