Barrière-eiland

Barrière-eilanden zijn kustlandvormen en een type duinsysteem dat uitzonderlijk vlakke of klonterige zandgebieden zijn die door golven en getijdenwerking evenwijdig aan de kust van het vasteland worden gevormd. Ze komen meestal voor in ketens, bestaande uit een paar eilanden tot meer dan een dozijn. Ze zijn onderhevig aan verandering tijdens stormen en andere acties, maar absorberen energie en beschermen de kustlijnen en creëren gebieden met beschermde wateren waar wetlands kunnen gedijen. Een barrièreketen kan zich ononderbroken uitstrekken over meer dan honderd kilometer, met uitzondering van de zeegaten die de eilanden scheiden. Soms kan een belangrijke inham permanent sluiten, waardoor een eiland in een schiereiland verandert, waardoor een barrière-schiereiland ontstaat. De lengte en breedte van barrières en de algehele morfologie van barrièrekusten zijn gerelateerd aan parameters zoals getijverschil, golfenergie, sedimentaanvoer, trends op zeeniveau en keldercontroles. De hoeveelheid vegetatie op de barrière heeft een grote invloed op de hoogte en evolutie van het eiland.

Ketens van barrière-eilanden zijn te vinden langs ongeveer 13-15% van de kustlijnen van de wereld. Ze vertonen verschillende instellingen, wat suggereert dat ze in verschillende omgevingen kunnen worden gevormd en onderhouden. Er zijn talloze theorieën gegeven om hun vorming te verklaren.

Een door de mens gemaakte offshore-constructie die evenwijdig aan de kust is gebouwd, wordt een golfbreker genoemd. In termen van kustmorfodynamica werkt het op dezelfde manier als een natuurlijk voorkomend barrière-eiland door de energie van de golven en stromingen die de kust raken te dissiperen en te verminderen. Daarom is het een belangrijk aspect van kusttechniek.