Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Arbeidsmigrantenhuisvesting
Arbeidsmigrantenhuisvesting is een voorziening voor langdurig verblijf van arbeidsmigranten
Geschiedenis
Door het grote aantal arbeidsmigranten in Nederland en het beperkte aanbod op de Nederlandse woningmarkt is het moeilijk om voldoende huisvesting te realiseren.
Ondernemingen worden gehinderd in hun bedrijfsvoering doordat men niet voldoende arbeidskrachten op het juiste moment kan inschakelen. Overheden willen ondernemingen een gunstig vestigingsklimaat bieden, maar voeren ook graag een voorkeursbeleid voor huisvesting van eigen ingezeten zodat die voldoende kansen krijgen op de lokale woningmarkt. Arbeidsmigranten zijn meestal niet werkzaam in de Nederlandse krimpregio's, waardoor er maar weinig beschikbare woningen zijn. Middels speciale vormen van arbeidsmigrantenhuisvesting zoals polenhotels wordt gepoogd hierin te voorzien.
Circa twee derde van de arbeidsmigranten zijn momenteel arbeidsmigranten uit Polen.
Controverse
De inzet van arbeidsmigranten is niet zonder controverse.[1][2] De onderneming waar de arbeidsmigrant werkt, de eventuele inlener of uitzender, de huisvester en nabije retailers varen in het algemeen wel door de aanwezigheid van arbeidsmigranten. Inwoners hebben primair echter weinig voordelen bij het huisvesten van arbeidsmigranten. De ontwikkeling van arbeidsmigrantenhuisvesting leidt regelmatig tot maatschappelijke onrust door zorgen over overlast. Bestuurders kiezen daarom vaak voor huisvesting op minder aantrekkelijke locaties zoals een industrieterrein of in het buitengebied. Om overlast te voorkomen gelden per gemeente wisselende regels, zoals de fulltime aanwezigheid van een beheerder of camera's boven een drempelwaarde. Plannen worden soms zonder betrokkenheid van omwonenden geformuleerd of gepresenteerd als een afgerond concept hetgeen kan leiden meer onrust.[3] In de beheerfase zijn er weinig tekenen van maatschappelijke onrust, maar sommige locaties leiden alsnog tot maatschappelijke onrust, bijvoorbeeld doordat voorvallen pas helder worden na een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur.[4]
De arbeidsmigrant vaart wel doordat men voor hetzelfde werk recht heeft op dezelfde beloning als Nederlanders. Deze beloning is significant hoger dan de verdiensten in het land van herkomst. De arbeidspositie van arbeidsmigranten staat desondanks onder druk.[5] Volgens vakbonden is er soms sprake van uitbuiting door bijvoorbeeld de gedwongen winkelnering bij de werkgever qua huisvesting en flexibele dienstverbanden. Ook zijn vakbonden van mening dat er sprake is van slecht werkgeverschap door het recht op een goede en eerlijke beloning voor werknemers te ontwijken.[6] Daarnaast verslechtert het actieve uitsluitingsbeleid door lokale en landelijke overheden de arbeidsmarktpositie verder. Om uitholling van de arbeidsvoorwaarden van alle werknemers te voorkomen voeren de Nederlandse vakbonden beleid om hun positie te verbeteren.[7]
In de praktijk huurt het overgrote deel van de arbeidsmigranten woonruimte via hun uitzendbureau. Het uitzendbureau houdt de all-in huur in op het loon mits er een SNF-certificaat[8] en een huurovereenkomst los van de arbeidsovereenkomst is. De inhouding is wettelijk gemaximeerd tot 25% van het bruto minimumloon.[9] De wettelijke regels worden door sommige uitleenorganisaties overschreden met extra inhoudingen en/of door het niet voldoen aan de voorwaarden om huur te mogen inhouden.[10]
Toekomstverwachtingen
Ondernemingen investeren op dit moment zelf weinig in reguliere huisvesting. De dienstverbanden zijn in het algemeen kort, maar de vraag naar arbeid is constant. Anders dan bij het aantrekken van arbeidskrachten door bijvoorbeeld Philips in de vorige eeuw uit de Middellandse Zeelanden kunnen arbeidsmigranten uit de MOE-landen vrij eenvoudig weer terug naar het land van herkomst. Uit een onderzoek in 2003 over de situatie in het Verenigd Koninkrijk blijkt meer dan de helft van de Poolse arbeidsmigranten niet van plan is blijvend terug te keren naar vaderland.[11] Echter, in 2009 was er geen eenduidig antwoord te geven over het tijdelijke of permanente karakter van arbeidsmigrantenhuisvesting in Nederland.[12] Het Sociaal en Cultureel Planbureau meldt in een onderzoek dat in 2009 31% van de na 2004 gemigreerde Poolse arbeidsmigranten voor altijd terug zou willen naar Polen. Dit percentage is in 2015 gedaald naar 19% voor de Polen die op dat moment in die groep vallen.[13]
Bronnen, noten en/of referenties
|
