Anekdotisch bewijs

Anekdotisch bewijs is bewijsmateriaal dat verzameld wordt op informele wijze. De bewijskracht is gering, vergeleken met ander bewijs.

Het misbruik van anekdotisch bewijs als argumentatie is een drogreden, vergelijkbaar met overhaaste generalisatie.

Anekdotisch bewijs toont niet noodzakelijkerwijs aan of iets ’typisch’ is. Statistisch bewijs kan nauwkeuriger bepalen hoe typisch iets is.

Voorbeeld:

Roken kan niet zo slecht zijn, want mijn opa rookte ook en die is 90 jaar geworden.

Bij alle vormen van anekdotisch bewijs kan worden betwijfeld of de betrouwbaarheid ervan door objectief, onafhankelijk onderzoek kan worden getoetst. Dit is een gevolg van de informele wijze waarop deze informatie wordt verzameld, gedocumenteerd en/of gepresenteerd. De term wordt vaak gebruikt voor bewijsmateriaal waarvoor geen documentatie bestaat. De verificatie hangt dus af van de geloofwaardigheid van de partij die het bewijs aandraagt.

Tot op bepaald niveau kan anekdotisch bewijs wel degelijk geldig zijn. Bijvoorbeeld: wanneer men steeds na het eten van bepaalde voedingswaren diarree krijgt en misselijk wordt, kan men daar op persoonlijk niveau rekening mee houden, maar het is voorbarig om op basis hiervan conclusies te trekken om die op anderen toe te passen.

Wanneer veel anekdotisch bewijs een bepaalde conclusie suggereert, kan dit in de geneeskunde een reden zijn om verder klinisch onderzoek te doen. Wanneer de conclusie in gecontroleerde omstandigheden bevestigd wordt, kan dit gelden als klinisch bewijs.